@ ศาลเจ้าที่วสันต์
“ท่านปู่ไปไหนมาครับ” เสียงสองบริวารเอ่ยถามทันทีที่ร่างใหญ่ปรากฏกายขึ้นในศาล
“หายไปไหนมาทั้งคืนครับ” บริวารหนุ่มสลับกันถาม ทำคนที่เพิ่งเข้ามาต้องพ่นลมหายใจออกมา
“กูจะไปไหนต้องบอกพวกมึงด้วยหรือไง นับวันยิ่งอยากรู้เรื่องของกูนะ” เสียงดุว่าให้สองบริวาร เมื่อคืนเขาไปค้างที่ศาลของหลานชายมา เพราะต้องจับตาดูว่าใครบางคนจะฝันร้ายหรือเปล่า
“พวกเราไม่ได้อยากรู้เรื่องของท่านปู่ครับ” ขุนศึกว่า “แค่อยากรู้ว่าท่านปู่ได้ไปปลุกน้องเชยหรือเปล่า แล้วตอนนี้น้องเป็นยังไงบ้าง”
“สนใจแต่ความฝันของเด็กนั่น พวกมึงรู้ไหมว่าลืมเตือนกูไปแก้ด้ายแดง” เสียงดุว่า ดวงตาสีมืดมองบริวารทั้งสองด้วยความอารมณ์เสีย เขาไม่เคยฝากฝังอะไรสองขุนนี้ได้เลย บางทีก็นึกโกรธตัวเองที่ไปเอาวิญญาณอายุน้อยมาเป็นบริวาร เลยใช้งานใช้การไม่ได้แบบนี้
“อ๋อ จำได้แล้วครับ ก็ว่าลืมอะไรนึกอยู่ตั้งนาน” ขุนพลพึมพำเมื่อนึกเรื่องด้ายแ
