“ลุงหมอกรออยู่ในรถก็ได้ ร้านนี้เชยเคยมาส่ง เดี๋ยวเชยไปเองค่ะ” เสียงหวานหันไปบอกลุงเมื่อตระเวนขับรถส่งต้นไม้ในตัวจังหวัดจนเหลือร้านสุดท้ายแล้ว
“ไม่ต้อง” เสียงดุหันไปบอกหลานสาว ใบหน้าคมคายที่เคยเฉยชาไร้ชีวิตชีวานั้นบึ้งตึงขึ้นมาราวกับมีเรื่องกวนใจ “อยู่ในรถอย่าลงไปไหน” เสียงดุเอ่ยต่อ คนโดนสั่งพยักหน้าหน่อย ๆ ให้เป็นคำตอบก่อนจะนั่งเขี่ยโทรศัพท์มือถือรอลุงอย่างเงียบ ๆ
หมอกลงมาส่งต้นไม้เสร็จก็เดินกลับเข้าไปประจำที่คนขับรถต่อ ตั้งแต่ออกมาจากหอพักของหลานสาว เขาก็รู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องมา โดยเฉพาะเวลาที่อบเชยลงจากรถมาช่วยเขายกต้นไม้ลงจากกระบะหลัง เดินตามเขาเข้าไปส่งให้ลูกค้าในร้านหรือในบ้านของลูกค้า ชายหนุ่มมากมายต่างมองมาที่หลานสาวของเขา
ต้นไม้สวยแล้วมองก็พอเข้าใจ แต่มองหลานสาวของเขานี่…ยังไงกันนะ
“จะซื้ออะไรเข้าบ้านหรือเปล่า” ลุงหันไปถามหลานสาวเมื่อรถกระบะคันงามขับเข้าไปในตัวอำเภอ
