บทนำ

1801 Words

บทนำ [Boss] -เจ้านาย- [Bossy] -เจ้าชีวิต- ???? @ Club Friday night [23.00 น.] ผับหรูใจกลางเมืองในย่านที่มีคนพลุกพล่าน เหล่าผีเสื้อราตรีโบกสะบัดพัดพลิ้วปีกไว้ลวดลายขณะที่เสียงเพลงดังกระหึ่มได้กระตุ้นให้ผู้คนลุกขึ้นโยกย้ายส่ายสะโพกไม่หยุด ก่อนที่เสียงฮือฮาจะดังแข่งกับเสียงเพลงเหมือนกับเห็นอะไรที่น่าตื่นตา แต่มันกลับไม่ได้รับความสนใจจากคนในโซนวีไอพีชั้นสอง -Type- “กูต้องแปลกใจไหมที่มึงไม่ได้กำลังเอากับใครอยู่” ต้องแปลกใจ ใครเห็นก็ต้องถาม แต่เอาเถอะไม่มีใครเห็นไงนอกจากไอ้พี่ชายของผมคนนี้ “เหนื่อย…” ผมตอบคำถามที่หลายคนอาจจะสงสัยถ้าเห็นผมนั่งพิงพนักพิงทำหน้าซังกะตายอยู่บนโซฟาในโซนวีไอพีชั้นสองของคลับแห่งนี้ “วันนี้พายุเข้าในฤดูหนาวหรือเปล่า” ผมเหลือบสายตามองคนถามด้วยความฉงนใจ แค่ผมไม่ได้เอากับใครเนี่ยนะ “ใครให้พี่ขึ้นมาเนี่ย ไม่เห็นหรือไงว่าผมเหมา” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ ก่อนจะมองชายตรงหน้า วันนี้ไม่มีอารมณ์กวนประสาทใครทั้งนั้น ถึงอยากจะกวน แต่ตอนนี้โคตรเหนื่อย “มึงเหมาคลับแบบนี้ได้ไงวะ ถ้ารวยมากมึงไม่โปรยเงินเล่นเลยล่ะ” “โปรยไปแล้ว” “กูประชด” “โปรยไปแล้วไม่ได้ประชด” รวยช่วยไม่ได้ ผมจ้องมองพี่ชายผมด้วยความไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าจะขึ้นมาทำไม เอาจริงช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้เจอกันแต่ตอนนี้ก็ไม่ได้อยากเจอสักหน่อย “กูจะขึ้นมามึงจะทำไม” บางทีผมก็คิดนะว่าไอ้ผู้ชายหน้าหล่อ ๆ คนนี้มันโกรธเกลียดอะไรผมหรือเปล่า เป็นหมอดี ๆ แล้วอยากเป็นหมา มายืนเห่าอยู่ได้ “พาเมียมาด้วยไหม” “กวนตีน” “แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะ เอาขึ้นหิ้งหรือยังล่ะ” ดูก็รู้ว่าทะเลาะกับเมียมา ไม่งั้นไม่มายืนทำหน้าตายอยู่ตรงนี้หรอก วันนี้ยิ่งเซ็ง ๆ ไม่พร้อมเป็นหมอนคอยซับน้ำตาให้หรอก “ทำไงดีวะ” “เลิกเลย” “_” “เลิก เลย เลิก เลย” ผมพูดช้า ๆ ทีละคำ เบื่อคนมีเมีย เบื่อจริง ๆ เบื่อแบบอยากเอาหัวโขกโต๊ะ “มึงพูดอีกทีดิ” “หึ ให้พูดจริงดิ” ผมแค่นหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ตีขึ้นจมูกของไวน์ราคาแพงมันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายลงไปได้บ้าง จะว่ายังไงดีล่ะ วันนี้ทั้งวันผมโคตรเหนื่อยกับงานที่บริษัท อาจจะเป็นเพราะผมเกิดใจดี หรืออะไรก็ไม่รู้ทำให้ผมบอกให้เลขาส่วนตัวลางานไปในวันจันทร์แบบนี้ เหนื่อยแล้วยังจะต้องมาคอยรับบทเป็นกระโถนระบายอารมณ์ให้คนมีเมียระบายอีก “ไทป์ มึงบอกแอนนี่กลับไปทำงานได้ปะ กูไม่ได้เข้าใกล้เมียเลย แม่งตัวติดกันตลอดจะทำอะไรก็ไม่ได้ทำ” “วันเดียว?” “กูทำทุกวันไง” “โอเคเลยงั้น เดี๋ยวผมให้แอนนี่ลางานอีกสักสองอาทิตย์” “_” “เออ ๆ พรุ่งนี้เธอกลับมาทำงานละ ป้าลาไปแค่วันเดียวผมก็จะตายละ” แอนนี่ หรือ ป้าที่ผมหมายถึงคือเลขาส่วนตัวของผมเอง เธอไม่ได้แก่หรอก