New Boyfriend ตอนที่ 5 ครอบครัว
1622 Words
"ขอบคุณนะคะสำหรับแหวนแต่ว่ามันมากเกินไปค่ะ เดี๋ยวหนึ่งจะพยายามทยอยคืนให้นะคะ" หลังจากที่ซื้อแหวนเสร็จเรียบร้อยแล้วน้ำหนึ่งกับปุณณ์ก็เดินออกมาจากร้านและน้ำหนึ่งก็พูดขึ้นอย่างเกรงใจมาก ๆ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเศษเงินของเขาก็ตามแต่ว่าเธอก็ไม่อาจจะรับไว้ได้เพราะว่ามันเป็นของราคาแพง
"ถ้าคุณเอามาคืนผมจะโยนทิ้ง"
"ท่านประธาน!"
"เพราะงั้นเอาไปใช้ให้เต็มที่เถอะหรือว่าจะใส่ติดตัวไว้ก็ได้ผมไม่ว่าอะไรหรอก ผมกลับก่อนนะคุณก็เดินทางกลับบ้านดี ๆ แล้วกัน" ปุณณ์พูดอย่างตัดบทและรีบเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่ได้สนใจเสียงเรียบของน้ำหนึ่งเลย
"ท่านประธานคะ!! ท่านประธาน!! คุณปุณณ์!! เฮ้อออออ~~" ไม่ว่าพยายามเรียกเท่าไหร่เขาก็ไม่หันกลับมาหาเธอ
"ต้องรับไว้ใช่ไหมเนี่ย?" น้ำหนึ่งพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองแผ่นหลังของปุณณ์ที่หายไปกับฝูงคนเรียบร้อยแล้ว
ความจริงแล้วปุณณ์อยากไปส่งน้ำหนึ่งที่บ้านนะแต่ดูจากที่เธอดื้อไม่ยอมรับแหวนของเขาไปง่าย ๆ ถ้าเขาไปส่งเธอ ๆ อาจจะพยายามคืนแหวนก็ได้ซึ่งเขาไม่ได้อยากได้มันคืน...เขาตั้งใจที่จะซื้อให้เธอจริง ๆ เพราะงั้นเลยต้องรีบแยกตัวออกมาก่อนที่เขาจะใจอ่อนให้กับเธอ
เวลาต่อมา...
บ้านปุณณ์
"วันนี้กลับบ้านไวนะลูกเสร็จงานแล้วเหรอ?" เมื่อปุณณ์เดินเข้าบ้านก็เจอกับแม่ของเขาหรือคุณหญิงนุ่นภรรยาท่านปัญญาอดีตผู้บริหารสูงสุดที่ตอนนี้เกษียรตัวเองมาอยู่บ้านเรียบร้อยแล้วเพราะว่ามีปุณณ์ผู้เป็นลูกชายสานต่องานแล้ว
"ครับแม่ วันนี้ไม่ได้มีอะไรมากแค่เซ็นสัญญากับลูกค้าใหม่น่ะครับเลยว่าจะกลับมาบ้านมาพักผ่อนหน่อย"
"ดีแล้วละที่ไหนก็ไม่สบายเท่าบ้านเราไม่รู้ว่าจะอยู่คอนโดทำไม แถมยังอยู่คนเดียวอีกถ้าเกิดอะไรขึ้นมาไม่มีใครรู้นะลูกแแฟนก็ไม่มี อายุป่านนี้แล้วแม่ว่า..."
"หยุดครับแม่...ผมขอตัวขึ้นห้องก่อนนะครับพอดีว่าอยากนอนสักหน่อยเดี๋ยวเย็น ๆ ผมจะลงมาทานข้าวด้วย ฟอดด!" ปุณณ์ตัดบทของคุณหญิงนุ่นเพราะว่าเขาเบื่อที่จะฟังแม่ตัวเองบ่นเรื่องแฟนแล้วละ
"เฮ้ออออ~ จริงเลยนะลูกคนนี้" คุณหญิงนุ่นถอนหายใจและมองแผ่นหลังกว้าวของปุณณ์ที่เดินขึ้นห้องไปพอเธอพูดเรื่องแฟนหรือแต่งงานเมื่อไหร่ปุณณ์ก็มักจะเดินหนีเธอ
"ทั้งที่เมื่อก่อนเป็นเด็กน่ารัก เชื่อฟังแท้ ๆ ทำไมยิ่งโตยิ่งดื้อเนี่ย?" คุณหญิงนุ่นพูดอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมลูกชายของเธอถึงได้เปลี่ยนไป
"ลูกโตแล้วนะคุณหญิง" เสียงของท่านปัญญาดังขึ้น
"โตแล้วเลยดื้อได้เหรอคะคุณ?" คุณหญิงนุ่นถามสามีน้ำเสียงไม่พอใจ
"เขาจะมีแฟนหรือว่าไม่มีก็ปล่อยไปเถอะ"
"แล้วถ้าไม่มีใครมาเอาลูกเราละคุณ?!"
