บทที่7
“คุณหนู ตื่นเถิดเจ้าค่ะ” ชิงชิงตัดสินใจเขย่าสตรีที่หลับไม่ยอมตื่น
“เช้าแล้วเหรอ” เหมยตาฮวยงัวเงียลุกขึ้น เดินตามแรงประคองจากสาวใช้คนสนิทมานั่งที่โต๊ะ
“สายแล้วต่างหากเจ้าค่ะ ข้าเข้ามาดูคุณหนูสองสามหนแล้ว แต่ท่านก็ยังนอนอยู่” สาวใช้คนสนิทยกอ่างล้างหน้าใบใหญ่มาวางตรงหน้า พร้อมผ้าขาวบางหนึ่งผืน เพื่อให้คุณหนูของนางซับน้ำออกจากดวงหน้าหลังจากล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว
เหมยตาฮวยทำทุกอย่างที่ชิงชิงจับมือให้ทำไม่ว่าจะล้างหน้า เช็ดหน้า เดินตามแรงประคองมานั่งริมหน้าต่าง ดวงหน้ากระจ่างใส่ยังคงงัวเงียราวกับคนนอนไม่เต็มอิ่ม ทั้งๆที่เมื่อวานก็นอนกลางวัน จนเกือบถึงเวลาทานอาหารเย็น
“ห๊าาวว”
“คุณหนู! ใครมาเห็นเข้าจะทำอย่างไร”
“ขี้บ่นจัง เจ้าก็ดูอายุน้อยกว่าข้าเสียอีก บ่นเหมือนเป็นยายแก่ๆคนหนึ่งเลย” เหมยตาฮวยบึนปากใส่สาวใช้ คนในยุคสมัยใหม่ตื่นแต่เช้าเพื่อจะผ่ารถติดไปให้ทันเวลาเข้างาน แล้วคนสมัย
