Günaymadan

2. Bölüm

Annemle babam uyumak için odalarına gittiler, bende herzamanki gibi kendime kahve yapıp odama geçtim. Sakladığım yerden telefonu çıkarıp arayanlara baktım. İki telefon kullanıyorum, biri ailemin bildiği diğeride kimsenin bilmediği. Gizli kullandığım bildiğiniz sapıklık yapıyorum, bilmediğim numaralara mesaj atıp rahatsız ediyorum. Geri dönüş yapanlarla konuşup dalga geçiyorum. Tabiki de sapıklarım da hiç bitmiyor. Neden mi böyle bişi yapıyorum? Çünkü ailem okula göndermeyip eve kapattılar resmen. Dışarıya çıkmama sürekli karışıp, arkadaşlarla buluşmaya izin vermeyip, herşeyime karıştıkları için. İnsan konuşacak dertleşecek birilerini istiyor. Merve' den başka kimsem yok oda olmazsa kafayı yerdim. Telefon aklıda ondan çıkmıştı zaten. Şimdi geceleri birileriyle konuşmak çok iyi geliyordu bana. Tabi bunun olumsuz etkileride var. Tabiki de hiç bir zaman uykumu almadan uyanmak gibi. Ben uykuyu her şeyden çok seven biri olarak bana hiç iyi gelmiyordu. Yada üzerinde ne var? bende şuan yanında olsam, neler neler yapardım diyen mesajlar da hiç eksik olmuyor du. Sesimin etkisi çok fazlaymış bunu yeni öğrendim. Erkekler görmediği zaman sesten çok fazla etkileniyormuş. Ben masum masum konuşurken adamın içinden canavar çıkıyordu resmen. Pis sapıklar beni kötü düşüncelerine alet edeceklerini sananlar, hep hüsrana uğrayıp aramıyorlardı. Zaten öyle insanlarla konuşmak istemiyordum.

Elime telefonu alıp bilmediğim numaralara mesaj atmaya başladım yine. Gecenin ikisi ve ben insanlara günaydın diye msj atıyorum. Bende normal değilim sanırım. Bazı numaralara attığım mesajlara geri dönüş olarak "hattımıza kayıtlı böyle bir numara yoktur" diye geri gelirken. Bazıları iletildi, bazıları beklemede diye mesaj geliyordu. Bende sıkılmadan tekrar, tekrar numara sallayıp mesaj atmaya devam ediyordum. Belki uyanık birine denk gelirim diye. Genelde gündüz dönüş yapanlarla konuşmuyorum. Annem evde olunca da fırsatım olmuyor zaten. O yüzden mesaj atınca cevap verirlerse uykum gelene kadar uğraşıp, sonrada uyuyorum. Bazen çok kafa dengi kişiler denk geliyor. Sadece mesajlarla bir birimizi deli edip, sabah hiç bir şey yokmuş gibi devam ediyoruz. Bazen de tam tersi sapıklar denk geliyor kurtul kurtulabilirsen. Ama yine de ben bu manyaklıkdan kurtulamıyorum, insanları sinirlendirmek hoşuma gidiyor sanırım. Sadece erkeklerle konuştuğumu düşünmeyin kadınlarla da konuşuyorum. Hastanede çalışan bir tane ablam var mesela nöbet günleri uyumasın diye konuşuyoruz. Bana kendi hayatını anlatıyor kimseye anlatamadıklarını benle paylaşıyor. Bende ondan çokca akıl alıyorum erkekler hakkında bir gün gerçekten aşık olursam anlamam kolay olsun diye. Hatice ablam 25 yaşında hemşire ve aynı hastane de çalışan doktora aşık. Ama platonik, o kadar söylememe rağmen açılmıyor, açılacak gibide durmuyor.

Aşkı bulunca söylemek lazım bence, karşılığı yoksa önüne bakarsın. Ne diye kendi, kendini yiyesin ki. Bence aşk bir kez olacak bir şey değil, doğru kişiyi bulana kadar aşık olunabilir. Ben her gördüğüme aşık oluyorum oda başka bir şey tabi:)