ป่าช้านี้เจ้าที่เถื่อน

คนแรกที่เข้าหา

ชั่วขณะหนึ่งก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเด็กสาวคล้ายกับหยุดเต้น ลมหายใจหยุดชะงัก เนื้อตัวแน่นิ่งแข็งทื่อ ดวงตางามเบิกกว้างด้วยความตกใจ

ทำไมเพื่อนลุงหมอกถึงได้ตอบสนองเธอ?

เขาไม่บ่ายเบี่ยงหรือปฏิเสธเธอเหมือนผู้ชายคนอื่น?

เพราะอะไรกัน?

นี่เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่…ที่ทำแบบนี้กับเธอ

“อึก!” ลำคอบางสะอึก เนื้อตัวกระตุกเมื่ออาการคล้ายคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ สองมือเล็กจิกเล็บลงบ่าแกร่งแน่นสลับกับทุบตีและดันคนตรงหน้าออกห่าง

ร่างใหญ่ในเวลานี้ยืนแทรกกลางหว่างขาเรียว มือหนาข้างหนึ่งกำท้ายทอยบางแน่นจนเธอรู้สึกปวดหนึบ วงแขนแกร่งข้างที่ยังว่างตวัดเอวบางไปกอดรัดไว้จนสองกายแนบชิดกัน เขาไม่ปล่อยให้เธอดิ้นหนี

“แฮก แฮก!” ทันทีที่กลีบปากหนาละออกจากจูบ ร่างเล็กก็รีบสูดอากาศหายใจเข้าปอด อาการของเธอคล้ายคนที่เพิ่งโผล่พ้นจากผืนน้ำ แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อคนตรงหน้าทาบจูบลงมาอีกเป็นครั้งที่สอง

“อื้อ!” กลีบปากร้อนผ่าวบดขยี้เรียวปากน้อยจนเจ็บระบม มือใหญ่ที่กำท้ายทอยเธอไว้ออกแรงเพิ่มขึ้นจนร่างเล็กเบ้หน้าด้วยความเจ็บ ทั้งเนื้อตัวก็ขยับไปไหนไม่ได้เพราะถูกรั้งเอาไว้ด้วยวงแขนแกร่ง

บ้าจริง! ลุงคนนี้เป็นอะไรของเขา!

ผ่านไปหลายนาทีที่ตาลุงใจร้ายนี่รังแกริมฝีปากของเธอ กลีบปากร้อนบดแรงลงจนได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้งจนสาวน้อยแทบจะอาเจียนออกมา ยิ่งยามที่เรียวลิ้นสากนั้นดุนดันเข้ามาในโพรงปาก หัวใจเด็กสาวก็กระตุกวูบราวกับตกจากที่สูง การกระทำนี้มันคืออะไร เคยได้ยินแต่เพื่อน ๆ คุยกัน เขาเรียกว่าแลกลิ้นหรือเปล่า? แต่ทำไมถึงเจ็บปวดและรุนแรงจนเลือดตกยางออกแบบนี้

“อื้อ!” เสียงร้องท้วงดังขึ้นในลำคอบางเมื่อลิ้นสากตวัดไปมาในโพรงปากน้อย เรียวลิ้นอุ่นชื้นเกี่ยวดึงลิ้นเรียวไปดูดดึงจนรู้สึกเจ็บ น้ำตาเด็กสาวเล็ดออกมาเมื่อความเจ็บระบมนั้นเพิ่มมากขึ้น ทั้งยังรู้สึกคล้ายกับว่าไม่มีอากาศให้หายใจ เธอกำลังจะตายเพราะจูบนี่หรือเปล่า

“เฮือก! ลุงอย่าอื้อ!” ร่างน้อยบนเคาน์เตอร์พยายามดิ้นหนีเมื่อกลีบปากร้อนละออกจากจูบแล้วเคลื่อนมาวุ่นวายกับซอกคอบาง เคราอ่อน ๆ ของคนตรงหน้าขูดรูดเนื้อคอขาวจนเกิดเป็นรอยแดงเถือก หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำในอกเมื่อสัมผัสแปลกประหลาดนี่ทำให้เธอหวาดกลัว ยิ่งยามที่กลีบปากหนาเคลื่อนลงต่ำไปวุ่นวายกับเนินเนื้อที่ทะลักออกมานอกเดรสตัวสวย กายบางก็อ่อนระทวยทั้งยังสั่นเทา

แควก!

