บทที่16
‘คุณหนูแย่แล้ว’
“อะไรแย่รึ” เหมยตาฮวยก้มมองนกกระจิบน้อยที่บินมาเกาะที่ไหล่มน
“อะไรแย่เจ้าคะคุณหนู” ชิงชิงที่เดินตามหลังไม่ห่าง ถาม อยู่ๆ คุณหนูก็หลุดพูดออกมาคนเดียวอีกแล้ว
“แย่แล้วน่ะสิ จู่ๆ ข้าก็อยากอ่านหนังสือ แต่เพิ่งนึกได้ว่าให้เจ้าขนหนังสือตำราทั้งหมดไปไว้ที่เรือนอักษรหมดแล้ว เจ้าช่วยไปเอาหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์มาให้ข้าสักสองสามเล่มที ข้าจะเดินกลับไปรอที่เรือน”
“เจ้าค่ะ” นางรีบหันหลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังทิศทางเรือนหนังสือ
เหมยตาฮวยมองคนสนิทไปจนลับตา นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดเหมยตาฮวยคนเก่าจึงเก็บศัตรูเอาไว้ใกล้กายมาตลอดแม้ชิงชิงจะช่วยนางขึ้นมาจากสระ บุญคุณนี้ย่อมต้องทดแทน แต่นางนั้นคงทำเก็บชิงชิงไว้ข้างกายอีกต่อไปนั้นต่อไปไม่ได้อีกต่อไป ยิ่งในตอนนี้นางและจางชานฟงถอนหมั้นกันแล้ว
“ไม่มีคนเกะกะแล้ว ว่าอย่างไรเจ้านกน้อย อะไรแย่”
‘แย่แล้ว แย่มากๆ เลย ก็เจ้าหมาหวงก้าง เอ
