3

4247 Words

Hagan Villa… พอมาถึงฮาเกนวิลล่าเพชรดนัยก็พาสาวเจ้าเข้าไปนั่งรอที่ด้านในล็อบบี ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ฟ้ารดาเห็นพนักงานรับรถและพนักงานที่อยู่ล็อบบีต่างรีบเข้ามาทำความเคารพเธอและผู้ชายข้างๆ กันจ้าละหวั่น จนกระทั่งเข้ามานั่งตรงโซฟารับรองของวิลล่า พนักงานก็ยังยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้อย่างน่ารัก “พนักงานที่นี่ต้อนรับดีนะคะ ดีจนฟ้ารู้สึกราวกับว่าเป็นเจ้าของที่นี่เลยค่ะ” ฟ้ารดาเอ่ยชมยิ้มๆ “แล้วคุณฟ้าอยากเป็นเจ้าของที่นี่หรือเปล่าล่ะครับ” เพชรดนัยเลิกคิ้วขึ้นถามอย่างสนใจ “เอ่อ...คงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ” เธอบอกอย่างรู้สึกขำๆ “ทำไมล่ะครับ? ก็ไม่เห็นจะยากอะไรเลยนี่” เพชรดนัยจ้องใบหน้างาม ด้วยสีหน้าจริงจัง “แล้วทำไมคุณเพชรถึงคิดว่ามันง่ายล่ะคะ” ฟ้ารดาถามกลับอย่างสงสัย และเริ่มจะหวั่นๆ กับสายตาคู่นั้นที่มองมายังเธอ “ก็เพราะว่าเจ้าของที่นี่เป็นหนุ่มโสดที่หล่อ อบอุ่น นิสัยดี แล้วก็รวยติดอันดับต้นๆ ของโลกน่ะสิครับ” เพชรดนัยบอกก่อนจะยิ้มมุมปากขึ้นนิดๆ “ว้าว! ผู้ชายแบบนี้ยังมีอยู่อีกเหรอคะเนี่ย ถ้าเจอเมื่อไหร่ ฟ้าคงต้องรีบคว้าเอาไว้แล้วค่ะ คิกๆ” หญิงสาวเอ่ยหยอกอย่างรู้สึกขำๆ พลางคิดไปว่า หล่อ รวย นิสัยดี แล้วก็ยังไม่มีแฟน ผู้ชายแบบนี้คงไม่เหลือมาถึงเธอหรอก! “งั้นคุณฟ้าก็รีบคว้าผมไว้เลยสิครับ!” “อะ...อะไรนะคะ” ฟ้ารดาถึงกับหูอื้อตาลายไปชั่วขณะ ที่คนตรงหน้าบอกให้เธอรีบคว้าเขาไว้ ‘พระเจ้า! เมื่อกี้เราได้ยินผิดไปหรือเปล่านะ!’ หญิงสาวถามตัวเองในใจอย่างรู้สึกมึนๆ งงๆ “พร้อมกันหรือยังครับ!” ออร์แลนโด้ที่เดินเข้ามาพร้อมกับแพรณาราเอ่ยทักขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เพชรดนัยกลอกตาอย่างเซ็งๆ หันไปมองเพื่อนรักด้วยสายตาขวางๆ อย่างขัดใจ ‘จะรีบมาขัดจังหวะทำไมวะ คนกำลังจะหาแม่ให้ลูกชายอยู่’ “พะ...พร้อมแล้วค่ะ” ฟ้ารดาตอบเสียงสั่นๆ พร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังลิฟต์ทันที จนแพรณารารีบเดินตามแทบไม่ทัน “มีอะไรหรือเปล่าวะ” ออร์แลนโด้เอ่ยถามเพื่อนซี้อย่างสงสัย “ยุ่งน่า...ว่าแต่แกเถอะ! บ้าหรือเปล่าวะ ขับรถวนรอบวิลล่าอยู่ได้ตั้งห้ารอบ” เพชรดนัยแสร้งเปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่อยากให้เพื่อนจับจุดได้ว่าตนกำลังจีบสาวเจ้าอยู่ “อ๋อ! พอดีร้องเพลงให้เมียฟังยังไม่จบน่ะ เลยขับรถวนรอบวิลล่าแกเล่นๆ ว่าแต่...หูตาไวจังนะ” ออร์แลนโด้บอกหน้าตาเฉยอย่างไม่รู้สึกอาย “หูตาจะไม่ไวได้ยังไง ก็แกเล่นเปิดเพลงดังซะขนาดนั้น อ่อ! ว่าแต่ร้องเพลงอย่างเดียวแน่เหรอ” เพชรดนัยเอ่ยแซว “เปล่า! หอมแก้มแล้วก็จูบด้วย!” ออร์แลนโด้ตอบอย่างอารมณ์ดี “แหม...