เซียงรื่อถอนหายใจออกมา เด็กหนุ่มทั้งสามทำตามคำสั่งของเซียงรื่ออย่างว่าง่าย เดิมทีคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะลงโทษที่ทำให้ไม่พอใจ ทว่าสิ่งที่พวกเขาได้รับกลับเป็นการลูบไล้บนศีรษะอย่างอ่อนโยนแทน
“ที่ข้าป่วยมันไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น ทุกการตัดสินใจและการกระทำของข้าทำให้ข้าล้มป่วย เป็นข้าที่รับผิดชอบร่างกายของตนเองได้ไม่ดีพอต่างหาก” เธอพูดเสียงอ่อน “เพราะแบบนี้เลยพลอยทำให้พวกเจ้าไม่สบายใจและเป็นห่วงไปด้วย”
“ฮึก...ท่าน...ท่านเจ้าเมือง” นัยน์ตาของพวกเขาเริ่มแดงก่ำ ท่านเจ้าเมืองของพวกเขาช่างอ่อนโยนเหลือเกิน อ่อนโยนจนพวกเขาแทบอยากร้องไห้ออกมา
“แล้วฝูหมิง...เขายังไม่กลับมาอีกหรือ”
สามฝาแฝดสกุลกู้ต่างชะงัก จากนั้นค่อยหันมามองหน้ากันอย่างปรึกษา ผ่านไปพักหนึ่งกู้ชิงซึ่งเป็นพี่ใหญ่จึงเป็นผู้ตอบ
“พวกเราตามหากันจนทั่วเมืองแต่ก็ไม่พบตัว คาดว่า...เขาน่าจะหลบหนีออกจากมหานครหมอกอสูรไปแล้วขอรับ”
“ฮา...” เสียงถอน
