ท้องนภาในคืนจันทร์เต็มดวงมีเพียงแสงกลมนวลโดดเด่น สว่างไสวเสียจนมองไม่เห็นดวงดาวที่ระบายอยู่โดยรอบ
อาวู้...
เสียงหอนของสัตว์ป่าดังขึ้นท่ามกลางค่ำคืนอันเงียบสงัด ตำแหน่งที่มานั้นหาใช่พงไพรทางด้านนอก แต่มาจากชั้นบนสุดของเรือนท่านเจ้าเมืองซึ่งอยู่ในจุดสูงสุดของมหานครหมอกอสูรต่างหาก
อาวู้...
“ชู่ว์...ไม่เป็นไร พวกเจ้าไม่เป็นไรแล้ว” ร่างเล็กแผ่พลังไร้รูปของตนออกมาจากฝ่ามือ สลับลูบไล้ลงบนศีรษะของเด็กหนุ่มทั้งสามซึ่งบัดนี้มีหูและหางของหมาป่างอกออกมาจากตัว
กู้ชิง กู้เฉิง กับกู้เฉียงต่างนอนขดตัวอยู่บนเตียงกว้าง ศีรษะของพวกเขาหนุนเบียดอยู่บนตักของหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อน แม้ร่างกายของพวกเขาจะใหญ่กว่าเด็กหนุ่มทั่วไป ทว่าในสายตาของเซียงรื่อ...คนทั้งสามก็ไม่ต่างจากเด็กตัวเล็กๆ ซึ่งต้องการที่พึ่ง
ยามนี้พวกเขาเหมือนมนุษย์หมาป่าในตำนานที่กลายร่างทุกคืนพระจันทร์เต็มดวงไม่มีผิด
หากไม่ได้พลังในก