บอกซะขนาดนี้ไม่ XYZ กันเลยวะ” เพชรดนัยประชดอย่างรู้สึกหมั่นไส้ “ก็เกือบแล้ว แต่นึกขึ้นได้ว่าเป็นรถแกเลยเบรกทัน!” ออร์แลนโด้ยิ้มพลางยกไหล่ทั้งสองข้างขึ้นนิดๆ “ไอ้หื่นอลัน!” เพชรดนัยหลุดด่าอย่างลืมตัว “จุ๊ๆ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งด่า เดี๋ยวเขารู้กันว่าแกไม่ใช่ผู้ชายอบอุ่นอย่างที่สร้างภาพว่ะเพื่อน ฮ่าๆๆ” ออร์แลนโด้หัวเราะชอบใจ ก่อนจะรีบเดินตามสองสาวเข้าไปข้างในลิฟต์ ตามติดด้วยหนุ่มหล่อสร้างภาพที่รีบปรับสีหน้าฉีกยิ้มเจื่อนๆ ให้สองสาวอย่างพยายามเก็บอารมณ์ ทั้งสี่ขึ้นมาถึงชั้นที่แพงที่สุดของวิลล่า เพราะชั้นนี้มีแค่สองห้องเท่านั้น ซึ่งกว้างและตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหรา ราคาอยู่ที่ราวๆ หนึ่งล้านสี่แสนปอนด์ ฟ้ารดาใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปด้วยมือสั่นๆ พอเข้าไปข้างในห้องก็ต้องตกใจที่เห็นผู้เป็นพี่ชายนั่งรออยู่ในห้องรับแขก แถมอีกฝ่ายยังหันมามองด้วยสายตาขวางๆ ที่บ่งบอกอารมณ์ได้เป็นอย่างดี! “ตกลงตบแย่งคนไหนฮะ!” คามินถามน้องสาวเสียงดัง พลางส่งสายตาดุๆ ไปให้สองหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังราวกับเตรียมจะแยกเขี้ยวกระโดดกัดคอคนแปลกหน้า สองสาวถึงกับสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ ส่วนสองหนุ่มได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆ ไปให้คามินที่ดูมีอายุกว่าอย่างเกร็งๆ “บะ...บ้าเหรอพี่คิม! ฟะ...ฟังฟ้าเล่าก่อนสิ” ฟ้ารดาต่อว่าพี่ชายเสียงอ่อย ตอนนี้คำว่า สู้ๆ ที่เอ่ยกับแพรณาราไปก่อนหน้า เหลือแค่คำว่า สู้มั้ง! เท่านั้น! “แล้วไอ้หนุ่มสองคนนี่มาทำไม อย่าบอกนะว่าหิ้วมาจากคลับนั่นน่ะ” คามินหันไปจ้องหนุ่มหล่อหน้าตาดีอย่างไม่วางตา “โอ๊ย!...นี่เห็นน้องสาวเป็นผู้หญิงแบบไหนเนี่ย” ฟ้ารดาที่กลัวในตอนแรก แต่ตอนนี้เริ่มจะมีอารมณ์ขึ้นมานิดๆ เมื่อถูกพี่ชายกล่าวหาติดๆ กัน “ตั้งแต่ที่เห็นคลิปไปเมื่อยี่สิบห้านาทีก่อน...ก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วล่ะ” คามิน ตอบกลับเสียงเข้มไม่แพ้กัน เพชรดนัยมองท่าทางเอาเรื่องของสาวเจ้า ก่อนจะแอบอมยิ้มบางๆ ‘ผู้หญิงอะไร ตอนโกรธยังน่ารักขนาดนี้วะ’ คนที่มัวแต่จ้องมองใบหน้างามอย่างเคลิบเคลิ้ม ไม่ได้สนใจการสนทนาที่ค่อนข้างจะตึงเครียดแต่อย่างใด กระทั่งมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินคามินเอ่ยขึ้น! “งั้นเอางี้ ฟ้ากับมิกิไปเข้าครัวทำกับแกล้มมา คุณสองคนจะดื่มกับผมได้ไหม?” คามินหันไปสั่งสองสาว ก่อนจะหันมาถามสองหนุ่มต่อ เพราะรู้สึกถูกใจในความตรงไปตรงมาของหนุ่มตรงหน้า “ด้วยความยินดีครับ/ ยินดีครับ” สองหนุ่มรีบตอบรับ “ดี! ไปสิฟ้า มิกิ อย่าบอกนะว่าทำไม่เป็น!” คามินหันมาดุสองสาวที่ยังไม่ยอมลุกไปไหน “ค่ะๆ จะทำให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ฟ้ารดาที่ยังไม่หายมึนงงกับท่าทางของพี่ชาย รีบจูงมือเพื่อนสาวไปยังห้องครัวเพื่อทำกับแกล้ม เพชรดนัยมองตามฟ้ารดาไปจนอีกฝ่ายหายลับไปทางด้านในกับแพรณารา พอหันกลับมาอีกทีก็ตกใจกับสายตาของคามินและเพื่อนรักที่นั่งจ้องหน้าอยู่ “เชิญนั่งครับ” คามินบอกพลางข่มใจให้เย็น เมื่อเห็นชายหนุ่มแสดงอาการสนอกสนใจน้องสาวของตนจนออกนอกหน้า “ครับ” เพชรดนัยยิ้มให้บางๆ ก่อนจะเข้าไปนั่งข้างๆ เพื่อนรัก “มีสติหน่อยเพื่อน!” ออร์แลนโด้กระซิบเตือนคนที่มีสายตาหยาดเยิ้มให้รู้ตัว ‘หน้าสิ่วหน้าขวานแท้ๆ ยังจะเพ้ออยู่ได้’ “พวกคุณอยากดื่มอะไร?” คามินถามสองหนุ่มอย่างมีมารยาท ทั้งที่ก่อนหน้าแทบจะจับโยนออกห้องพัก “เอ่อ...มีไวน์ไหมครับ” ออร์แลนโด้ถาม เพราะเห็นในบาร์เครื่องดื่มของอีกฝ่ายมีแต่เตกีร่ากับบรั่นดี “ที่ห้องของผมมีแต่บรั่นดี” คนไม่ชอบดื่มไวน์บอกเสียงเข้ม “งั้นเดี๋ยวผมให้การ์ดไปเอามาให้ครับ” เพชรดนัยรีบบอกก่อนจะกระซิบบอกเพื่อนรักให้เอาหน้า เอ๊ย! เอาใจอีกฝ่ายด้วยไวน์ราคาแพงของตระกูล “งั้นก็ตามใจครับ” คามินบอกพลางแอบค่อนแคะในใจ ‘หึ! มีบรั่นดีจะแดกไวน์’ ออร์แลนโด้ยิ้มอย่างเห็นด้วยก่อนจะล้วงมือถือมากดแชตไลน์ไปสั่งคนสนิทที่อยู่ด้านล่าง R8888 : ไปเอาไวน์เก่าอายุ 27 ปีที่ห้องพักของไอ้เพชรมาที’ อันโตนีโอ้ : ได้ครับ บอสจะเอากี่ขวดดีครับ? R8888 : 2 ขวด แล้วเอาไวน์อื่นๆ มาด้วยอีกสามขวด อันโตนีโอ้ : ครับ R8888 : เร็วๆ ล่ะ อันโตนีโอ้ : ไม่เกินยี่สิบนาทีครับ พอสั่งงานเสร็จออร์แลนโด้ ก็ถามเรื่องของคนรักต่อ ขณะที่เพชรดนัยเอาแต่ใจลอยไปตามฟ้ารดา โดยหารู้ไม่ว่าไวน์สะสมราคาแพงของตัวเองนั้น ถูกคนสนิทของเพื่อนรักไปเอามาสังเวยให้กับการเริ่มต้นของมิตรภาพครั้งใหม่ ห้องครัว...ที่อยู่เกือบสุดทางเดิน ค่อนข้างห่างจากสามหนุ่มที่คุยกันอยู่ในห้องรับแขกพอสมควร ฟ้ารดาเดินตรงไปเปิดตู้เย็นใหญ่ เพื่อหาของออกมาทำกับแกล้มให้พี่ชาย แพรณาราที่เดินตามหลังมาก็เอ่ยถามเรื่องที่คาใจ “ฟ้าเมื่อกี้มีอะไรเหรอ” “อะไรแก มีอะไร?” ฟ้ารดาหันไปมองเพื่อนก่อนจะแสร้งทำหน้างงๆ ขณะที่ภายในใจนั้นยังสั่นตุ๊มๆ ต่อมๆ ไม่หาย “แน่ะ! ยังจะปิดบังอีก” แพรณาราต่อว่าคนที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “อย่ามาเนียน แกน่ะแหละ บอกมาเลย” ฟ้ารดาเอ่ยย้อนศร และจ้องมองคนเปิดประเด็น ‘ชิ! ทีตัวเองมีคนรักเอาแต่เก็บเงียบ’ “บอกอะไร ไม่มีอะไรนี่” แพรณาราถามก่อนจะเบือนหน้ามองไปทางอื่น “อ๊ะๆ อย่านะ แกคิดว่าฉันไม่รู้หรือไงมิกิ ที่เรือสำราญวันนั้นคนที่ร้องเพลง Until You คือคุณอลันใช่ไหม