Cansu Barın'ın kollarında çocukluğuna dönmüş hıçkırarak ağlamıştı ben güçlü değilim diye ama Barın aynı fikirde değildi. Cansu, onun hayatında gördüğü en güçlü kadınlardan biriydi ve hatta en güçlü kadındı.
Cansu dakikalar sonra ağlamasını bastırabilmiş ve uzaklaşmıştı Barın'dan. Barın kollarını kızdan çektiğinde iç çekti ve onun yüzünde gözlerini gezdirdi. "Kimse bilmiyor mu?" Dedi Barın içine kaçan bir ses ile. Korkuyordu kızı bir daha kıracak istemeden diye. "Kimse," dedi Cansu kafasını iki yana sallayarak. Uzanıp Barın'ın elleri arasında tuttuğu kırmızı şapkasını aldı ve kafasını taktı tekrar. Kuşanmıştı yine kabuğunu işte kız. "Babam beni tesadüf eseri gördü yetimhanenin bahçesinde ve benim sessizliğim içine dokunmuş öyle dedi," Cansu bunu alayla gülerek söyledi. "Ondan sonrada benim
