“ปล่อยฝ้ายตอนนี้เลยก็ได้นะคุณรบ ปล่อยฝ้ายแล้วไปหาคู่หมั้นคุณสิ คุณรบจะแต่งงานเดือนหน้าแล้วนี่ จะมายุ่งอะไรกับคนเละเทะอย่างฝ้าย ปล่อยสิ ปล่อยฝ้าย” แก้วกานดาตะคอกใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด เธอเป็นอะไรอยู่ในตำแหน่งไหนไม่รู้ด้วยซ้ำ ในเมื่อเขากำลังจะมีความสุข ทำไมต้องมาดึงรั้งกักขังเธอไว้อย่างนี้
“คุณไม่มีสิทธิ์มาตะคอกใส่หน้าผมอย่างนี้ ผมจะแต่งงานกับใคร เมื่อไรมันก็เรื่องของผม ส่วนคุณก็ยังคงมีหน้าที่ตอบสนองผมทุกอย่างตามที่ผมต้องการ ถอดชุดนี้ออกซะ ผมไม่ชอบ” นักรบปล่อยร่างบางออกจากอ้อมแขน แก้วกานดายืนกำมือแน่นสบตาเขาด้วยแววตาน้อยใจยิ่งนัก
“บอกให้ถอดชุดนี้ออก ผมบอกฝ้ายแล้วใช่ไหมว่าไม่ชอบให้ฝ้ายขัดใจ” แก้วกานดายังยืนนิ่ง นักรบถอนหายใจแรงเขาจัดการแกะโน่นดึงนี่ แล้วดึงรั้งชุดเดรสออกจากร่างของคนตรงหน้าด้วยท่าทางรำคาญยิ่งนักที่เธอไม่ทำตามที่สั่ง
“คุณรบ...อย่าทำอย่างนี้” แก้วกานดาพยายามร้องขอความเห็นใจ แ