"หล่อได้ผมขนาดนั้นไม่มีทางไม่มีใครเอาหรอก รอหน่อยเถอะน่าาาา คุณได้มีลูกสะใภ้ได้อุ้มหลานแน่นอนไม่ต้องรีบ ๆ ป่ะนั่งดื่มชากับผมดีกว่า" หมับ! และท่านปัญญาก็โอบไหล่ของคุณหญิงนุ่นไปสวนหลังบ้านเพื่อนั่งพักผ่อนยามบ่าย
เวลาต่อมา...
ห้องอาหาร
ปุณณ์ลงมาจากห้องนอนหลังจากที่หลับไปพักนึงเขาก็ลงมาข้างล่างเพื่อทานข้าวเย็นกับพ่อแม่ของเขาที่นาน ๆ ทีจะได้ทานพร้อมกัน ส่วนมากเขาจะนอนคอนโดมากกว่าเพราะว่าสะดวกต่อการเดินทางกว่าอยู่บ้าน วันนี้เลิกเร็วและพรุ่งนี้งานก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษเขาเลยเลือกที่จะกลับบ้านหาพ่อแม่บ้าง
"มาแล้วเหรอนั่งลงสิปุณณ์" ท่านปัญญาพูดกับลูกชาย
"สวัสดีครับพ่อช่วงนี้เป็นยังไงบ้างครับร่างกาย?" เขาถามพร้อมกับนั่งลง
"ก็ดี...แข็งแรงดีไม่ได้มีโรคอะไรร้ายแรงได้พักผ่อนแล้วก็ดีขึ้นมาหน่อยไม่ได้ทำงานหนัก ๆ เลยไม่ค่อยป่วย"เขาบอกลูกชายอย่างละเอียดเพราะว่าไม่อยากให้เป็นห่วงแค่งานก็เยอะมากพออยู่แล้ว เขาไม่อยากเป็นภาระให้ลูกเพิ่ม
"ดีแล้วละครับ แม่ก็ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมครับว่าง ๆ ก็พากันไปตรวจสุขภาพบ้างนะครับ" ปุณณ์พูดกับพ่อแม่อย่างเป็นห่วง
"วันนี้ป้าทำเมนูโปรดคุณปุณณ์ด้วยนะคะนาน ๆ กลับบ้านก็ทานเยอะ ๆ นะคะ^^"
"ขอบคุณครับป้าแอน" ปุณณ์ก็ตอบกลับอย่างสุภาพเช่นเคย เขาไม่ว่ากับใครก็สุภาพทั้งนั้นเพราะว่าเขาโดนสอนมาแบบนี้แม้ว่าคนนั้น ๆ จะมีสถานะต่ำกว่าแต่ก็ไม่ควรไปพูดจาอะไรที่ไม่ดีใส่เขา คนเราเป็นคนเหมือนกันทั้งนั้น...
"ค่ะคุณปุณณ์" และป้าแอนก็เดินออกไปสามคนพ่อแม่ลูกก็เริ่มลงมือทานข้าวกันโดยมีการพูดคุยกันไปด้วย
"ปุณณ์...ถ้าหาแฟนไม่ได้บอกแม่ได้นะเดี๋ยวช่วย..."
"คุณหญิง" เสียงของท่านปัญญาเรียกเสียงเรียบเพราะว่าภรรยาของเขาจะพูดเรื่องคู่ชีวิตลูกอีกแล้วเขาไม่อยากให้ลูกชายของเขารู้สึกกดดันกับการแต่งงาน
"รู้แล้วค่ะแต่พูดไปเฉย ๆ เผื่อว่าลูกจะต้องการความช่วยเหลือจากเราบ้าง"
"แม่ครับ..." ปุณณ์วางช้อนและเรียกคุณหญิงนุ่นเสียงเรียบ
"ว่าไงลูก?"
"เรื่องคู่ชีวิตการแต่งงานของผมแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ เพราะว่าแม่ได้มีลูกสะใภ้แน่นอนแต่แค่ยังไม่ใช่ตอนนี้เท่านั้นครับ" เขาพูดอย่างมุ่งมั่นและหนักแน่น
"หมายความว่ามีคนที่สนใจแล้วละสิ?" ท่านปัญญามองลูกชายอย่างรู้ทันเป็นผู้ชายด้วยกันทำไมเขาจะไม่รู้ว่าตอนนี้ลูกชายของเขากำลังสนใจใครอยู่ เขาเองก็พอจะมองออกมานานแล้ว
"ใครเหรอลูก?" คุณหญิงนุ่นที่ไม่รู้อะไรก็รีบถามทันที
"ยังไม่บอกครับแต่ว่าแม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมเรื่องนี้และไม่ต้องหาใครมาให้ด้วยนะครับ เพราะว่าถ้าไม่ใช่คนนี้ผมก็ไม่คิดจะแต่งงานกับใคร"
"หืม?"
