Chapter.4 ความลับ
1396 Words
" อุก อ้วกกกกก " ล้วงคออ้วกกันเลยทีเดียว ถ้าไม่ทำแบบนี้มันก็คงไม่โล่ง ทรมานโคตรๆ อยู่ต่อคงไม่ไหวสงสัยจะต้องหนีกลับซะแล้วล่ะ ทุกคนในงานก็เห็นหน้าฉันหมดแล้ว จะมาต่อว่าฉันทีหลังว่าฉันไม่มางานก็ไม่ได้นะ มอมเหล้ากันหนักหน่วงมากค่ะคุณ ส่วนคุณนักรบเรื่องนั้นคงต้องพักเอาไว้ก่อนขืนเดินเข้าไปสภาพนี้คงไม่ดีแน่ๆ ชะนีเพิ่งผ่านการล้วงคออ้วกมาหมาดๆ สภาพนี้ควรกลับไปนอน อีกอย่างพรุ่งนี้มีนัดด้วย
ครืดดดด ครืดดดด
-คุณนักรบ-
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอแล้วก็เก็บเข้ากระเป๋าเอาไว้เหมือนเดิม ลาก่อนค่ะ อีเฟย์ไม่ไหวแล้วจริงๆ คอเหล็ก คอทองแดงกันทั้งนั้น ขืนอยู่ต่อมีรั่วให้เห็นแน่นอน สถานที่แบบนี้คงไม่เหมาะที่จะสานสัมพันธ์ของเราสองคน เอาไว้ให้เวลาและสถานที่มันเหมาะกว่านี้จะดีกว่า แบบนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ
หลังจากที่จัดการตัวเองเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ขาก็คงยังพันกันอยู่ เอาออกไปแล้วแต่ทำไมมันยังไม่ดีขึ้นเลย ฉันใช้ทางลัดคือการเดินออกข้างหลังผับ ไม่ร่ำลาใครทั้งนั้นค่อยเจอกันอีกทีวันจันทร์ วันนี้วันศุกร์คนในผับค่อนข้างเยอะ กว่าจะเดินออกมาถึงด้านหลังของผับได้ก็ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะเบียดเสียดผู้คนออกมา แทบจะเป็นลมไม่รู้กลิ่นเหงื่อกลิ่นเตาใครบ้าง อยากจะอ้วกอีกสักรอบ ทำไมถึงไม่ใช้น้ำหอมหรือว่าผลิตภัณฑ์ที่มันสามารถดับกลิ่นตัวกันเลยเนี่ย ผู้ดีมีเงินกันซะเปล่า
......
"ครับนาย ผมจะไม่ทำให้มันรู้เรื่องขององค์กรเราเด็ดขาด มันจะสาวถึงตัวนายไม่ได้อย่างแน่นอน ผมเอาหัวเป็นประกัน "
"ของล๊อตใหญ่ถูกส่งถึงมือลูกค้าแล้วครับ ทุกอย่างเรียบร้อยครับนาย "
"ใคร!!! " ฉันรีบหลบตัวเข้ามุมทันที ฉันไม่ได้ตั้งใจมาแอบฟัง ทางออกจากร้านมันต้องเดินผ่านทางนี้พอดี ฉันไม่รู้หรอกนะว่าผู้ชายคนนั้นคุยเรื่องอะไรแต่มันจะต้องเป็นความลับแน่ๆ หรือไม่ก็ต้องสำคัญมากสำหรับเขาถึงได้มาแอบซุ่มเงียบอยู่ด้านหลังร้านที่ไม่มีคนพลุกพล่านแบบนี้ เอาไงดีเดินกลับตอนนี้ทันมั้ย
"ได้ครับนาย ผมจะจัดการให้เรียบร้อย " ฉันค่อยๆ ก้าวเท้าออกจากที่ตรงนั้นอย่างช้าๆ รู้มั้ยว่าตอนนี้ขามันแข็งไปหมดแล้วจากที่เคยอ่อนเปี้ยเพลียแรง เสียงน่ากลัวขนาดนั้นใครบ้างล่ะจะไม่กลัว
พรึ่บ!!!!
