“ได้ค่ะ” แก้วกานดายิ้มกว้าง หอบงานเข้าไปในห้องท่านประธาน นักรบช้อนสายตาขึ้นมองครู่เดียว แก้วกานดาไม่ได้สนใจคนที่นั่งทำงานอยู่ เธอมีงานให้รับผิดชอบแล้ว จึงไม่ได้สนใจว่าเขาจะมองมาหรือทำอะไร ต่างฝ่ายต่างก้มหน้าทำงานโดยไม่มีใครพูดจา
“ไปกินข้าวกันเถอะฝ้าย” ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก พร้อมกับเสียงดังของนลินทำให้นักรบและแก้วกานดาหันมองไปทางเดียวกัน
“ที่นี่ไม่ใช่ตลาดสดนะลิน” นักรบปรามน้องสาวของตัวเอง นลินยิ้มอย่างสำนึกผิด แล้วก้าวเท้าเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของพี่ชาย
“ขอโทษค่ะ” นักรบส่ายศีรษะอย่างระอาน้องสาวตัวเอง
“ลินจะก้าวมาเป็นผู้บริหารของบริษัท ต้องรู้จักวางตัวให้น่าเกรงขาม
และน่าเคารพ นี่อะไรเอะอะโวยวายเสียงดังเป็นเด็กไปได้” นลินก้มหน้าทำปากขมุบขมิบล้อเลียนพี่ชาย นักรบพูดต่อว่า
“จะมาชวนฝ้ายไปกินข้าว ถามเขาสักคำหรือยังว่างานเสร็จหรือยัง”
แก้วกานดาส่งยิ้มแหยๆมาให้เพื่อน นลินทำหน้างง
“ก็ถึงเวลา
