“อบเชย เดี๋ยวก่อน” เสียงทุ้มของคนที่เดินตามหลังมาเรียกร่างเล็กที่เดินหนีไป มือใหญ่คว้าท่อนแขนเรียวเอาไว้ทันทีที่ตามไปถึง
“ทำไมคะ จะมาทวงสิทธิ์ที่เชยทำให้ลุงหงุดหงิดเหรอ” ในคำถามมีความไม่พอใจปนอยู่ หากเธอทำผิดจริงเธอยอมถูกลงโทษ แต่หากไม่ได้ทำอะไรละก็อย่าหวังว่าอบเชยคนนี้จะยอม หมอกไม่ได้สอนเธอมาให้ยอมใครง่ายๆ
ดวงตาใสแป๋วที่เจ้าที่แกร่งเคยเห็นตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว สาวน้อยจ้องมองคนตรงหน้าอย่างคนไม่คิดยอมแพ้ แหงล่ะว่านี่เป็นครั้งแรกที่หัวใจแกร่งสั่นไหว ร่างอรชรเบื้องหน้าดูท่าแล้วไม่ใช่ม้างามที่ยอมเชื่องอย่างที่เคยคิดไว้ แต่เธอคือม้าพยศ!
“กลับทางนั้น รถฉันไม่ได้จอดทางนี้” เสียงทุ้มอ่อนลงกว่าตอนที่คุยกันตรงโต๊ะม้าหินอ่อน
“เชยจะกลับเอง ลุงจะไปไหนก็ไปเถอะ คืนนี้ไม่ต้องมาค้างห้องเชยด้วย เชยจะนอนคนเดียว” เสียงเรียบเอ่ยกับคนสูงกว่าก่อนจะดึงข้อมือตัวเองออกจากการเกาะกุมแล้วเดินหนีไป ร่างใ