"เธอเป็นใคร " ไม่ทันแล้ว ไม่ทันจริงๆ ด้วย หายตัวมาหรือไงวะ ฉันถูกล๊อคคอจากทางด้านหลัง รู้สึกได้ว่าตรงข้างเอวมีวัตถุบางอย่างแข็งๆ จี้เอาไว้ ส่างเมาเลยมั้ยคะ แต่ยังอยากอ้วกอยู่ อ้วกตอนนี้คงไส้แตกแน่ๆ
"คะ คือ หนูกำลังจะกลับบ้าน " ติดอ่างขึ้นมาทันทีหวาดกลัวใช่มั้ยแบบนี้ โอ๊ยมันใช่เวลามั้ยคะชะนี จะถูกยิงไส้แตกตายอยู่แล้วยังจะมีอารมณ์ร้องเพลงอีก
"หึ ผู้หญิงของไอ้ฟรานหรือป่าว ไอ้ฟรานมันส่งเธอมาใช่มั้ย " ฟรานไหนวะ ฉันว่าพี่คนนี้เข้าขั้นหวาดระแวงอย่างหนักแล้วล่ะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของใครทั้งนั้นแหละ ไอ้บ้า ฉันโดนลากตัวออกมาจากตรงนั้นมาเรื่อยๆ จนออกมานอกร้าน
"พี่ปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูไม่รู้จักเขาจริงๆ หนูจะกลับบ้านหนูเมา หนูหนีเพื่อนออกมาก็เลยต้องออกมาทางนี้"
"เงียบ!! " โอเค ที่พูดออกไปมะกี้ไม่ได้มีผลอะไรเลย
"โอเค โอเคค่ะ หนูไม่หนี แต่พี่ช่วยเอาปืนออกก่อนได้มั้ย หนูเจ็บไปหมดแล้ว" เมื่อออกมาข้างนอกจนพ้นสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมาแล้วเรียบร้อย คำขอของฉันก็เป็นผล เขายอมเอาปากกระบอกปืนออกจากข้างเอวของฉัน แถมยังปล่อยมือที่ล๊อคคอฉันออกให้เป็นอิสระ
"ขอบคุณค่ะ "
"ได้ยินอะไรบ้าง"
"แค่เรื่อง ของล๊อตใหญ่ถูกส่งแล้ว "
"พูดออกมาให้หมดไม่อย่างนั้นเธอตาย " เอาล่ะ ตั้งสติแล้วพูดความจริงบางทีพี่คนนี้เขาอาจจะมีเหตุผลพอที่จะวิเคราะห์ว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคนชื่อฟราน ทำไมชีวิตจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ
"แค่ไม่กี่อย่างค่ะ ของล๊อตใหญ่ แล้วก็ความลับองค์กร แค่นี้ค่ะ แค่นี้จริงๆ ค่ะ หนูเดินมาถึงก็ได้ยินพี่คุยถึงตอนนี้แล้ว จริงๆ ค่ะสาบานได้ " ฉันชูสามนิ้วเพื่อปฎิญาณว่าฉันพูดความจริง เขาจะรู้เรื่องกับฉันหรือป่าวก็ไม่รู้นะ อันนี้ก็สุดแล้วแต่จะพี่เขาเลย
"นิโคไล"
"คะ "
"ป่าวหรอก จะไปไหนก็ไป ซื่อบื้ออย่างเธอ คงไม่ใช่สเปคไอ้ฟรานมันหรอก " ฟราน คือใคร แล้วทำไมจะต้องกังวลว่าฉันจะเกี่ยวข้องอะไรกับเขาด้วย
"ขอบคุณค่ะ "
ปัง
"กรี๊ดดดดดดดดดด"
"หนีไป" ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของฉันตอนนี้เขาทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าแล้วใช้มือกุมบริเวณหน้าท้องของตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้เลือดไหลออกมาจากบาดแผลที่ถูกยิง คำพูดประโยคสุดท้ายคือเขาบอกให้ฉันหนีไป สมองของฉันกลับประมวลผลช้าลงเพราะเรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก
