ก็เชื่องดีหนิ
1267 Words
ตอนที่13 ก็เชื่องดีหนิ
ร่างบางขยับตัวเพียงนิดแต่ก็ต้องเบ้หน้าเมื่อรู้สึกบอบช้ำไปทั่วทั้งตัว ดวงตากลมโตค่อย ๆ กระพริบขึ้นก่อนจะพบว่าเธออยู่ในท่านอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้นเย็นเฉียบ มีผ้าผืนใหญ่ทับแผ่นหลังเอาไว้ซึ่งมันไม่ได้ให้ความอบอุ่นแก่เธอเลย
“อื้ออ” หลังจากพลิกตัวนอนหงายก็ถึงกับหลุดเสียงร้องในลำคอที่แห้งผาก เธอนอนมองเพดานที่ไม่คุ้นนานหลายนาที พอพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนดวงตาที่ดูอ่อนล้าก็เบิกกว้าง พลางกวาดสำรวจทั่วห้อง… เธอนอนอยู่ข้างเตียง
“อ๊ะ” แค่ขยับตัวความเจ็บแสบก็แล่นพล่านกลางกายสาวจนกลั้นเสียงร้องไม่อยู่ แต่ถึงอย่างนั้นคนที่นอนโชว์แผ่นหลังเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงก็ไม่ได้รู้สึกตัว
ควีนจับผ้าห่มออกจากร่างก็เห็นตัวเองในสภาพที่เสื้อกองอยู่บนเนินอกจึงรีบดึงมันลง กระโปรงตัวสั้นก็อยู่กลางลำตัวมือเล็กจึงรีบดึงมันลงแต่ยังรู้สึกวูบโหวงอยู่เพราะยังขาดแพนตี้ตัวน้อยไป
พรึ่บ ผ้าชิ้นเล็ก ๆ ถูกโยนมาตกที่ต้นแขนของเธอ เมื่อมองดี ๆ มันก็คือชิ้นที่มองหาอยู่ ก่อนที่ดวงตากลมโตจะช้อนขึ้นมองที่มาของมันจึงได้เห็นคนที่นอนหลับสนิทราวเจ้าชายนิทราก่อนหน้านี้กำลังนั่งมองเธออยู่
“เลว”
“หึ” คลาสแค่นยิ้มพลางมองเธอไม่ยอมหันไปไหน ทำเอาหญิงสาวต้องดึงผ้าห่มมาคลุมแล้วสวมแพนตี้ตัวนั้นด้วยความลำบากเพราะปวดไปทั้งตัว
“อายอะไร เห็นทุกซอกทุกมุมละ”
“…”
“จะไปไหน” ควีนไม่ตอบแต่พยุงตัวเองจนลุกขึ้นยืนได้ และมันทำให้คนถามหงุดหงิดขึ้นมา
“อย่าแกล้งหูหนวกได้ไหมวะ!”
“อะไรล่ะ!”
“ก็กูถามว่าจะไปไหน!”
“จะเข้าห้องน้ำ” ควีนเคล้นเสียงอันแหบแห้งตอบ เขาตวัดสายตามองเธอหัวจรดเท้าก่อนจะถอนหายใจพลางพูดเสียงเรียบ
“ในห้องก็มีห้องน้ำ ไปใช้”
“ข้างนอก…”
“ในห้องมีก็ใช้ในห้อง” คลาสเคล้นเสียงพูดเหมือนสะกดอารมณ์บางอย่างเอาไว้ และมันทำให้หญิงสาวไม่กล้าขัดในสิ่งที่เขาบอก
กริก เธอกดล็อคลูกบิดประตูทันทีที่เอาตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องน้ำ ก่อนจะเอาตัวเองไปนั่งบนชักโครกด้วยอาการพะอืดพะอม ใจสั่น มือเย็น ปวดหัว ก่อนจะพลิกเอาตัวเองมาอยู่ที่พื้นแล้วสำรอกเอาของเหลวที่อยู่ในท้องออก
Rrrr
เสียงสั่นของสมาร์ทโฟนทำให้คลาสคว้าหมอนที่ใช้พิงหลังขึ้น ก่อนจะหยิบมันออกมารับสายของเดย์ที่โทรมาไม่บ่อยนัก
“ฮัลโหล”
“มึงเอาเพื่อนน้องกูไปกกที่ไหน”
“มีอะไร” คลาสเลี่ยงตอบ และก็อยากรู้ว่าสถานการณ์ข้างนอกเป็นยังไงอยู่
“น้องกูโทรมาโวยวายว่ามึงเอาเพื่อนไป”
“เดี๋ยวก็เอาไปส่ง”
“เอาบ่อย ๆ เดี๋ยวติดใจนะเว้ย”
“กูไม่ใช่มึงนะ แค่นี้แหละจะนอน”
ชายหนุ่มว่าให้เดย์แล้วกดตัดสาย เพราะนึกขึ้นได้ว่าควีนยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ
ปึง! ปึง!
“ทำอะไรนานวะ! เปิด!”
หญิงสาวสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เพราะนั่งพิงแผ่นหลังกับผนังเย็นเฉียบกำลังจะผล็อยหลับ
ปึง!
กรี๊ด!
คลาสถีบเข้าที่ลูกบิดแรง ๆ เพียงครั้งเดียวประตูห้องน้ำมันก็เปิดอ้ากว้าง ถึงได้เห็นว่าคนแฮงค์เหล้านั่งหมดสภาพอยู่ ก่อนที่เธอจะพยุงตัวเองขึ้น แต่จังหวะที่ต้องสวนกันเขาก็คว้าต้นแขนเล็กไว้
“ทำอะไร!ปล่อยนะ!”