และเมื่อกี้ฉันก็ได้ยินเพลงนี้เหมือนกัน ตอนที่คุณอลันขับรถวนรอบวิลล่า!” ฟ้ารดารีบ ดักทาง “โอเคๆ ก็ได้ เราพักยกเรื่องนี้ไว้ก่อน มาช่วยกันทำกับแกล้มดีกว่าเดี๋ยวพี่คิมรอนาน!” แพรณารารีบเปลี่ยนเรื่อง ยังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ เพราะระหว่างเธอกับออร์แลนโด้นั้นเริ่มต้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “แหม! เนียนเนอะ อยากรู้เรื่องของเขาแต่ไม่อยากพูดเรื่องตัวเอง” ฟ้ารดาเอ่ยแซวยิ้มๆ “ยังไม่พร้อมจะเล่า ว่าแต่ฉัน แกก็ไม่อยากเล่าเหมือนกันแหละฟ้า!” แพรณาราอดหันไปตอบไม่ได้ “มันเร็วไป ยังพูดไม่ได้” ฟ้ารดาตอบด้วยท่าทางนิ่งๆ “เหมือนกันแหละน่า งั้นถือว่าหายกันนะ” แพรณารารวบรัด “ไม่เหมือนกันอย่างเด็ดขาด เพราะอะไรรู้ไหม เพราะฉันได้ยินคุณอลันเรียกแกว่าเมียอย่างเต็มปากเต็มคำตอนที่อยู่ในห้องน้ำกับอิซซี่” ฟ้ารดาปล่อยหมัดฮุกใส่เพื่อนสาว ‘ตายๆ ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนของเธอจะขยับความสัมพันธ์กับอีกฝ่ายไปถึงขั้นนั้น’ คนที่ไม่เคยมีประสบการณ์วาบหวิวมาก่อน รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด “บ้า! ไม่พูดแล้ว รีบๆ ทำช่วยกันทำเลย มัวแต่พูดมากอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวพี่คิมก็เข้ามาฆ่าแกกับฉันตายในครัวนี่หรอก เร็วสิ!” แพรณาราเเสร้งดุ “โอเคๆ หยุดก็ได้” ฟ้ารดายอมสงบศึกเพราะกลัวว่าเพื่อนจะวกกลับเข้ามาเรื่องของเธอกับเพชรดนัยอีกครั้ง “เอ๊ะ!…ฉันว่า ฉันมาทันได้ยินประโยคที่ว่า…งั้นคุณฟ้าก็รีบคว้าผมไว้เลยสิครับ ว่าแต่...พี่เพชรให้รีบคว้าตรงไหนเหรอจ๊ะฟ้ารดา” แพรณาราบอกพลางหัวเราะชอบใจที่เห็นเพื่อนสาวอ้าปากค้าง “นั่น! ว่าแล้ว ไม่ได้อยากจะจบจริงๆ ใช่ไหมมิกิ” ฟ้ารดาหันมาทำเสียงจริงจังกลบเกลื่อนความอาย ‘บ้าจริง! นี่ยัยมิกิทันได้ยินด้วยเหรอเนี่ย’ “แหม! นิดๆ หน่อยๆ ถือว่าเสมอกันนะ” แพรณารายิ้มกว้าง “จบนะ!” ฟ้ารดาย้ำอีกครั้งก่อนจะยื่นมือไปจับกับเพื่อนสาว เพื่อขอสงบศึก “จบเหมือนกัน” แพรณาราจับมือตอบ เพื่อยุติการสนทนาในเรื่องที่ต่างคนต่างไม่พร้อมจะเล่า 53 นาทีต่อมา...หลังจากที่เข้าครัวทำกับแกล้มเสร็จก็ยกเมนูต่างๆ ออกมาที่ห้องรับแขกให้กับสามหนุ่มที่กำลังนั่งดื่ม สองสาวหันมองหน้ากันอย่างงงๆ แปลกใจที่เห็นไวน์หลายขวดวางอยู่บนโต๊ะ ไหนจะยังน้ำเสียงการสนทนาที่เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างลิบลับ “พี่คิมว่ารสชาติไวน์ขวดนี้เป็นไงบ้างครับ” เพชรดนัยเอ่ยถาม “อืม...นุ่มนวล กลมกล่อม ได้กลิ่นของ บลูเบอร์รี่ ช็อกโกแลตบัตเตอร์คาราเมล อืม...ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก รู้แต่ว่ากลมกล่อมมากๆ” คามินถึงกับเคลิ้ม เมื่อได้ลิ้มลองไวน์ชั้นดีของโรคาซานเดอร์ที่ออร์แลนโด้ โทร. ให้ลูกน้องเอามาให้ “ครับ! หลังจากที่เก็บเกี่ยวแล้วหมักบ่มในถังไม้โอ๊กด้วยสูตรลับของตระกูล ขวดนี้มีอายุถึง 27 ปีครับ” ออร์แลนโด้บอกยิ้มๆ “ฮะ! แค่กๆ” คามินถึงกับสำลักหลังจากได้ทราบอายุของไวน์ ‘ไอ้เด็กสองคนนี่บ้านมันคงรวยมากสินะ อายุ 32 เเต่เป็นเจ้าของกิจการไม่รู้ตั้งกี่อย่าง แถมยังพูดจานอบน้อม ที่สำคัญยังเอาไวน์เก่ามาเปิดให้ชิมเป็นบุญลิ้นอีกด้วย บอกตรงๆ ไวน์แพงขนาดนี้ เขาไม่ซื้อดื่มเด็ดขาด ต่อให้จะมีทรัพย์สินเป็นหลักพันล้านก็เถอะ!’ “นี่ครับพี่คิม ” เพชรดนัยรีบหยิบกระดาษทิชชูส่งให้ “ขอบใจ ว่าแต่ขวดนี้มันราคาเท่าไหร่เหรอ?” คามินอดถามไม่ได้ “อ๋อ! ขวดนี้ราคาอยู่ที่เลขแปดหลักครับ มีทั้งหมดห้าร้อยขวดเท่านั้น เปิดประมูลขายไปสามร้อยขวด อีกสองร้อยขวดสำหรับคนในครอบครัวครับ” ออร์แลนโด้เอ่ยยิ้มๆ ขณะที่คามินและสองสาวที่เพิ่งเดินเข้ามา ถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ ที่ไวน์ขวดหนึ่งราคาเป็นหลักสิบล้าน “ขวดที่พี่ดื่มอยู่นี่คือหนึ่งในห้าร้อยใช่ไหม!” “ถูกต้องครับ” ออร์แลนโด้บอกก่อนจะเอ่ยต่อในใจ ‘และมันก็เป็น 1 ใน 250 สิบขวด ที่ไอ้เพชรมันหวงมากๆ ด้วยครับ’ “ให้ตายสิ! ยัยฟ้าไปหยิบกล้องมาถ่ายรูปให้พี่ที เร็ว!” คามินหันไปสั่งน้องสาวเสียงดัง จนสองหนุ่มอดหัวเราะไม่ได้ “ได้ค่ะคุณคามิน” ฟ้ารดาประชดน้อยๆ ก่อนจะหยิบมือถือในกระเป๋าออกมาเตรียมจะถ่ายรูปให้พี่ชายกับไวน์ราคาแพง ‘หมดละพี่ชายฉัน! เจอไวน์หลักล้านเข้าไปถึงกับหมดมาดเลยทีเดียว เฮ้อ...’ “มาๆ เพชร อลัน มาถ่ายรูปด้วยกัน มิกิขยับมาถ่ายรูปกับพี่เร็ว” คามินได้ทีก็ชวนหนุ่มสาวมาถ่ายรูปด้วย โดยฟ้ารดาเป็นคนถ่ายให้ เพชรดนัยเข้าไปนั่งข้างๆ คามิน ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตายิ้มหวานส่งให้ช่างภาพจำเป็น ทำเอาสาวเจ้าถึงกับอายจนมือไม้สั่นขึ้นมานิดๆ “เอานะคะ! 1- 2 ...” ฟ้ารดาพยายามบังคับไม่ให้ตัวเองเผลอสบตาคู่นั้นที่มองมา “ฟ้า! เปลี่ยนแกมาถ่ายรูปมั่ง เดี๋ยวฉันถ่ายให้ มาเร็ว!” แพรณาราอาสา หลังจากที่ถ่ายรูปเสร็จ “จริงด้วย คุณฟ้ามาถ่ายรูปด้วยกันสิครับ” เพชรดนัยรีบสนับสนุน “เอางี้ มิกิไม่ต้องไปถ่ายรูปให้หรอก รอแป๊บนะครับ คุณฟ้าเข้ามานั่งข้างๆ เพชรได้เลยครับ ภาพจะได้ออกมาสมดุล” ออร์แลนโด้บอกพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปที่ประตูห้อง แล้วเรียกลูกน้องที่รออยู่หน้าลิฟต์ให้เข้ามาถ่ายรูปให้ เพชรดนัยถึงกับยิ้มถูกใจกับคำว่า ‘สมดุล’ ของเพื่อนรัก แต่ถ้าจะให้ดีอยากให้เปลี่ยนเป็นคำว่า ‘เหมาะสม’ มากกว่า ฟ้ารดาเข้าไปนั่งข้างๆ อีกฝ่ายอย่างเอียงอาย จากนั้นไม่ถึงสองนาที ออร์แลนโด้ก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับการ์ดที่จะถ่ายรูปให้ “ขออนุญาตนะครับ หนึ่ง! สอง!” บอดี้การ์ดเอ่ยก่อนจะกดบันทึกภาพ แชะ! แชะ! แชะ! “ขอบใจมาก นายไปบอกพวกที่เหลือให้เข้าไปหาอะไรทานที่ห้องอาหารข้างล่าง เดี๋ยวถ้าจะกลับ ฉันจะโทร. ไปบอกเอง” ออร์แลนโด้หยิบธนบัตรออกมาปึกหนึ่งส่งให้การ์ด ก่อนจะกลับมานั่งยังโต๊ะชุดรับแขก ที่ทุกคนกำลังจะลงมือชิมกับแกล้มฝีมือสองสาว กับเมนูยำเบคอน สลัดแซลมอนรมควัน ยำทูน่าแบบไทย เห็ดออรินจิผัดเนย แล้วก็เนื้อย่างรสเด็ดที่หั่นมาพร้อมกับน้ำจิ้มรสแซบ เพชรดนัยได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายสาว ก็ถึงกับเคลิบเคลิ้ม จินตนาการล่องลอยไปไกลจนถึงตอนที่สาวเจ้าเปลือยเปล่าอยู่ใต้ร่างของตน ‘บ้าจริง! ทำไมเราถึงคิดแต่เรื่องอย่างว่าวะ’ ฟ้ารดารับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของคนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังก็ถึงกับสั่นขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย จนต้องรีบขยับออกห่างทำทีเป็นลุกไปเทน้ำใส่แก้วให้เพื่อนสาว และเข้าไปนั่งข้างๆ กับอีกฝ่าย สามหนุ่มๆ มองอาหารกันอย่างทึ่งๆ ไม่น่าเชื่อว่าสองสาวจะทำได้หลากหลายเมนู “ว้าว! น่าทานมากเลยครับ มิกิทำเมนูไหนคะ” ออร์แลนโด้เอ่ยถามขึ้นอย่างอยากรู้ “ไม่บอกหรอกค่ะ ชิมให้ครบแล้วลองทายดูสิคะ” แพรณาราแกล้งกวน พร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างขำๆ “อ๊ะ! เข้าท่าค่ะ ถ้าพี่ทายถูกจะมีรางวัลให้ไหมคะ” ออร์แลนโด้ถามกลับด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ “งั้นถ้าทายผิด มิกิจะขออะไรก็ได้ข้อหนึ่ง โอเคไหมคะ?” แพรณาราต่อรองเพราะเชื่อว่าอีกฝ่ายไม่มีทางทายถูกแน่ๆ “ได้ค่ะ! ถ้าพี่ทายถูก พี่จะขออะไรก็ได้ข้อหนึ่งเหมือนกันใช่ไหมคะ” ออร์แลนโด้ยกยิ้มที่มุมปาก “ได้ค่ะ” แพรณารารับคำท้า ทั้งโต๊ะหันมามองทั้งสองอย่างเริ่มสนุก “น่าสนุกแฮะ! พี่เอาใจช่วยนะอลัน” คามินเอ่ยพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบอย่างอารมณ์ดี ฟ้ารดาได้ยินพี่ชายพูดถึงกับกลอกตา ‘หึ! เจอไวน์แพงเข้าไปหน่อย ถึงกับเชียร์เขา’ “พนันกันไหมครับว่าใครจะชนะเกมนี้” เพชรดนัยเอียงกระซิบถามเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน เมื่อเห็นคามิน ออร์แลนโด้และแพรณารากำลังสนใจกับแกล้มกันอยู่ “ได้สิคะ! ฟ้าพนันว่ามิกิจะต้องชนะชัวร์” ฟ้ารดาหันมาตอบอย่างมั่นใจ “อืม...ถ้าอลันชนะผมขอหอมแก้มคุณฟ้าทีหนึ่งได้ไหม?” เพชรดนัยเอ่ยถามตรงๆ “เอ่อ...