Andrea’s Point of View
Nakakalat ang mga papel na kanina lang ay hawak ko sa sahig ng kwarto ko. Nakahiga ako sa kama ko at tahimik na umiiyak. Hindi ako makapaniwala na nakalimutan ko ang ganito ka-importanteng bagay.
Napatakip ako sa mukha ko. Kung una palang ay naalala ko na may ibinigay sa akin iyong tauhan nila Tita, hindi sana kami magkakaganito, wala sanang masasaktan sa mga kaibigan ko. Hindi sana ako magkakagusto at mahuhulog sa maling tao.
Huminga ako ng malalim matapos ang ilang oras na pag iyak ko. Hindi na rin ako nakalabas ng kwarto at nakakain. Hindi ko rin alam kung kumain na ba ang mga kaibigan ko ng hapunan. Gustuhin ko man silang kumustahin ay wala na akong lakas na tumayo at lumabas ng kwarto ko.
Inayos ko ang mga papel na nakakalat sa sahig ng kwarto ko at muli iyo
