ป่าช้านี้เจ้าที่เถื่อน

เพื่อนลุงหมอก

สองสาวเดินจูงมือกันลงไปชั้นล่างของร้าน ที่นี่เป็นร้านเหล้าขนาดใหญ่ มีสองชั้น ชั้นบนเหมาะกับคนที่ชอบนั่งดื่มกันเงียบ ๆ อาจมีเสียงเพลงจากชั้นล่างได้ยินนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ดังมาก ส่วนชั้นล่างนั้นเหมาะกับคนที่ชอบสนุกสนาน ดื่มไปเต้นไป และเดินไปเดินมา ที่นั่นมีบาร์ให้นั่ง ไม่เหมือนกับชั้นบนที่มีเพียงโต๊ะเก้าอี้สำหรับลูกค้า

♪ ♬ ♫〜เสียงเบสหนัก ๆ ดังสลับกับเสียงโซโล่กีตาร์เรียกท่าเต้นจากเหล่านักท่องราตรี หญิงชายมากมายโยกย้ายส่ายเอว บ้างก็บดสะโพกลงกับอากาศเกิดเป็นท่วงท่ายั่วยวนเรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้าง

เรือนร่างอรชรในชุดเดรสเกาะอกสีดำรัดรูปเดินโซซัดโซเซฝ่าฝูงชนมากมายไปยังหน้าเวที สองแขนเรียวชูขึ้นเหนือหัวขณะที่บั้นท้ายงามนั้นโยกย้ายไปมา เจ้างูน้อยเลื้อยไปมาอยู่กลางอากาศโดยมีเพื่อนรักยืนส่ายสะโพกอยู่ข้างกัน ค่ำคืนนี้ในสายตาของคนที่เร้นกายในเงามืดเห็นว่าเธอนั้นโดดเด่นเกินใครจนละสายตาไม่ได้ ทว่าสายตาของผู้คนรอบข้างกลับไม่เลย ไม่มีใครสนใจหรือแม้แต่จะชายตามองหญิงสาวสักนิด

“น่าเกลียด…” เสียงทุ้มพึมพำพร้อมส่ายหัวไปมา วันนี้เขาอุตส่าห์ตามเด็กนี่มาเพราะกลัวว่าเธอจะฝันร้าย เขาอยากเห็นกับตาอีกสักครั้งว่าเธอยังฝันร้ายอยู่จริงหรือเปล่า จะได้หาวิธีแก้ไม่ก็ขอให้หลานชายเป็นคนดูแลเธอยามค่ำคืน ไม่เช่นนั้นกลับศาลไปบริวารของเขาคงเอาแต่ถามเรื่องเด็กอบเชยจนเขาไม่เป็นอันทำสมาธิ ไหนจะคำขอร้องของชบาที่ฝากฝังลูกสาวไว้ก็กวนใจเขาไม่เลิก

“หงุดหงิดเป็นบ้า” เสียงเย็นยะเยือกพึมพำเมื่อภาพตรงหน้าคือเรือนร่างอรชรกำลังเต้นยั่วยวนชายหนุ่มคนหนึ่ง สองแขนเรียวนั้นโอบรอบคอคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกเอาไว้ ขณะเดียวกันเอวบางก็ส่ายไปมา เรียวปากสีแดงสดนั่นส่งยิ้มยั่วยวนให้ชายหนุ่มเบื้องหน้า ทำคิ้วคนมองอยู่ห่าง ๆ ต้องขมวดเข้าหากันเป็นปม

“ทุเรศตาเป็นบ้า” เจ้าที่แกร่งว่าก่อนจะก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเอง เขาเปลี่ยนเป็นชุดสูทสีดำซึ่งเป็นชุดประจำกายของเจ้าที่ ก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปอย่างคนเป็น เปิดเผยเรือนร่างให้ผู้คนได้เห็นอย่างคนปกติ

หมับ!

“อ๊ะ!”