อายุน้อยกว่าผมด้วยซ้ำ แต่เธอเหมือนป้าแล้วเราก็สนิทกันมากทำงานด้วยกันมานาน วันนี้เป็นวันแรกในรอบหลายปีที่เธอได้หยุด “เอ้อ! แค่นี้ ไปละ” พูดจบพี่ผมเดินหนีออกไป อะไรของมัน…ปล่อยให้ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะคว้าคอขวดไวน์ขึ้นมายกกระดก “อึก…อึก…” ผมกระดกไวน์เข้าปากไปหลายอึก จริง ๆ การดื่มไวน์มันต้องจิบช้า ๆ แกว่งแก้วไปมาเพื่อให้ได้อารมณ์ แต่ตอนนี้ถ้าฉีดเข้าเส้นเลือดได้ก็คงทำไปแล้ว อยากเมา…ให้หายเหนื่อย แต่เมามันเป็นยังไง… ไม่เคยเมา… ไม่รู้จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายความอดทนต่อฤทธิ์แอลกอฮอล์ของผมถึงได้สูงถึงขนาดนี้ แม่ง! คนหล่อไม่เข้าใจ! “เอ่อ คุณไทป์คะ” เสียงเล็ก ๆ ของใครก็ไม่รู้ดังขึ้น มันไม่ได้เรียกให้ผมหันไปคุยด้วยหรอก แต่เดี๋ยวเธอก็จะเดินกลับไปเอง...มั้ง “พอดี เอ่อ…มีคนให้มาเรียกให้ลงไปชั้นหนึ่งค่ะ” เธอพูดเสียงกระท่อนกระแท่น อ่า… พนักงานที่ดูแลผมสินะ ผมค่อย ๆ หันหน้าไปมอง ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นสูงข้างหนึ่งอย่างไม่เข้าใจว่าผมจะลงไปทำไม ไม่เข้าใจ “เธอฝากบอกว่า ให้บอกว่าเธอชื่อชิลล์ค่ะ” ทันทีที่ได้ยินชื่อของผู้หญิงคนหนึ่ง ผมก็เข้าใจได้ในทันที เธอเป็นเมียพี่ผม ไอ้ผู้ชายหน้าตาย ปากหมา ใจร้ายเห็นเมียดีกว่าน้องคนเมื่อกี้นี่แหละ ไอ้คนเมื่อกี้ที่เป็นพี่ชายฝาแฝดผมเอง แต่ผมหล่อกว่านะ “บอกเธอด้วยว่าให้ขึ้นมาเอง” ยอมรับว่าเธอมีอิทธิพลต่อความคิดผม เธอเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียว เอะ ถ้ารวมเลขาผมด้วยน่าจะสองคน “อ้อค่ะ เห็นเธอบอกว่ามีคนอยากแนะนำให้คุณรู้จัก” “ใคร?” “ไม่รู้ค่ะ” “แล้วรู้ไหมว่าผมเป็นใคร” อย่าหาว่าโอ้อวดเลย แต่ถ้ามีนิ้ว แล้วบ้านมีอินเทอร์เน็ตก็คงรู้ว่าผมเป็นใคร “เอ่อ ระ รู้ค่ะ แต่ว่าเธอบอกให้คุณลงไปเองค่ะ” ผมมองพนักงานสาวสวยที่ทางเจ้าของคลับบอกให้เธอมาดูแลผม ด้วยใบหน้าเซ็งสุด ๆ คือยังไงดีล่ะ ผมเหนื่อยไง ถึงชิลล์จะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมยอม แต่โคตรเหนื่อยเลยตอนนี้ เหนื่อยแบบไม่มีแรงแม้แต่จะขยับเอวกระแทกใครเหมือนทุกครั้ง แต่ก็นะ ลองไม่ยอมดูดิ เอ้อ! ไม่อยากจะคิด “พี่ผมกลับยัง…” “คะ?” “ไอ้คนที่หน้าตาคล้าย ๆ ผมไง” อยู่ ๆ ก็อยากจะแกล้งพี่ตัวเองขึ้นมา แค่คิดก็สนุกแล้ว ไม่รู้ว่าชิลล์มีใครอยากแนะนำให้รู้จัก ยัยนี่ชอบบ่นอยากให้ผมมีเมีย ก็คงหาผู้หญิงมาให้ และที่ผมจะลงไปไม่ใช่ว่าสนใจหรืออยากรู้จักใครใหม่ แค่อยากแกล้งพี่ตัวเองเล่น ๆ ก็เท่านั้น “อ้อค่ะ ยังไม่กลับนะคะ เห็นยืนอยู่ฝั่งบาร์เทนเดอร์ค่ะ” เธอคงว่างมากมั้งถึงได้เดินไปทั่วแบบนี้ ก็คงงั้นแหละ อย่างที่บอกไม่มีแรงกระแทกใคร เธอเลยไม่ได้ทำงาน “ดีเลย” ผมพูดเสร็จก่อนจะหยัดกายตัวเองลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เซไหม ก็ไม่ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่มันคละคลุ้งอยู่บนตัวผม