ดะ ได้สิคะ! แต่ถ้ามิกิชนะ คุณจะต้องแต่งตัวเป็นผู้หญิงพร้อมกับเต้นระบำให้ฟ้าดูนะ” ฟ้ารดาฝืนยิ้มบางๆ พร้อมกับข่มความกังวลเอาไว้ในใจ “ไม่มีปัญหา แต่ขอเปลี่ยนเป็นจูบดีกว่าครับ จะได้สมน้ำสมเนื้อกันหน่อย” เพชรดนัยบอกพร้อมกับยื่นมือไปรอจับ เพื่อเป็นการทำสัญญาระหว่างข้อตกลง ฟ้ารดานิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะส่งมือมาจับตอบ “ก็ได้ค่ะ ตกลง” “เอางี้ เพื่อความยุติธรรม มิกิกับฟ้าพิมพ์ชื่ออาหารที่ตัวเองทำ แล้วส่งเข้ามาในไลน์ให้พี่” คามินอาสาเป็นกรรมการ “ได้ค่ะพี่คิม / รับทราบค่ะ” แพรณารากับฟ้ารดาตอบรับ แล้วกดพิมพ์ที่มือถือส่งไลน์ให้กับคามินทันที “เอาเลย ลงมือชิมเลยอลัน” คามินเอ่ยหลังจากที่ได้รับไลน์จากสองสาว ออร์แลนโด้รับคำและเริ่มตักชิมทีละเมนูจนครบแล้ววางช้อนลง พลางหันไปมองเพื่อนรักแวบหนึ่งอย่างสงสัย เมื่อเห็นอีกฝ่ายยกมือถือขึ้นมาดูบางอย่าง ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากนิดๆ แล้วหันไปบอกชื่อเมนู “ผมคิดว่า มิกิทำยำทูน่า ยำเบคอน แล้วก็เห็ดออรินจิผัดเนยครับ” ออร์แลนโด้ตอบด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ ทำเอาสองสาวหน้าเจื่อนลงไปถนัดตา “งั้นมาดูกัน” คามินพูดพร้อมกับหยิบมือถือมาเปิดให้ทุกคนดู “ว้าว! ห้ามลืมสัญญานะมิกิ พี่คิมเป็นพยานด้วยนะครับ” ออร์แลนโด้ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คนที่ทำหน้าราวกับโดนผีหลอกอย่างขำๆ ฟ้ารดาลุกขึ้นยืนพรวด! จนคามินและออร์แลนโด้ถึงกับตกใจ แต่เพชรดนัยกลับชอบใจที่เห็นอาการของสาวเจ้า “คุณฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ออร์แลนโด้ถามอย่างงงๆ “ปะ...เปล่าค่ะ คือฟ้าจะไปห้องน้ำน่ะค่ะ” “งั้นผมไปด้วยคนสิครับ ชักมึนๆ ขอไปล้างหน้าซักหน่อย” เพชรดนัยรีบลุกตามทันที “ยัยฟ้าพาเพชรไปห้องน้ำด้วยสิ!” คามินรีบบอกเพราะกลัวว่า อีกฝ่ายจะไปไม่ถูก “ชะ...เชิญทางนี้ค่ะ” ฟ้ารดาเดินนำออกไปห้องน้ำด้วยหัวใจสั่นๆ ไม่กล้าหันไปมองคนที่เดินตาม ‘นี่คงไม่ได้ตามมาจูบเราหรอกนะ!’ “คุณฟ้าคงไม่ลืมสัญญาของเรานะครับ” เพชรดนัยทวงถามของรางวัลเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องน้ำ “เอ่อ...เราสัญญาอะไรเหรอคะ” ฟ้ารดาถามกลับด้วยสีหน้าเรียบๆ ทั้งที่ในใจแทบอยากจะกรีดร้อง ‘ใช่จริงๆ ด้วย’ “แหม! อย่าเพิ่งเป็นปลาทองตอนนี้สิครับ แค่จูบเดียวไม่เห็นจะยากอะไร” “พรุ่งนี้ตอนเย็นคุณเพชรว่างไหมคะ” ฟ้ารดาถามเสียงอ่อน “ว่างครับ! งั้นพรุ่งนี้เย็นผมจะมารับคุณฟ้าไปทานข้าว แล้วก็ทวงรางวัลนะครับ” เพชรดนัยมองคนที่ยืนตัวลีบจนแทบจะติดผนังห้องอย่างขำๆ “ดะ...