My Engineer เมียวิศวะ

เอี๊ยดดดดด! เสียงเบรกรถดังสนั่นหวั่นไหว เมื่อรถซุปเปอร์คาร์คันสีแดงวิ่งเข้าจอดที่เส้นชัยด้วยความเร็วสูง ตามด้วยรถซุปเปอร์คาร์คันสีน้ำเงินที่วิ่งตามหลังมาติดๆ 'วู้ววววว นางฟ้ารถแข่งจริงๆ ว่ะ' 'ไม่เสียแรงที่กูอยู่ข้างๆ น้องเขามาตลอด' 'สวย เก่ง ครบในคนเดียวจริงๆ' เสียงผู้คนดังขึ้นเมื่อเจ้าของร่างอรชรที่อยู่ในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอเปิดประตูรถก้าวเดินออกมาหลังจากได้รับชัยชนะ เธอเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายที่เพิ่งเปิดประตูลงรถมาจากรถซุปเปอร์คาร์คันสีน้ำเงิน "ฉันชนะ" ลิลินเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางภาคภูมิใจ ต่างจากคนฟังอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ "กูแค่อ่อนให้มึงเท่านั้นแหละ" ไบร์ทเพื่อนสนิทต่างคณะฯ ของหญิงสาวเอ่ยขึ้นนิ่งๆ การที่เขาแพ้ไม่ใช่เขาไม่เก่ง แต่เพราะเขายอม และอีกอย่างฝีมืออย่างลิลินก็ไม่ธรรมดา "เบื่อ พวกแพ้แล้วไม่ยอมรับ" ลิลินว่าออกไปอย่างไม่ใส่ใจนัก ก้าวขาเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาคล้องบ่าโดยมีไบร์ทเดินตามไปติดๆ ท่ามกลางสายตาของเหล่าผู้หญิงที่มองมาที่เขา "รีบกลับบ้านซะ ก่อนที่พ่อมึงจะส่งคนมาถล่มสนามกู" "แกรีบไปหาสาวๆ ก็ว่ามาเหอะ ไม่ต้องเอาแด๊ดดี้ของฉันมาอ้าง" "รู้ก็ดี" "ไอ้ไบร์ทมึงแพ้ผู้หญิงเหรอวะ" เสียงเข้มของดินแดนเพื่อนสนิทของไบร์ทดังขึ้น ทำให้ลิลินหันไปยกยิ้มบางๆ เพื่อเป็นการทักทาย "กลับไปได้ละ กูไม่มีเวลาไปส่งมึงถึงรถ" ไบร์ทไม่ได้ตอบอะไรดินแดนกลับไป แต่กลับหันมาออกเสียงสั่งกับลิลินที่ยืนอยู่ "รู้แล้ว แต่แกแพ้ไม่คิดจะเลี้ยงอะไรหน่อยเหรอ?" "เย็นนี้กูจะไปร้านเหล้า ถ้ามึงออกบ้านได้ก็ตามมา" ไบร์ททิ้งท้ายไว้แค่นั้นพลางก้าวขาเดินออกไป ที่เขาพูดแบบนั้นเพราะเขารู้ว่ายังไงลิลินก็ไม่มีทางออกจากบ้านได้ "ไอ้ไบร์ท มึงก็รู้ว่าสนามมึงผู้ชายเยอะมึงจะปล่อยเพื่อนมึงเดินไปที่รถคนเดียวเหรอวะ" ดินแดนตะโกนตามหลังเพื่อนสนิทโดยที่ไบร์ทก็หยุดชะงัก หมุนตัวหันมามองหน้าลิลินด้วยท่าทางเบื่อหน่าย "สนามกู ไม่มีใครกล้าทำไรมันหรอก มึงอย่ายุ่งก็พอ" "ถ้ากูไม่รู้จักมึง กูจะคิดว่าเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนะ" ดินแดนเอ่ยขึ้น ซึ่งไบร์ทก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ยกมือไล่ลิลินอีกครั้ง ซึ่งเธอก็ยอมก้าวขาเดินออกไป ครืนนนน~ ครืนนนน~ เสียงโทรศัพท์มือถือส่งเสียงร้องดังขึ้นในขณะที่หญิงสาวก้าวขาเดินไปถึงรถเฟอร์รารี่คันโปรดที่จอดอยู่ เธอหยุดชะงักฝีเท้าล้วงมือลงไปในกระเป๋าสะพายข้างหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับสายเมื่อเห็นรายชื่อที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอ "ฮัลโหล" (ยัยลิน แกไปสนามไอ้ไบร์ททำไมไม่บอกฉันฮะ!?) เสียงเล็กของเพื่อนสนิทอีกคนของลิลินดังขึ้น จนเธอต้องยกโทรศัพท์ออกจากหู ใช้มือลูบใบหูเบาๆ ก่อนจะแนบมันไว้เช่นเดิม พลางก้าวขาเดินไปเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ "ไม่ได้ตั้งใจมา" (ไม่ต้องพูดเลย ถ้าฉันไม่ส่องไอจีสตอรี่แกนะ ฉันคงไม่รู้ มันน่าน้อยใจนัก) "โอ๋ๆ ว่าแต่แกไม่ถามหน่อยเหรอว่าฉันแข่งกับใคร แล้วชนะไหม" ลิลินเอ่ยขึ้นพร้อมยกยิ้มบางๆ อย่างภาคภูมิใจ (ฉันเห็นไอ้ไบร์ทมันลงสตอรี่ไอจีแล้วว่าแข่งกับเด็กอ่อนหัดอย่างแก) "จริงเหรอ!" ลิลินอุทานออกมาเบาๆ กดเปิดลำโพงโทรศัพท์ พร้อมกดเข้าอินสตาแกรม ก็พบกับการแจ้งเตือนที่ไบร์ทแท็กมา 'แข่งกับเด็กอ่อนหัด