ฉันเม้มปาก แววตาวาว “ได้เหรอคะ?” ฉันไม่มีทางปฏิเสธโอกาสดีๆ แบบนี้แน่ การได้เห็นเขาอยู่ในสายตา คือความสุขแบบหนึ่งของฉันนั่นเอง
“ได้สิคะ ระรินคนเดียวทำไมทันอยู่แล้ว” ฉันกะพริบเปลือกตาปริบ
ลุคกดยิ้มมุมปาก อธิบายเสียงนุ่ม “พยาบาลที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์ไง”
ฉันพยักหน้าหงึกหงัก “รสาอ่านลายมือพี่ออก น่าจะช่วยคุณพยาบาลระรินได้เยอะค่ะ” หลังเขาพูดจบ ฉันก็ต้องย่นจมูก ความที่ฉันต้องแกะลายมือของพี่ชายบ่อยๆ ลายมือของคนอื่นเลยกลายเป็นเรื่องง่ายสำหรับฉันไปเลย
“พี่จะให้เงินเดือนรสาเท่าไหร่คะ?” ฉันคาบตะเกียบไว้ที่มุมปาก มองสบตาเขา
“สำหรับรสา พี่ให้หมดตัวเลย” เปลือกตาฉันกะพริบปริบๆ คำพูดของเขาทำเอาข้าวต้มถ้วยตรงหน้าหวานขึ้นมาดื้อๆ
“ไม่พูดเล่นสิคะ” ฉันพุดเสียงอุบอิบ
ลุคหัวเราะ ยกมือวางบนศีรษะของน้องสาวเพื่อน แต่ไม่ได้จับโยกเหมือนทุกครั้ง เขาวางมือนิ่งๆ ก้มหน้าลงมองสบสายตาที่ช้อนขึ้นมามองของเธอ
“พี่ไม่เคย