บ้านน้ำหนึ่ง
"ฮัดชิ่วววว~~ อ่าาาหวัดยังไม่หายอีกเหรอเนี่ย???" น้ำหนึ่งเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับเช็ดผมไปด้วยแล้วก็จามออกมาเลยทำให้คิดว่าตัวเองนั้นยังไม่หายดีจากอาการป่วย
"ไม่หรอกมั้งสงสัยจะอาบน้ำเสร็จใหม่ ๆ แล้วมาโดนแอร์" น้ำหนึ่งคิดเองเออเอง
Rrrrr~ เสียงโทรศัพท์ทำให้เธอละความสนใจและไปหยิบโทรศัพท์มาดูว่าใครโทรมาและคนนั้นก็คือพี่ชายของเธอเองหรือว่า 'ใหญ่'
ติ๊ด!
"ฮัลโหลเฮียใหญ่"
(น้ำเสียงแปลก ๆ ทำอะไรอยู่วะ?) ปลายสายถามกลับมา
"พอดีว่าเมื่อกี้พึ่งจะจามไปน่ะเลยยังคัดจมูกอยู่ เฮียโทรมามีอะไรเหรอ?" น้ำหนึ่งถามปลายสาย
(ไม่มีโทรไม่ได้หรือไงวะนี่พี่ชายนะเว้ย!)
"ก็รู้ว่าพี่ชายอะ"
(ป๊าม๊าคิดถึงเลยให้เฮียโทรให้น่ะว่าตอนนี้แกสบายดีไหมมีแนวโน้มว่าลางานกลับบ้านบ้างหรือเปล่า หรือว่าจะมีข่าวดีกับไอ้สัสนั่นตอนไหน?) ใหญ่ถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงความไม่ชอบสรัลมาก ๆ
"เขาชื่อสรัลเฮีย"
(จะชื่ออะไรก็ช่างเถอะป๊าม๊าเห็นพวกแกคบกันมานานเลยอยากรู้ว่าจะแต่ง...)
"ไม่แต่ง" น้ำเสียงพูดตัดบททันที
(ทำไมวะเลิกกันแล้วเหรอ?) ใหญ่ถามน้องสาวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเพราะว่าเขาอยากให้น้องสาวเลิกกับสรัลมานานแล้ว
"ก็ใกล้ละอีกไม่นานหรอก"
(แล้วรออะไรวะทำไมไม่เลิกไปเลยยยยย!)
"รอจังหวะดี ๆ น่ะ เฮียไม่ต้องรู้หรอกเดี๋ยวเล่าให้ฟังทีหลัง แล้วป๊าม๊าสบายดีไหม?"
(ก็ดีเหมือนเดิมเข้าสวนทุกวันเฮียบอกว่าไม่ต้อง ๆ ก็ไม่ฟังเนี่ย)
"ก็ความสุขของพวกท่านนิเนอะเฮียก็ช่วย ๆ ดูด้วยแล้วกัน"
(รู้แล้วน่าเฮียก็ลูกนะเว้ยไม่ปล่อยให้ป๊าม๊าเหนื่อยหรอก แล้วจะกลับมาบ้านบ้างไหมหลานก็คิดถึง)
"ยังอะช่วงนี้ยังวุ่นวายอยู่หลังปีใหม่ก็อาจจะได้กลับยังไม่กล้ารับปาก"
(เออ ๆ มาเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละและหวังว่าจะมีข่าวดีมาด้วยนะ)
"ข่าวดีอะไรอะ?"
(ก็ข่าวแกเลิกกับไอ้สลัดนั่นไง)
"จ้าาาา~~ ดีแน่นอนงั้นแค่นี้ก่อนนะเฮียฝากความคิดถึงไปให้ป๊าม๊าและก็เค้กด้วย"
(รักษาสุขภาพด้วยละพวกเราเป็นห่วงนะไอ้น้องสาว) ติ๊ด! น้ำหนึ่งวางสายพร้อมรอยยิ้มการได้คุยกับคนในครอบครัวมันเป็นการเพิ่มพลังให้เธอมากจริง ๆ ให้เธอมีแรงทำงานและสู้ต่อไป ครอบครัวของน้ำหนึ่งอยู่จังหวัดจันทบุรีพ่อแม่และพี่ชายทำสวนแถมตอนนี้ยังมีหลานสาวน่ารัก ๆ อีกด้วย เธอเองก็อยากกลับบ้านไปพักผ่อนแล้วเหมือนกันแหะแต่นั่นก็หลังจากจัดการพวกหญิงก็ร้าย!ชายก็เลว!ก่อน
- Writer