ให้เด็กมันชนะบ้าง :)' (เห็นยัง?) "เห็นแล้ว มันน่าโมโหนัก เย็นนี้ไปร้านเหล้าไหม?" (ถ้าบอกไม่ไปโกรธไหม?) "ทำไมอะ" ลิลินกดปิดลำโพง ยกโทรศัพท์แนบหู ก่อนจะขับรถออกไปจากสนาม (ไม่อยากเสี่ยง กลัวพ่อแกจับได้) "ไม่หรอก ฉันมีแผน" (แผนอีกแล้ว แกนี่เป็นคนมีคดีติดตัวเยอะนะ ไหนจะแอบแข่งรถ ไหนจะแอบหนีเที่ยว) "เอาน่า ถ้าได้ไม่ได้เดี๋ยวโทรหานะคะ คุณแสนดี" ว่าจบเธอก็กดวางสาย ทิ้งโทรศัพท์ลงบนเบาะรถข้างๆ อีกด้าน... ออด~ ออด~ เสียงออดห้องพักดังขึ้น เรียกความสนใจจากมาเฟียหนุ่มที่นั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่ที่โซฟาตัวยาวให้หันไปมอง ก่อนที่บานประตูห้องพักจะถูกเปิดเข้ามาด้วยฝีมือของโฟล์กลูกน้องคนสนิท "นายทำไมไม่รับโทรศัพท์คุณวาเลน" โฟล์กเอ่ยขึ้น พลางก้าวขาเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ เจ้านายหนุ่ม "..." วิลเซอร์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เก็บโทรศัพท์มือถือใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์แบรนด์ดัง ก้าวขาเดินผ่านหน้าลูกน้องคนสนิทออกไปจากห้อง โดยมีโฟล์กเดินตามออกไปติดๆ "นายรับสายคุณวาเลนเถอะ เดี๋ยวผมคอขาดขึ้นมาจะยุ่ง" "เรื่องของมึง" วิลเซอร์ตอบแค่นั้น ก้าวขายาวๆ เดินเข้าไปในลิฟต์โดยที่โฟล์กก็ได้เพียงลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ วิ่งตามเจ้านายหนุ่มออกไปติดๆ "นายจะไปไหน" "โรงพยาบาล" วิลเซอร์ตอบออกมาแค่นั้น เป็นจังหวะที่ลิฟต์ถูกเปิดออก เขาก้าวขายาวๆ เดินไปที่โรงจอดรถของคอนโดมิเนียมหรู "คุณมาร์ตินฟื้นแล้ว ต่อไปคงเป็นคิวผมที่ต้องไปนอนที่นั่น ถ้านายไม่รับสายคุณวาเลน" "..." วิลเซอร์ไม่ได้สนใจคำพูดที่ลูกน้องคนสนิทพรั่งพรูออกมาแต่กลับรีบเดินไปขึ้นรถ โดยมีโฟล์กเดินขึ้นมานั่งในตำแหน่งคนขับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ที่เขาไม่รับสายแม่ของเขา เพราะเขารู้ดีว่าทำไมแม่เขาถึงโทรมาบ่อยขนาดนี้ "นาย นั่นใช่รถคุณลิลินไหม?" โฟล์กเอ่ยขึ้นเมื่อขับเคลื่อนรถมาจอดที่ไฟแดงแห่งหนึ่ง พลางชี้ไปที่รถคันนึงที่คุ้นเคยจอดติดไฟแดงอยู่ข้างๆ "..." มาเฟียหนุ่มเลื่อนสายตาไปมองโดยที่ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากเพราะเขารู้ดีว่านั่นคือรถของใคร "คุณลิลินทั้งน่ารักและเก่งนายว่าไหม ตัวเล็กแค่เนี่ยแข่งรถด้วย" "แข่งรถ?" มาเฟียหนุ่มทวนคำพูดของลูกน้องคนสนิทด้วยท่าทางนิ่งๆ แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องที่รถเฟอร์รารี่ที่จอดอยู่ข้างๆ ไม่ละไปไหน "นายไม่รู้เหรอ ว่าคุณลิลินเธอแข่งรถ" ไม่ว่าเปล่าโฟล์กยังยื่นโทรศัพท์ที่ปรากฎไอจีสตอรี่ที่หญิงสาวโพสต์ลงเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วให้เจ้านายหนุ่มดู "..." วิลเซอร์ละสายตาหันไปจับจ้องที่โทรศัพท์มือถือที่โฟล์กยื่นมาให้ เขามองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปรับ สายตาคมกริบมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่ปรากฎรูปสนามแข่งรถขนาดใหญ่ที่หญิงสาวถ่ายอัปลงสตอรี่ไอจี พร้อมแค๊ปชั่นว่า 'ชัยชนะต้องเป็นของลิลินเท่านั้น' "ตัวเล็กแต่เก่งมาก" โฟล์กเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มร้ายกาจเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มเงียบไป "ไร้สาระ" วิลเซอร์เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ โยนโทรศัพท์คืนลูกน้องคนสนิท เลื่อนสายตามองไปที่รถของหญิงสาวที่กำลังขับเคลื่อนออกไปเมื่อสัญญาณจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว