บทที่8
เหมยตาฮวยรอจนชิงชิงเดินออกไปจนห่าง จึงโน้มตัวขนานกับหน้าต่าง กระซิบเบาๆ ถามนกกระจิบสองตัวนั้น
“นี่ๆ พวกเจ้าเข้าใจที่ข้าพูดไหม”
สองนกน้อยเอียงคอก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ
“ข้าคุยกับพวกเจ้าได้ตั้งแต่เมื่อไร”
“ตั้งแต่ข้าเกิด” นกกระจิบตัวหนึ่งบอก
“แล้วมันเมื่อไรเล่า” ต้องมานั่งทายอายุนกเหรอ นางเคยเป็นสัตวแพทย์ก็จริง แต่อายุสัตว์เลี้ยงอย่างไรก็ต้องให้เจ้าของบอก หรือหากต้องเดาก็ต้องตรวจองค์ประกอบมากมายในร่างกาย
“คุณหนูท่านอย่าเสียงดังไปเดี๋ยวพวกสาวใช้จะได้ยิน เรื่องที่ท่านคุยกับพวกสัตว์ได้เป็นความลับ” นกอีกตัวรีบร้องห้าม
“เจ้าพูดเหมือนกับว่านอกจากพวกเจ้าข้าคุยกับสัตว์ตัวอื่นได้อีก”
พอสองนกน้อยพยักหน้า เหมยตาฮวยถึงกับอาปากค้าง นี่คงเป็นความฝันสูงสุดของสัตวแพทย์ทุกคน อยากเข้าในสิ่งที่พวกสัตว์ต้องการจะสื่อ เพื่อที่จะรักษาให้ตรงจุด เพราะสัตว์บอกอาการความเจ็บป่วยของตนไม่ได้ หลายๆ ครั้งจึงต้อ