ร่างกำยำกระตุกต้นแขนเล็กทันทีที่เข้าไปถึง จนคนที่มีอาการเมาอยู่หน่อย ๆ เซออกจากชายหนุ่มเบื้องหน้า เธอตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวเขา

“ทำอะไรของเธอ” เสียงทุ้มปนดุว่าให้สาวน้อยเมื่อดึงเธอออกมาจากฝูงชน คิ้วคนตัวเล็กกว่าขมวดเข้าหากัน มือเรียวข้างหนึ่งแกะฝ่ามือหนาออกจากต้นแขนตัวเองออก

“คุณเป็นใครคะ? ทักคนผิดเหรอ” สาวน้อยถามชายร่างใหญ่ ดวงตาหยาดเยิ้มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์มองคนตัวสูงกว่าด้วยท่าทีงุนงง ก็จะไม่ให้งงได้ยังไงกัน ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งมีผู้ชายเข้ามาทักทายแบบนี้เป็นครั้งแรก

“จะขอเบอร์ ขอไลน์เพื่อนฉันเหรอคะ นางไม่โสดหรอก” เสียงหวานบอกชายตรงหน้าพลางบุ้ยปากไปยังเพื่อนรัก ปกติเวลามีผู้ชายเข้ามาทักก็มักจะขอช่องทางติดต่อเพื่อนเธอทั้งนั้น

“แต่ฉันโสดนะ สนใจไหม มีทั้งเบอร์โทรศัพท์ ไอดีไลน์ เฟซบุ๊ก ไอจี เล่นทวิตด้วยนะ แลกฟอลกันไหม” ประโยคยืดยาวของสาวน้อยทำให้เจ้าที่แกร่งงงหน่อย ๆ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เธอพูดมามันคืออะไร รู้จักแต่เบอร์โทรศัพท์ แต่ผีอย่างเขาไม่จำเป็นต้องใช้มัน

“ฉันไปนะ” เสียงหวานบอกก่อนจะเดินออกไปอีกทาง ไม่ได้กลับไปหาเพื่อนรักที่เต้นอยู่หน้าเวที

“กลับไปนอนซะ แล้วก็อย่ามาที่นี่อีก” คนที่เดินตามไปเอ่ยขึ้น ทำคิ้วเรียวของคนที่เดินนำหน้าย่นเข้าหากัน ตกลงผู้ชายคนนี้ต้องการอะไรจากเธอกันแน่

“นี่คุณยังตามฉันมาอีกเหรอ?” ใบหน้าหวานหันมาสบตากับคนตัวสูงกว่า คราวนี้จุดที่ยืนอยู่คือทางไปห้องน้ำ ทำให้มีแสงสว่างมากพอจนต่างคนต่างมองเห็นใบหน้าของกันและกัน “จำคนผิดเหรอคะ ฉันไม่รู้จักคุณนะ”

“กลับที่พักเธอซะ อย่าให้ฉันพูดซ้ำ” เสียงทุ้มพูด ยิ่งทำให้ร่างเล็กงงหนักกว่าเดิม

“คุณเป็นใครเนี่ย ทักคนผิดแล้ว” เสียงเล็กแหวใส่ร่างใหญ่ด้วยความหงุดหงิดก่อนจะหมุนตัวเดินหนีไป ทว่าประโยคถัดมาของชายแปลกหน้าก็ทำให้สองขาเรียวชะงักกึก

“ลุงเธอรู้หรือเปล่าว่าเธอเป็นแบบนี้”

“...”

“ไอ้หมอกมันคงไม่รู้สินะ ว่าลับหลังมันเธอทำตัวแบบไหน” ร่างเล็กหันมาสบตากับคนตรงหน้าอีกครั้ง ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าคมคายพลางนึกไปด้วย

เหมือนเคยเจอกันที่ไหน?

เขาพูดถึงลุงของเธอ?

“คุณเป็นใครคะ?”

“คิดว่าไงล่ะ”

“เป็นเพื่อนลุงหมอก…เหรอ?” พลันนั้นเองที่ดวงคู่ตาสวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ จู่ ๆ ภาพคนแปลกหน้าที่เธอเคยเจอเมื่อสิบห้าปีก่อนก็ลอยเข้ามาในหัว ตั้งแต่เจอกันที่ป่าช้าวันนั้น ตาลุงคนนี้ก็มักโผล่มาในความฝันเธออยู่ตลอด ภาพในความฝันมีผู้หญิงคนหนึ่งแทนตัวเองว่าแม่ บอกว่าเขาคนนี้จะดูแลเธอ เธอฝันแบบนี้มาหลายปีกระทั่งโตเป็นสาวแล้วก็ไม่ฝันอีก แต่เธอยังจำได้ไม่เคยลืม

