บทที่ 6 กฎของการวันไนท์
924 Words
บทที่ 6
กฎของการวันไนท์
“ทำไมทำหน้างั้น” วายุเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีของมะเหมี่ยวเปลี่ยนไป
“เปล่า” ร่างสูงไม่ถามเซ้าซี้เขายังคงขับรถไปตามทางต่อไปเพื่อตรงไปยังจุดหมายนั้นก็คือคอนโดของคนตัวเล็กตามที่เธอได้บอกไว้ในตอนแรก
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่หน้าคอนโดหรู มะเหมี่ยวปลดเข็มขัดออกและหยิบกระเป๋าของตัวเองหมายจะเปิดประตูลงจากรถไปแต่เธอก็ชะงักหันกลับมาหาคนตัวโตอีกครั้ง
วายุเลิกคิ้วสงสัยเมื่อเธอนั้นหันมามองเขาราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง
“วา” เสียงเล็กเอ่ยเรียกเบา ๆ
“ว่า”
“ฉันคงคิดถึงนายแย่เลยอะ” ใบหน้าหวานพร้อมด้วยสายตาที่ออดอ้อนทำเอาคนตัวโตถึงกลับแน่นิ่งไป
ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาที่เรียบนิ่งไม่แสดงอาการแต่หัวใจกลับเต้นผิดจังหวะอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินคำนั้นเพียงคำเดียวจากปากเธอ
“...”
“คิกๆๆ” มะเหมี่ยวขำออกมาเมื่อเห็นท่าทีเสียอาการของวายุ เธอตั้งใจที่จะหยอกล้อให้เขาหน้าเสียแต่ก็ไม่คิดเลยว่าเสือร้ายอย่างเขาจะตกหลุมพลางที่เธอได้วางไว้อย่างง่ายดาย
“อะไรของเธอ”
“คิดว่าคนสวยๆอย่างฉันจะคิดถึงนายรึไงยะ!” มะเหมี่ยวกอดอกมองคนข้างกายด้วยสายตาที่เหนือกว่า เธอรู้สึกสะใจที่สามารถแกล้งให้เขาเสียอาการแบบนี้ได้
“...”
“เงียบไมอะ”
“...”
“วา...เห้ย! เป็นไรของนาย โกรธฉันเหรอ” เมื่อเห็นว่าคนตัวโตเงียบไปมะเหมี่ยวถึงกับไปไม่เป็น เธอไม่คิดว่าเขาจะโกรธจนถึงขั้นไม่คุยกับเธอแบบนี้
“แต่ฉันชอบเธอนะ” ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองคนตัวเล็กพร้อมด้วยสายตาที่แปรเปลี่ยนเป็นความแข็งกร้าว
มะเหมี่ยวที่ได้ยินเช่นกันก็รู้สึกตกใจ ดวงตาหวานทอดมองคนตัวโตโดยไม่พูดอะไรออกมา เพราะสีหน้าของเขาจริงจังและมั่นใจเป็นอย่างมาก อยู่ๆหัวใจดวงน้อยๆที่ไม่เคยได้รับความรักก็พองโตและสูบฉีดขึ้นมาราวกับถูกรางวัลใหญ่
“นาย...”
“ฉันชอบเธอ...”
“...”
“ฉันชอบเธอ ชอบเวลาอยู่บนเตียงกับเธอ” เมื่อพูดจบรอยยิ้มร้ายเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นตามด้วยเสียงหัวเราะทำเอามะเหมี่ยวถึงกับยื่นมือไปตีคนตัวโตด้วยความโมโหจัด
“ไอ้บ้านี่! ประสาท! ไปหาหมอบ้างนะ”
“อยากให้เธอเห็นหน้าตัวเองชะมัด หน้าแม่งโคตร เหวออะ”
“แล้วใครไม่เหวอบ้างล่ะ อยู่ ๆ ก็โดนบอกชอบ”
“คิดว่าคนฮอต ๆ อย่างฉันจะชอบเสือสาวอย่างเธอรึไง” วายุดันศีรษะเล็กด้วยความมันเขี้ยว
“ฉันต้องเป็นฝ่ายพูดแบบนั้นรึเปล่ายะ!”
“ทำไม ฉันออกจะหล่อ บ้านรวย เรียนดี พูดง่าย ๆ ก็คือครบ”
“นี่ ถามจริงเถอะนะวา หลงตัวเองเก่งแบบนี้ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ ฉันยังเหนื่อยแทนเลยอะ” มะเหมี่ยวกลอกตาไปมาเมื่อวายุพูดโอ้อวดสรรพคุณตัวเองไม่หยุดจนเธออยากจะตรงเข้าไปตะกุยหน้าหล่อ ๆ ของเขาเสียจริง
“แล้วฉันพูดผิดตรงไหนอะ”
“จ้า พ่อคนหล่อ! พ่อคนเก่ง! ดีเลิศที่สุดในโลก!!!”
“ประชดเก่งนักนะ”
“หึ ฉันไปละ ขอบคุณที่มาส่ง” มะเหมี่ยวลงจากรถไปทำให้วายุลดกระจกลงและเอ่ยเรียกเธอไว้ที่เธอจะเดินเข้าไป
“เหมี่ยว ๆ”
“อะไรอีกเนี่ย”
“แต่ฉันชอบเธอจริง ๆ นะ ชอบบนเตียงอะ เด็ดโคตร!”
“ไอ้วายุ!! ไอ้คนทะลึ่ง!!!” มะเหมี่ยวถลึงตาใส่คนตัวโตทันที ขนาดลงจากรถแล้วเขาก็ยังพูดจาลามกกับเธอไม่เลิก
“เอ้า ก็ฉันพูดจริง ๆ”
“ย่ะ! มันแน่นอน เพราะฉันทั้งสวย เซ็กซี่ ใครเห็นก็ต้องหลง ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอก” เมื่อเห็นว่าคนตัวโตยังกวนไม่เลิกเธอก็เลยตามน้ำไปเสียเลยเผื่อว่าจะทำให้คนตัวโตหยุดพูดลงบ้าง
“แสบชิบผู้หญิงอะไร”
“แล้วก็อย่าคิดหลงรักฉันล่ะ ฉันรู้ว่าฉันน่ะสวยมาก คีพลุคเสือร้ายหน่อยนะวายุ”
“ตื่น ตื่นก่อน” วายุส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับหญิงสาวที่ยักคิ้วกวน ๆ ส่งให้เขา
“คืนนี้ไม่ต้องฝันถึงฉันนะ”
“เหอะ! เอาเถอะ ๆ อย่ามาหลงรักเสือร้ายอย่างฉันแล้วกันเหมี่ยว ฉันขอบอกเลยว่าเสน่ห์ฉันน่ะมันล้นหลาม ไปมา ๆ เธออาจจะหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้นก็ได้ใครจะรู้”
“ไม่มีวันนั้นแน่นอนค่ะคุณวายุ”
“หึ”
“อย่าลืมกฎของเราสิ วันไนท์น่ะมันเป็นยังไง น้ำแตกแล้วแยกทางนะ”
“บอกตัวเองเถอะ เอากันสองรอบละเธอเสนอมาทั้งนั้น”
“อะ ไอ้...!”
“ไปดีกว่า เบื่อคนแถวๆนี้”
มะเหมี่ยวได้แต่ก่นด่าคนตัวโตอยู่ในใจ ซึ่งมันจริงทั้งหมดที่เธอเป็นคนเสนอตัวเข้าเองแต่เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำผิดกฎเพียงแค่ในตอนนั้นมีเพียงวายุที่สามารถช่วยเธอได้เท่านั้น
เธอได้แต่ท่องจำกฎในการเป็นเสือสาวและตัวแม่แห่งการวันไนท์ขึ้นใจว่า...
‘น้ำแตกแล้วแยกทาง งดเอา งดซ้ำ และที่สำคัญ ห้ามหลงรักเหยื่อเด็ดขาด!’
- Writer
