ก๊อก ก๊อก!
“เชิญค่ะ”
ฉันขานตอบไปอย่างไม่ได้ใส่ใจแต่สายตายังคงมุ่งมั่นอยู่ที่เอกสารตรงหน้าเพราะมันยังกองสูงพะเนินและฉันจะต้องเซ็นมันให้เสร็จภายในวันนี้
เสียงเปิดประตูเข้ามาแผ่วเบาพร้อมกับเสียงส้นเท้าหนัก ๆ ยังไม่อาจจะดึงความสนใจของฉันให้ต้องเงยหน้าขึ้นสบ
แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีก็เกิดเป็นเสียงลากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของฉันขึ้น ก่อนที่หางตาของฉันจะลอบเห็นว่ามีคนกำลังจะนั่งลงมา...ซึ่งก็คือสิ่งนั้นนั่นแหละที่ละความสนใจของฉันได้จากกองเอกสารและเปลี่ยนมาเป็นเงยหน้าสบมองผู้มาใหม่แทนว่าคน ๆ นี้คือใครกันแน่
“คุณปลาย...”
“ได้เวลาทานข้าวกลางวันแล้วค่ะคุณเหมือนฝัน...”
รอยยิ้มประดับอยู่ข้างมุมปากให้ฉันผินสายตาหลบหนีจากเธอด้วยความเขินอายและเปลี่ยนเป้าหมายสายตาให้กลายเป็นนาฬิกาบนผนังของห้องทำงาน
ซึ่งฉันพบว่าเวลานี่เที่ยงห้านาทีแล้วและฉันก็ทำงานจนหลงลืมเวลาไปทั้งยังคิดว่าวันนี้มันพั
