[01] เลี้ยงขนม
1157 Words
@คฤหาสน์ของฟีนิกซ์
[Lilin Talk]
"แด๊ดดี้ไม่อยู่เหรอ?" เมื่อฉันเปิดประตูรถลงมา ฉันก็เอ่ยถามลูกน้องที่ยืนอยู่แถวนี้ พลางใช้สายตากวาดมองไปที่โรงจอดรถอีกครั้งเมื่อไม่พบกับรถของคุณพ่อ
"ไม่ครับ" ลูกน้องตอบพลางก้มศีรษะให้ฉันด้วยท่าทางเคารพ โดยที่ฉันก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"แด๊ดดี้ไปไหนเหรอ แล้วจะกลับมาตอนไหน?"
"นายเดินทางไปฮ่องกงเมื่อช่วงสายของวันนี้ครับ กลับพรุ่งนี้"
"กลับพรุ่งนี้?" ฉันทวนคำพูดของลูกน้องอีกครั้ง โดยที่เขาก็พยักหน้าเบาๆ "แล้วคุณแม่ล่ะคะ หรือไปกับแด๊ดดี้"
"เปล่าครับ นายหญิงไม่ได้ไป" ฉันจึงพยักหน้าเบาๆ ก้าวขาเดินเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยท่าทางอารมณ์ดี
วันนี้วันดีอะไรของฉันนะ แข่งรถก็ชนะ คุณพ่อก็ไม่อยู่บ้าน แต่ถึงคุณแม่จะอยู่ก็ไม่มีปัญหาเพราะคุณแม่ใจดี
"อารมณ์ดีอะไรมาคะ" สองเท้าหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของคุณแม่ ทำให้ฉันหันขวับไปมองก่อนจะยกยิ้มหวาน
"หนูมีเรื่องจะขอคุณแม่ค่ะ^^" ว่าจบฉันก็ก้าวขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าคุณแม่
"เรื่องอะไรคะ?"
"วันนี้หนูขอไปนอนกับแสนดีได้ไหมคะ หนูยังทำรายงานไม่เสร็จเลยค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้นพลางเอานิ้วไขว้กันไว้ที่ด้านหลัง ฉันไม่ได้อยากจะโกหกคุณแม่เลยนะ แต่ฉันอยากจะไปด่าไบรท์มันซะหน่อย แข่งแพ้แล้วยังมาพาลว่าคนอื่นอ่อนหัดอีก
"แน่ใจนะว่าทำรายงาน ไม่ใช่จะแอบออกไปเที่ยวไหนนะ" คุณแม่มองหน้าฉันด้วยใบหน้าที่จับผิด
"ไม่ค่ะ ทำรายงานจริงจริ้ง" ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมยกยิ้มกว้าง ก่อนจะหลับตาปริบๆ ส่งสายตาออดอ้อนให้คุณแม่
"แม่จะอนุญาตถ้าหนูยอมไปอังกฤษกับคุณแม่^^"
"ไปทำไมคะ?" ฉันเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าสงสัย "หรือไปหาคุณปู่คุณย่าเหรอคะ?"
"ไปงานเลี้ยงกับแด๊ดดี้ค่ะ งานนี้ครอบครัวคุณป้าวาเลนก็ไปนะคะ"
"หนูไม่อยากไปเลยค่ะ" ฉันทำหน้างอแงเล็กน้อยเพราะฉันไม่ชอบงานอะไรแบบนี้เลย คนก็เยอะ คนชอบมองเวลาฉันเดินเข้าไปด้วย อีกอย่างถึงฉันไปสุดท้ายฉันก็แอบหนีไปนอนเช่นทุกครั้งที่ไปนั่นแหละ
"ถ้าหนูไม่ไปกับคุณแม่ วันนี้คุณแม่ก็ไม่อนุญาตให้หนูไปนอนกับแสนดีนะ" คุณแม่ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะก้าวขาเดินออกไป แต่ไม่ได้นะ เย็นนี้ฉันต้องไปให้ได้
"ก็ได้ค่ะ หนูไปอังกฤษกับคุณแม่ก็ได้ค่ะ" จะว่าไปถึงไปก็ไม่เสียหายหรอก ถือซะว่าไปเยี่ยมคุณปู่คุณย่าด้วยก็แล้วกัน
"อีกสองวันนะคะ ส่วนวันนี้คุณแม่อนุญาตค่ะ"
"ค่ะ" ฉันพยักหน้าเบาๆ โดยที่คุณแม่ก็ยกยิ้มหวานก้าวขาเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของคฤหาสน์
ตู้ดดดด~ ตู้ดดดด~
ระหว่างที่ฉันกำลังขับรถออกจากคฤหาสน์หลังจากเก็บของเสร็จ ฉันก็จัดการโทรออกหาแสนดีเพื่อบอกข่าวดีสำหรับเย็นนี้
(ฮัลโหล)
"กำลังไปหานะ^^"
(ฮะ!? พ่อแกอนุญาตเหรอ?) น้ำเสียงของแสนดีเหมือนกำลังตกใจอย่างนั้นแหละ
