กลางดึก…
“ท่านปู่จะไปไหนครับ” สองบริวารร้องถามคนที่กำลังออกไปนอกเขตป่าช้าหลังเดินกลับจากท้ายป่าด้วยกัน
“ไปปลุกน้องสาวของพวกมึงไง เห็นห่วงนักห่วงหนา” เสียงทุ้มปนหงุดหงิดว่าพลางชักสีหน้าใส่สองบริวาร วันนี้เขาอารมณ์ไม่ดีทั้งวัน ใบหน้าของใครบางคนที่ลอยเข้ามาในหัวนั้นกวนใจเขา
สองบริวารได้ยินแบบนั้นก็ดี้ด๊ากันใหญ่ ตลอดหลายวันที่ผ่านมาพวกเขากังวลจนไม่เป็นอันทำงานทำการ แถมตอนทำสมาธิก็เอาแต่เป็นห่วงอบเชย นอกจากกังวลว่าจะไม่มีใครดูแลเธอแล้ว พวกเขาก็ยังกังวลว่าตอนน้องสาวตัวน้อยฝันร้ายแล้วจะไม่มีใครปลุกเธออีกด้วย
“แหม เดี๋ยวนี้ท่านปู่ไปปลุกน้องเชยเองเลยนะครับ ไม่ต้องให้พวกเราเตือนแล้ว” ขุนศึกแซวผู้อาวุโสที่หันมาทำหน้าดุใส่เขา
“ท่านปู่โดนน้องเชยตกแล้วล่ะสิ ผมบอกแล้วว่าน้องเชยของพวกผมน่ารักจะตาย” ขุนพลพูดบ้าง เขาน่ะเลี้ยงน้องเชยมาตั้งแต่เกิด ถึงจะไม่เคยป้อนนมป้อนขนมแต่ก็เฝ้ามองมาตลอด ทำไมจะไม่รู
