หลายอาทิตย์ต่อมา
ฉันใช้ชีวิตอยู่ในโรงแรมเกือบจะครบเดือนอยู่แล้ว ที่นี่คือประเทศไทยบ้านของฉัน แต่ฉันไม่สามารถออกไปไหนได้เลย เหมือนนักโทษที่โดนขังแต่ยังดีที่เห็นเดือนเห็นตะวัน แต่มันก็น่าเบื่อแถมยังอึดอัดมากอยู่ดี คุณลูสบอกว่าฉันกำลังโดนมาเฟียรัสเซียตามล่าตัวอยู่ ดูแบบโอ้โห้อย่างกับเมียมาเฟีย จากที่เคยมีชีวิตที่แสนสงบต้องมาอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ อยากไปไหนก็ไม่ได้ไป ไอ้ฝรั่งบ้าจะรู้บ้างมั้ยว่าฉันอยากกินชาไข่มุก หมูกระทะ แล้วก็ส้มตำปูปลาร้าแซ่บๆ อยากกินลูกชิ้นปลาระเบิด คิดถึงตลาดนัด คิดถึงห้องนอนของตัวเองที่มีอุ๋งๆ เต็มห้องเอาไว้นอกกอด
"ตัวเอง เขาอยากกลับห้อง อยากไปเดินตลาดนัด อยากกอดอุ๋งๆ อยากกินชาไข่มุก อยากกินปลาระเบิด พาเขาไปหน่อยน้า " พูดดีกับมันสักหน่อยเผื่อจะได้คะแนนพิสวาท หวังว่ามันคงไม่จับฉันล๊อคจมเตียงอีกหรอกนะ
"ไม่ได้" ก็รู้คำตอบอยู่ว่าจะเป็นยังไง ไอ้คนไม่มีหัวใจไม่รู้หรอกว่าฉันทรมานม