มันบอกได้เป็นอย่างดีว่าดื่มไปเท่าไร ดื่มยันพรุ่งนี้ผมยังเดินเข้าห้องประชุมได้สบาย “แล้วฉัน…” “หนึ่งวัน” ผมพูดแค่นี้เป็นอันรู้กันว่าผมหมายถึงอะไร เธอดวงตาลุกวาวก่อนจะมองไปที่เครดิตการ์ดที่วางอยู่บนโต๊ะกระจก บัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงิน แต่จะถูดตัดภายในหนึ่งวัน ก่อนที่ผมจะหมุนตัวเดินออกมา ไม่ได้มองว่าเธอทำอะไรกับบัตรนั้น แต่ก็เหมือนกับทุกคนที่ผ่านมานั่นแหละ เหมือนเดิม…หน้าเงิน เสียงเพลงมันดังมาก ๆ เมื่อผมเดินมาหยุดที่หัวบันไดชั้นสอง อย่างที่รู้ว่าผมเหมาชั้นสองของคลับทั้งหมด ไม่ได้อวดรวย แต่รวยจริง ๆ “อยู่ไหนวะ” ผมสอดส่องสายตาไปทั่วคลับ เสียงฮือฮากระซิบกระซาบของเหล่าสาว ๆ ที่เริ่มหันมามองทางผมเป็นตาเดียว ชินไหม ก็ชินแหละ… ได้แต่บอกตัวเองว่าหล่อต้องทำใจ ปกติวันนี้ผมคงสอยไปแล้วไม่ต่ำกว่าสามคน แต่ตอนนี้แค่เดินยังขาอ่อน ไม่คิดไม่ฝันว่าการทำงานโดยไม่มีเลขาคอยช่วยมันจะเหนื่อยขนาดนี้ แต่พอคิดแบบนี้แล้วก็เริ่มสงสารป้าขึ้นมา แต่จะให้ลาอีกวันก็คงไม่ได้ “เจอสักที” ผมก้าวขาลงบันไดเรื่อย ๆ พร้อมกับจ้องมองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่สิ สองคน อีกคนผมรู้จักดี แต่อีกคนไม่คุ้นเลยแหะ แต่ สวย… “คุณไทป์หรือเปล่าคะ” “ไม่ใช่” “แหม่ อยาหลอกดาวสิคะ” “แล้วถามทำไม” ผมพูดออกไปอย่างเซ็ง ๆ โดยไม่ได้หันไปมองหน้าด้วยซ้ำว่าใครถาม มีผู้หญิงเดินเข้ามาทักผมตลอดทั้งทางเดิน ผู้คนตามทางเดินต่างแหวกทางให้กับผม ไม่แหวกก็บ้าละ ก็ไอ้พวกชุดดำหลายคนมันเดินตามผมซะขนาดนี้ เดินตามเหมือนกลัวผมจะหนี ไม่ได้กลัวว่าผมจะโดนปองร้ายอะไรเลย “ไทป์!!” เสียงเพลงที่ว่าดังก็คงดังไม่เท่ากับเสียงแว้ดหูของยัยผู้หญิงหน้าสวยคนนี้ ไม่รู้ว่าผมเคยชอบไปได้ไง แต่ผ่านมาสองปีเธอกดขี่ผมเหมือนกับเป็นลูกอีกคนเลย อยากย้อนเวลา คิดผิดมากตอนนั้น “ทั้งผัวทั้งเมียมาคลับ ลูกเอาไปทิ้งแล้วใช่ไหม” พอไปถึงผมก็ยิงคำถามออกไปทันที ก็จริงนะ ก็อยู่นี่ทั้งคู่แล้วหลานผมล่ะ “พี่เขามานี่เหรอ ไหนอะ ไหนๆ” ชิลล์พูดพร้อมกับสอดสายตาไปทั่ว ก่อนจะทำตาโตแล้ววิ่งหนีไป ปล่อยให้ผมยืนงงตกใจอยู่อย่างนี้ อะไรวะ ยังไม่ได้เริ่มกวนประสาทพี่ชายตัวเองเลย และเธอก็ปล่อยให้ผมอยู่กับ ใครวะ… “_” “_” “_” ผมมองเธอคนนี้ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ มันคุ้น ๆ แต่ก็ไม่คุ้น เหมือนรู้จักแต่ก็ไม่ ใครวะ “เอ่อ…” ผมไม่ได้ยินว่าเธอพึมพำอะไร หน้าตา หุ่น สีผิว และผม บ็อบสั้นของเธอทำให้เธอดูเปรี้ยว ซึ่งโดยรวมแล้วมันทำให้ผม...อยู่ดี ๆ ก็มีแรงขึ้นมา รวม ๆ แล้ว สวย…แต่ปกติ ผมเจอคนสวยมาเยอะมาก ระดับจักรวาลก็มี แต่วันนี้ วันที่ผมโคตรเหนื่อยแต่เธอคนนี้ทำให้ผม ของขึ้น!! “ชื่อ???” “เอ่อ…” “เราเคยเจอกันหรือเปล่า…” อันนี้ไม่ใช่มุขจีบสาว แต่เหมือนเคยเจอ หรือว่า… “ฉัน…แพรวาค่ะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more