เสียงกริ่งหน้าประตูเป็นการเตือนให้รับทราบว่าปราณมาถึงแล้ว เพราะเขาส่งข้อความมาหาก่อนหน้านี้แล้ว “ทำไมมาถึงเร็วจังล่ะคะ”
วณิชยาทำตัวให้เป็นปกติ เปิดประตูออกกว้างกว่าเดิมต้อนรับ หลังจากเขาเดินเข้ามาหล่อนก็ปิดประตูกลับที่เดิมและเดินเข้ามาในห้อง
“ตอนโทรหาพี่อยู่หน้าคอนโดแล้วน่ะครับ เอ่อ... เมื่อกี้พี่เห็นใครไม่รู้เดินออกมาจากห้องน้องนิว มีอะไรหรือเปล่าครับ”
แม้ใบหน้าปราณจะดูอิดโรยจากการทำงานมาทั้งวันแต่เขาก็รู้สึกเป็นห่วงเป็นใยในตัววณิชยา ผู้ชายคนนั้นไม่น่าไว้ใจเลย ท่าทางแก่ๆ แถมสีหน้ายังดูเข้มๆ บังเอิญเห็นตอนลิฟต์เปิดออกชั้นยี่สิบเอ็ด ชายคนนั้นเดินออกมาพอดี ท่าทางแปลกๆ ดูอาลัยอาวรณ์อยากกลับเข้าไป เขาไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรจึงตัดสินใจกดปิดลิฟต์ขึ้นข้างบน
“ญาติน่ะค่ะ อย่าใส่ใจเลย”
หญิงสาวหลบหน้า หลบสายตาปราณ
“ญาติเหรอครับ พี่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าน้องนิวมีญาติด้วย” คิ้วเข้มขมวดนิ่ง ไม่เค