"ระดับลิลิน" ฉันยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างภาคภูมิใจ ถึงแด๊ดดี้จะอยู่ฉันออดอ้อนนิดๆ แด๊ดดี้ก็ยอมใจอ่อนอยู่ดี
(สมแล้วที่เป็นลูกสาวมาเฟีย)
"พอเลย กำลังไปนะ"
(แวะเซเว่นซื้อขนมมากินหน่อยสิ)
"ใช้เพื่อนตลอดเลย" ฉันจิ๊ปากว่าออกไป แต่ก็ยอมตบไฟเลี้ยว เลี้ยวเข้าไปจอดที่เซเว่นข้างหน้าให้อยู่ดี
(อย่าบ่นน่า รอนะคะคุณหนูลิลิน) ว่าจบแสนดีก็กดวางสาย ฉันจึงยกยิ้มบางๆ ทิ้งโทรศัพท์ลงบนเบาะรถข้างๆ หยิบกระเป๋าสะพายข้างมาคล้องบ่าเปิดประตูรถรีบเดินเข้าไปในเซเว่น
"เอาไรดีนะ" ฉันบ่นพึมพำออกมาเบาๆ โดยที่สายตาของฉันก็มองหาขนมว่าจะซื้ออะไรดี ก่อนจะตัดสินใจก้าวเดินไปที่โซนขนมกรุบกรอบ หยิบขนมมากมายมาอุ้มแนบอกไว้ จากนั้นก็รีบเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงินให้เรียบร้อย
"ทั้งหมดเก้าสิบห้าบาทค่ะ" พนักงานเซเว่นเอ่ยขึ้นโดยที่ฉันก็พยักหน้าเบาๆ ด้วยรอยยิ้ม ล้วงมือลงไปในกระเป๋าสะพายข้างเพื่อหยิบกระเป๋าเงินออกมา
แต่...กระเป๋าเงินของฉันอยู่ไหน
"รอแป๊บนะคะ" ฉันเงยหน้าขึ้นบอกพนักงานด้วยรอยยิ้มแห้งๆ แต่แววตาของฉันตอนนี้มันฉายถึงความกังวลมาก เมื่อฉันหากระเป๋าเงินไม่เจอ ฉันพยายามเปิดหาทุกซอกทุกมุมในกระเป๋าสะพายข้างใบนี้ก็ไม่เจอ
อย่าบอกนะว่าฉันลืมอยู่ที่บ้าน อะไรจะซวยขนาดนี้เนี่ย โทรศัพท์ก็ดันลืมไว้ที่รถอีก หรือฉันจะบอกพนักงานให้รอแป๊บแล้ววิ่งไปเอาโทรศัพท์มากดเงินนะ
"คิดรวมกัน" แต่ระหว่างที่ฉันพยายามหาเงินในกระเป๋าอยู่นั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นที่ข้างๆ ฉัน ทำให้ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นใบหน้าของเจ้าของเสียงนั้นคือ พี่วิลเซอร์
"พี่วิล" ฉันเอ่ยเรียกชื่อพี่วิลเซอร์เสียงแผ่วเบา โดยที่เขาก็ก้มใบหน้าลงมองหน้าฉัน แต่สายตาของพี่วิลเซอร์ยังคงนิ่งไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม
"ทั้งหมดหนึ่งร้อยสิบบาทค่ะ" ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงของพนักงานดังขึ้น โดยที่พี่วิลเซอร์ก็ยื่นเงินจำนวนนึงให้พนักงาน เอื้อมมือไปหยิบโค้กกระป๋องมาถือไว้
"ไม่ต้องทอน" ว่าจบพี่วิลเซอร์ก็ก้าวขาเดินออกไปจากเซเว่น ทำให้ฉันรีบหยิบขนมตัวเองวิ่งตามพี่วิลเซอร์ออกไป
"พี่วิลคะ" ฉันตะโกนตามหลังพี่วิลเซอร์ โดยที่เขาก็ไม่ได้สนใจฉันแต่อย่างใด แต่กลับเดินไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดอยู่ข้างๆ รถฉัน ฉันจึงรีบวิ่งไปดึงประตูรถพี่วิลเซอร์ไว้ในตอนที่พี่วิลเซอร์กำลังจะปิดประตูทำให้เขาหันมามองหน้าฉันแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาทั้งสิ้น "เดี๋ยวลินโอนเงินคืนนะคะ พี่วิลรอแป๊บได้ไหมคะ โทรศัพท์ลินอยู่ในรถค่ะ"
"ไม่ต้อง"
"พี่วิลจะเลี้ยงขนมลินเหรอคะ?"
"..." ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากพี่วิลเซอร์ เขาออกแรงปิดประตูรถอย่างแรง โดยที่ฉันก็รีบปล่อยมือออกจากประตู ยืนมองรถพี่วิลเซอร์ขับออกไปจนสุดสายตา
- Writer