ได้ค่ะ ตกลงตามนี้นะคะ” ฟ้ารดารับคำอย่างว่าง่าย “ครับ!” เพชรดนัยตอบพลางยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ก่อนจะแลกเบอร์โทรฯ. แลกไลน์กับสาวเจ้า จากนั้นก็พากันเดินกลับเข้าไปร่วมวงกับทุกคนต่อ กระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไปจนเกือบจะเที่ยงคืน ออร์แลนโด้กับแพรณาราก็ขอตัวกลับก่อน โดยที่คารอสขอนั่งดื่มต่อกับคามิน อีกครู่ เพราะกำลังคุยกันถึงเรื่องเรือสำราญอย่างออกรส ฟ้ารดาทำตัวไม่ถูกหลังจากที่เพื่อนรักกลับไป เธอจึงเอ่ยขอตัวเข้าห้องนอน คามินพยักหน้ารับเบาๆ อย่างไม่สนใจ ขณะที่เพชรดนัยแอบมองตามเรือนร่างอรชรที่เดินไปจนลับตา ชายหนุ่มดื่มต่อจนกระทั่ง เชคาริกโทรมาตามให้ไปรับซีซ่าร์กลับ ทำเอาคนที่เจอสาวจนลืมลูกชายตัวน้อยไปสนิทใจ ก็เอ่ยขอตัวกลับทั้งที่แอบหวังว่าจะได้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มของฟ้ารดาอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่ออกมา หลังจากที่ร่ำลาคามินเสร็จ เพชรดนัยก็ขับตรงไปยังร้าน สิงโตดุ ทันทีที่ไปถึงก็เจอกับเชคริกกับนามีเรียนั่งรออยู่ที่ระเบียงด้านหน้าของร้าน “ไง! สรุปคือ...” เชคาริกถามอย่างอยากรู้ความเป็นไป “อลันมันเข้าใจผิดไปเองน่ะครับเรื่องมิกิกับน้องฟ้า” เขาบอกก่อนจะส่งมือไปรับซีซ่าร์จากนามีเรียมาอุ้ม “น้องฟ้า?” เชคาริกทวนชื่อของสาวเจ้าอย่างมึนงง เมื่อเห็นสายตากรุ้มกริ่มกับรอยยิ้มแปลกๆ ของอีกฝ่าย “ครับ! พวกเธอเป็นแค่เพื่อนรักกันเท่านั้น” เพชรดนัยตอบก่อนจะลูบหัวลูกชายสุดที่รักที่กำลังเคลิ้มกึ่งๆ จะหลับไปมา “แล้วเรื่องนางแบบที่ตามตื๊ออลันล่ะ?” เชคาริกถามต่ออย่างไม่หายสงสัย “ก็โดนน้องฟ้าตบ เพราะอีกฝ่ายไปตบมิกิก่อน” เพชรดนัยเงยหน้าขึ้นตอบ แล้วรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เพราะกลัวนามีเรียกับเชคาริกจะรู้ว่าตนเองกำลังคิดอะไรอยู่ “มะ...มิกิโดนอิซซี่ตบงั้นเหรอ?” นามีเรียรู้สึกเป็นห่วงแพรณาราอย่างบอกไม่ถูก เพราะอีกฝ่ายตัวเล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับนางแบบแคนาดาอย่างอิซซี่ “ใช่ครับ” เพชรดนัยพยักหน้ารับเบาๆ “ตายจริง! แล้วแบบนี้อลันไม่คลั่งเหรอ?” นามีเรียถามอย่างเป็นกังวล เพราะรู้ว่าออร์แลนโด้นั้นโมโหร้ายขนาดไหน “ก็มิกิไปขอเอาไว้น่ะสิ เพราะอยากให้เรื่องจบๆ ไป” เพชรดนัยบอกก่อนจะถอนหายใจอย่างเพลียๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมแพรณาราต้องทำแบบนั้น “พี่ว่าคนอย่างอลันไม่มีทางจบแค่นี้แน่” เชคาริกบอกด้วยสีหน้ามั่นใจ “ใช่ครับ!” เพชรดนัยเห็นด้วย “แล้วนี่เพชรเพิ่งแยกจากอลันกับมิกิมาเหรอ?” นามีเรียถามอย่างสงสัย “เอ่อ...ครับ” เพชรดนัยตอบไม่เต็มเสียง เพราะตนนั้นกลับเป็นคนสุดท้าย “ขอบคุณพี่เชคกับพี่มีเรียมากๆ ครับที่ดูซีซ่าร์ให้” “ไม่เป็นไรจ้ะ! ขับรถกลับดีๆ นะ” นามีเรียยิ้มอย่างเข้าใจ “ครับ” เพชรดนัยยิ้มให้ทั้งสอง ก่อนจะอุ้มลูกชายตัวน้อยเดินไปยังรถมัสแตงค์คู่ใจ จากนั้นก็ขับตรงไปยังเซฟเฮาส์ของตน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more