“ลุง…” เรียวปากบางพึมพำเมื่อมั่นใจแล้วว่าคนตรงหน้าคือเพื่อนของลุงหมอก “ละลุงมาที่นี่ได้ยังไงน่ะ แล้วลุงหมอกมาด้วยไหม” แววตาเป็นกังวลจ้องมองคนตรงหน้าก่อนจะมองซ้ายทีขวาทีด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน

“ไอ้หมอกมันไม่รู้ใช่ไหมว่าเธอเที่ยวกลางคืนแถมยังกินเหล้าอีก” ร่างใหญ่กอดอกมองคนตัวเล็กกว่าด้วยแววตาคาดโทษ เพียงแค่ดวงตาสีนิลสบตากับเธอพลันนั้นขนแขนเรียวก็ลุกชัน

น่ากลัว…

“ลุงอย่าบอกลุงหมอกนะ ถึงเชยจะเที่ยวจะดื่มแต่เชยก็ไม่เคยขาดเรียนแล้วก็ตั้งใจเรียนมากด้วย อีกอย่างเชยแค่จิบนิดหน่อยเอง ทุกทีก็ไม่เคยเมาจนไม่ได้สติด้วย” ท่าทีของเด็กสาวเปลี่ยนเป็นสุภาพมากขึ้นเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคือใคร

“ถ้าไม่อยากให้ฉันบอกมันก็รีบกลับห้องไปซะ”

“ขากลับเชยต้องกลับกับเพื่อน เพื่อนมีรถ เขาจะไปส่ง”

“ฉันเอารถมา ไปบอกเพื่อนเธอซะว่าจะกลับแล้ว” คนที่ยืนกอดอกมองเธอออกคำสั่ง ทำคนตัวเล็กลังเล

“แต่เชยจะมั่นใจได้ยังไงว่าลุงจะไปส่งเชยจริง ๆ ถึงจะเป็นเพื่อนลุงหมอกแต่เราไม่ได้สนิทกันนะ บ้านเชยลุงก็ไม่เคยไป ถ้าเกิดลุงทำอะไรเชยล่ะ” คราวนี้ดวงตาหวานมองร่างใหญ่ด้วยท่าทีไม่ไว้ใจ ทำมุมปากหนาของคนตรงหน้ากระตุกยิ้มออกมาหน่อย ๆ

“กลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอ?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นขณะก้าวขาเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก สองขาเรียวเห็นท่าไม่ดีก็รีบถอยหลังหนี “เธอกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอ แต่ดูเธอยั่วคนโน้นทีคนนี้ที แบบนั้นไม่กลัวหรือไง”

“...” ดวงตาคู่สวยวูบไหวเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเห็นการกระทำที่ผ่านมาของเธอ แม้จะอายแต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

“เธอควรกลัวพวกนั้นมากกว่าฉันนะ คิดว่าทำตัวแบบนั้นแล้วจะปลอดภัยกว่ากลับกับฉันหรือไง”

“...”

“อย่าให้เห็นว่าเธอทำแบบนั้นกับใครที่ไหนอีก มันน่าเกลียด คิดว่ายั่วผู้ชายไปทั่วแล้วมันทำให้เธอดูสวยขึ้นหรือไง ที่สำคัญเลิกแต่งตัวแบบนี้ซะ มันทุเรศ”

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือเรียวกระแทกแก้มสากข้างหนึ่งจนใบหน้าคมคายของเจ้าที่แกร่งหันไปอีกทาง ดวงตาทมิฬวูบไหวเล็กน้อยก่อนจะกลับมาไร้ชีวิตชีวาอีกครั้ง ร่างใหญ่ดุนลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มเมื่อได้กลิ่นคาวเลือดตรงมุมปาก แก้มสากเจ็บแปลบก่อนจะชาวาบในเสี้ยววินาที

เด็กนี่มือหนักเหมือนเดิม!

“ลุงจะไปรู้อะไร” เสียงเรียบเอ่ยกับร่างสูงกว่าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่าสองตางามกลับมีหยาดน้ำสีใสเอ่อคลออยู่ “ไม่ได้เป็นหนู ลุงจะรู้อะไร” สาวน้อยเอ่ยก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง ร่างกำยำซี๊ดปากหน่อย ๆ เมื่อความรู้สึกชาวาบนั้นหายไปแล้วความเจ็บแสบเข้ามาแทน