“กลัว?”
“แค่จะบอกว่าไปนั่งรอในห้อง อย่าหนี”
“…”
“จะลองหนีดูก็ได้” ควีนที่ยืนก้มหน้าเบี่ยงตัวจนมือเขาหลุดไปจากต้นแขน จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยฝีเท้าเบา ๆ เหมือนกลัวจะทำสัตว์ร้ายตื่น คนตัวสูงแสยะยิ้มมองตามร่างบางที่หันหลังให้ก่อนจะเอาตัวเองไปยืนใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำเย็น ๆ ชำระร่างกายอีกครั้งทั้งที่เพิ่งอาบไปตอนตีสาม
ควีนนั่งลงที่เตียงสีเข้มกวาดสายตามองรอบ ๆ อย่างหวาดระแวง ไม่ทันได้คิดอะไรต่อเขาก็ออกมาจากห้องน้ำสภาพผมเปียก ลำตัวมีหยดน้ำเกาะพร่างพรายกับผ้าเช็ดตัวที่พันมาอย่างหมิ่นเหม่
“ก็เชื่องดีหนิ” ควีนเงยหน้าขึ้นขวับเมื่อได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของเขา แต่ก็ข่มอารมณ์ไว้ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวอีก
“ไปไหนแล้วคนปากดี อยากเจออีกว่ะ” ดวงตากลมโตจ้องเขม็ง แต่เขากลับแสยะอย่างชอบใจก่อนจะเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าให้เธอหวั่นใจเล่น
”อย่าเข้ามานะ!”
“เสื้อในไม่ใส่ จะอ่อยใคร”
“…”
“ถามก็ตอบ เดี๋ยวหาอะไรให้อมดีมั้ง”
“ไม่ได้อ่อยใคร ใส่แบบนี้ปกติ” ควีนรีบความหาเสียงให้เจอแล้วตอบไปเพียงแค่
“แรด ใครจะเชื่อว่ารอดมาถึงมือกู”
“ก็ไม่มีใครเขาเลวเหมือนพี่ไง” ถึงควีนจะต่อว่าด้วยอารมณ์ครุกรุ่นแต่น้ำเสียงของเธอก็ทั้งสั่น และเบายิ่งกว่านุ่นก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดกับเขาต่อทั้งที่ร่างกำยำยังยืนในระยะประชิด
“ขอยืมมือถือหน่อย”
“โทรหาใคร”
“เพื่อน”
“ไม่ต้องโทร”
“จะให้เพื่อนมารับ”
“เดี๋ยวไปส่ง”
พูดจบเขาก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วดึงมันออกมาสวมอย่างไม่อายอีกคนที่นั่งอยู่จนเธอต้องหันหน้าหนีไปเอง จากนั้นก็มีเสื้อยืดสีดำตัวใหญ่โยนมาใส่หน้าเธอเข้าเต็ม ๆ พรึ่บ
“ใส่ทับซะ ใครเห็นจะว่าโดนผัวซ้อม” ควีนก้มมองเนื้อตัวตัวเองที่มีรอยช้ำเขียวเต็มไปหมด แต่ไม่คิดหยิบเสื้อของเขามาสวมตามที่บอก
“ถ้าให้ใส่ให้ฉันคิดค่าแรงนะ” พรึ่บ เมื่อเขาพูดแบบนั้นเสื้อที่ถูกเมินในตอนแรกถูกหยิบมาสวมอย่างรวดเร็ว โดยที่เจ้าตัวไม่เต็มใจเท่าไรนัก
“ก็แค่นั้น จะอวดเก่งทำเพื่อ” ว่าให้หญิงสาวจบก็หันหลังเดินออกไปควีนจึงรีบเดินตามออกมาโดยไม่ยอมสังเกตเลยว่าที่นี่ที่ไหน รู้แค่ว่าเป็นบ้าน
แสงแดดสว่างจ้าจนเธอต้องหลับตาหนีมันฟ้องว่าตอนนี้น่าจะเลยเวลาเที่ยงมาแล้ว ก่อนที่เสียงประตูรถถูกปิดจะทำให้เธอต้องรีบเอาตัวเองไปขึ้นรถด้วยแต่ประตูมันกลับถูกล็อคไม่ยอมให้เธอเปิด
“พี่!”
“มานั่งหน้า ฉันไม่ใช่คนขับรถรับจ้าง”
“ไม่เอา”
“งั้นก็ไม่ต้องกลับ” เขาทำท่าจะดับเครื่องยนต์เธอจึงรีบเปลี่ยนมากระชากประตูฝั่งข้างคนขับแทนแล้วเอาตัวเองเข้าไปนั่งอย่างจำใจ คนชนะลอบยกยิ้มมุมปากจากนั้นจึงยอมขับรถออกมา
ต่างคนต่างเงียบกระทั่งรถเข้าสู่เส้นทางที่เธอเริ่มคุ้นเคยขึ้นมาบ้าง กระทั่งถึงคอนโดมิเนียมหรู แอบแปลกใจที่เขาไม่ถามที่อยู่ของเธอก่อนจะนึกได้ว่าเขาอาจรู้เพราะเดียร์น่าก็อยู่ที่นี่
กึก กึก
“พี่!”
- Writer