“กรี๊ด!” เสียงเด็กสาวกรีดร้องก้องห้องน้ำในนาทีต่อมา เมื่อเดรสตัวสวยถูกมือหนาฉีกขาดออกจากกัน มือเรียวรีบดันศีรษะใหญ่ออกห่างเมื่อคนใจร้ายซุกใบหน้าลงมากับผิวกายเธอ

“ลุงอย่านะ! อื้อ!” ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บปวดเมื่อฟันคมขบลงบนยอดดอกบัวงามเบื้องหน้า ร่างใหญ่ซุกใบหน้าคมคายลงกลางร่องสองเนื้ออวบ สูดกลิ่นกายสาวสลับกับขบเม้มและฝังคมเขี้ยวเอาไว้ตามเนื้อเนียน ทั้งเคราอ่อน ๆ นั้นก็ยังขูดรูดไปตามทรวงอกน้อย ทิ้งร่องรอยแดงเถือกและความเจ็บระบมเอาไว้

“เจ็บ! เชยเจ็บ ลุงพอแล้ว เชยไม่ทำแล้ว” อกอวบแอ่นขึ้นลงเป็นจังหวะสลับกับบิดตัวหนี เมื่อคมเขี้ยวอันตรายนั่นขบกัดลงตามซอกคอและเนินเนื้ออวบอิ่มสองข้าง ร่างเล็กสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว ดวงตางามเวลานี้มีหยาดน้ำสีใสไหลออกมาไม่ขาดสาย

“เชยเจ็บ ฮือ” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยกับคนใจร้ายที่ฝากฝังรอยแผลจากคมเขี้ยวเอาไว้ตามเนื้อตัวเธอ เพียงแค่โดนหมาแมวขบกัดจนฝันคมฝังลงกับผิวเนื้อก็ยังเจ็บปวดจนทนไม่ไหว แล้วนี่ฟันของคนแท้ ๆ มีหรือจะไม่เจ็บ

“ลุง ฮือ พอแล้วเชยเจ็บ” เสียงแหบแห้งร้องบอกคนใจร้าย ดวงตางามมองรอยแดงตามเนื้อตัวที่มีหยาดเลือดสีแดงฉานไหลซึมออกมา กายบางเวลานี้เป็นแผลจากฟันคมของคนตรงหน้า ลุงคนนี้กลายเป็นหมาบ้าไปแล้ว!

“ทำไม?” เสียงทุ้มปนดุถามเมื่อเงยหน้าสบตากับสาวน้อย กลีบปากหนามีของเหลวสีแดงเปรอะอยู่ แน่ล่ะว่านั่นเป็นเลือดของเธอ

สองแขนแกร่งค้ำยันพื้นเคาน์เตอร์เอาไว้โดยมีร่างเล็กนั่งสะอื้นไห้อยู่ตรงกลาง ดวงตาทมิฬมองหน้าเด็กสาวที่นั่งตัวสั่นอยู่กลางหว่างแขนเขา “สิ่งที่เธออยากได้อยากลองฉันสนองให้แล้ว จะมาบอกให้พอทำไม”

“ชะเชยไม่ได้อยากทำแบบนี้สักหน่อย” เรียวปากน้อยคว่ำลงราวกับจะปล่อยโหออกมา สองแขนเรียวโอบกอดตัวเองเอาไว้แน่น เวลานี้ท่อนบนของเธอเปลือยเปล่าเพราะเดรสถูกฉีกขาดไปแล้ว

“ชะเชยแค่อยากได้ความรักอยากได้ความสนใจจากคนอื่นที่ไม่ใช่ลุงหมอกบ้าง ไม่ใช่เพื่อนบ้าง เชยแค่อยากมีคนให้เชยพักพิงเพิ่ม มีคนที่เชยสามารถคุยเรื่องที่คุยกับใครไม่ได้เพิ่มอีกสักคน แต่ไม่ได้หมายความว่าอยากทำแบบนี้กับใครสักหน่อย” ดวงตางามสบตากับร่างใหญ่ก่อนจะหลุบลงเมื่อรู้สึกกลัว

“...” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อได้ฟังสิ่งที่เด็กสาวพูด นี่เขาทำอะไรผิด? “คิดว่าอ่อยคนอื่นไปทั่วแล้วเขาจะตอบสนองเธอด้วยการจูงมือไปสวดมนต์หรือไง” เสียงดุว่าให้เด็กสาว เธอเอาแต่พูดเหมือนเขาเป็นคนผิดอยู่ได้