"จับผู้หญิงไว้ "
"ละ เลือด พี่ พี่คะ " ฉันไปไหนไม่ได้ เพราะฉันไม่รู้จะไปทางไหน ใครบ้างไม่ช็อคเมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้ เห็นคนถูกยิงต่อหน้าระยะเผาขน เมื่อกี้ยังยืนคุยกันดีๆ อยู่เลย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมถึงได้ฆ่าแกงกันง่ายดายแบบนี้ ไม่เกรงกลัวกฎหมายเลยหรือไง
"นะ หนีไป เธอไม่เกี่ยว "
"นะ หนู ไปไหนไม่ไหว " อยู่ๆ ก็มีคนจำนวนหนึ่งวิ่งมายืนล้อมฉันเอาไว้ ส่วนผู้ชายคนที่ถูกยิงก็ล้มลงไปนอนฟุบที่พื้นแล้วเรียบร้อย ฉันควรออกไปจากที่นี่สินะ แต่ทำไมในหัวของฉันมันถึงได้ว่างเปล่าไปหมด มองไปทางไหนก็เห็นแต่คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก
"รู้ชะตากรรมของตัวเองอยู่แล้วล่ะสิ ดูสิว่ามันตายหรือยัง ส่วนเธอ คงเป็นผู้หญิงของมันสินะ " ตาคนนี้มันเป็นใคร หรือว่า เขาคือคนที่ยิงผู้ชายคนนี้ มันต้องใช่แน่ๆ เพราะในมือของเขาถือปืนอยู่ ส่วนคนอื่นๆ เพิ่งจะชักปืนออกมา คนพวกนี้เป็นใครกันทำไมถึงได้ทำตัวป่าเถื่อนขนาดนี้ นี่มันชีวิตคนทั้งคนนะทำไมต้องฆ่าเขาให้ตายด้วย มันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉันก็จริง แต่เห็นการกระทำเลวระยำมันก็ทำให้ฉันทนไม่ได้
"นายครับ ผมว่าเธอน่าจะไม่เกี่ยว"
"หึ กูเกลียดผู้หญิงของมัน เอาตัวมันไป "
"อย่านะ อย่าเข้ามาใกล้ฉันเด็ดขาด ไอ้พวกเลว " ฉันรู้ว่ามันเป็นคำพูดที่ส่งผลไม่ดีกับตัวเองสักเท่าไหร่ แต่เอาเถอะพูดอะไรไปมันก็คงไม่เข้าสมองของมันหรอก คำหยาบๆ พวกนี้น่าจะทำให้พวกมันรู้สึกอะไรบ้าง
"มันก็เลวด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ เอาตัวไปกูจะเค้นความจริงด้วยตัวของกูเอง"
"ความจริงอะไร ฉันไม่มีให้พวกแกหรอกนะ พวกแกทุกคนจะต้องถูกจับ "
"ฮ่าๆ ฮ่าๆ ถูกจับ " พวกมันทุกคนต่างหัวเราะเป็นเสียงเดียวกัน ฆ่าคนตายแล้วยังมีหน้ามาหัวเราะอีกหรอ นี่ไม่เลวธรรมดานะเนี่ย โคตรสารเลวเลย
"ไปเถอะครับ"
"คุณ "
"ขอแค่คุณพูดความจริง แล้วคุณก็จะรอด" ผู้ชายคนนั้น คนที่ฉันเจอในผับ ทำไมมาอยู่กับไอ้แกงค์นรกนี้ได้
"ฉันไม่มีอะไรจะต้องพูดค่ะ ทรมานฉันให้ตายยังไง ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด นอกจาก ฉันไม่รู้ "
- Writer
