ฉันเดินทางมาถึงบริษัทในเช้าอีกวันตามปกติด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขกับเรื่องราวดี ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวาน ครั้นเมื่อยามนึกถึงก็ยังเขินอายตัวเองอยู่ไม่หายที่เป็นฝ่ายขยับเข้าไปกดจูบคุณปลายก่อนทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนเอื้อนเอ่ยถามกันก่อนแท้ ๆ
วันนี้ฉันจึงได้แต่ภาวนาว่าจะไม่ต้องพบเจอกับเธอในเร็วไวเพราะกำลังหวาดกลัวหัวใจของตัวเองไม่หายที่อาจจะแสดงท่าทางแบบแปลกประหลาดออกมาให้ใครบางคนได้เห็นอีก อย่างน้อยก็ขอเวลาทำใจสักครึ่งวันแล้วไปพบกับเธอในตอนเที่ยงก็คงจะยังไม่สายแต่ขอเพียงได้เว้นช่วงให้ฉันได้เขินอายต่ออีกสักหน่อยก็คงจะดี
แต่แล้วดูเหมือนว่าโชคชะตาก็ช่างเล่นตลกกับฉันเสียจริงเชียว...
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ...คุณเหมือนฝัน”
ฉันที่มัวแต่เดินคิดอะไรเพลิน ๆ มาที่ลิฟต์ก็ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าได้มีแผ่นหลังของใครบางคนมายืนรอลิฟต์อยู่ก่อนแล้ว พร้อมกับรอบ ๆ ข้างของเราที่พนักงานต่างก็แหวกทางอย่างพร้อมใจให้ท