“แต่ก็ไม่เคยมีใครทำอะไรแบบนี้กับเชยนี่”

“นั่นมันเป็นเพราะเธอมีดะ…” เสียงดุเงียบลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรบอกเธอเรื่องนี้ โลกวิญญาณควรจะเป็นความลับต่อไป รวมถึงเรื่องด้ายแดงที่เขาผูกให้เธอไว้ไล่เนื้อคู่และไล่ผู้คนที่คิดเข้าหาเธออย่างชู้สาวด้วย

“มีอะไรคะ” เสียงสั่นเอ่ยถาม มือเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นปาดน้ำตาตัวเองลวก ๆ

“...” มีด้ายแดงน่ะสิเลยไม่มีใครแตะต้องเธอ ลองเธอไม่มีด้ายที่เขาผูกไว้สิ จะเหลือเหรอ แต่ก็นะ…ถ้าเขาไม่ผูกไว้บางทีเธออาจจะไม่เป็นแบบนี้ก็ได้ เป็นใครก็ต้องสงสัยตัวเองทั้งนั้นว่าเกิดมานอกจากจะไม่มีแฟนหรือคนคุยแล้ว แค่เดินผ่านกันก็ไม่มีคนแซวหรือคนมองนี่คงจะงงตัวเองน่าดู เด็กนี่เลยพยายามพิสูจน์ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้สินะ เจ้าที่แกร่งนึกแล้วก็หงุดหงิด เขาไม่น่าอ่านใจเธอเลย

“ฉันผิดเอง ขอโทษก็แล้วกัน” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมพ่นลมหายใจออกมา “ทีหลังอย่าทำตัวแบบนี้อีก ต่อไปเป็นตัวของตัวเองซะ” ดวงตาคมมองเด็กสาวขณะถอดเสื้อคลุมออกมาห่อตัวเธอเอาไว้

“เป็นตัวของตัวเองแล้วดีตรงไหน”

“แล้วไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้คิดว่ามันดีนักหรือไง”

“...” ใบหน้าหวานงุดลงเมื่อเถียงไม่ออก

“ถ้าเธอยังไม่เลิกทำตัวแบบนี้ ไม่เลิกเป็นแบบนี้ ฉันจะบอกลุงเธอ” เจ้าที่แกร่งขู่

“เชยก็จะบอกลุงหมอกเหมือนกันว่าลุงทำอะไรเชย” เสียงสั่นขู่กลับพลางสบตากับคนตรงหน้าแต่ก็รีบหลุบลงเพราะเขาน่ากลัวเกินไป

“งั้นก็ไปบอกมันเลย” ร่างใหญ่เอ่ยพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ เขากระตุกยิ้มร้ายกาจออกมา “เธอคิดว่ามันจะให้ฉันรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไงล่ะ”

“...!” ดวงตาหวานเบิกกว้างขึ้นเมื่อจู่ ๆ ก็เผลอนึกไปถึงเรื่องแต่งงาน หากลุงหมอกรู้แล้วให้เธอแต่งงานกับลุงใจร้ายนี่ต้องไม่ดีแน่ ส่วนมากคนแถวบ้านเธอมักเป็นอย่างนั้น “ยะอย่านะคะ!”

“งั้นก็กลับห้องเธอได้แล้ว ฉันจะไปส่ง” ร่างใหญ่หันไปล้างหน้าล้างตาที่อ่างข้าง ๆ พร้อมหันมามองคนที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์

“เชยเดินไม่ไหวค่ะ” เสียงอ่อยบอก

“แล้ว?” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ตอนนี้เธอสร่างเมาแล้วจะเดินไม่ไหวได้ยังไง

“ลุงอุ้มเชยหน่อย” ดวงตางามมองคนข้าง ๆ ด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ แต่จะเดินเองก็ไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นอยู่ตอนนี้จะหลุดออกมาตอนไหน

“เรื่องมาก”

“จะไม่อุ้มเหรอคะ”

“อย่าอ้วกใส่ฉันก็แล้วกัน ไม่งั้นโยนทิ้งแน่” ปากก็ดุเธอ สองขาก็เดินเข้ามาหา สองแขนแกร่งช้อนร่างเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วพาเธอเดินออกจากห้องน้ำไป คนโดนอุ้มแอบอมยิ้มหน่อย ๆ หัวใจดวงน้อยพองโตอย่างไม่ทราบสาเหตุทั้งที่เพิ่งถูกเขาทำร้ายมา

แปลกจังเลย…