บทที่10
895 Words
บทที่ 10
หลังจากบรรยากาศในบ้านเริ่มอึดอัดเพราะความเข้าใจผิดของเฉินกวง หงหงที่แม้จะถูกแยกไปแล้วก็เดินโซเซลากถุงกระดาษที่ใหญ่เกือบเท่าตัวเธอมาให้กับเฉินกวงที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน แต่มือไม่ขยับทำอะไรสักนิดและดวงตาก็เหม่อมองไปไกลราวกับกำลังคิดอะไรหนักอยู่ในใจ
อู๋ไฉ่หงอยากจะส่ายหัวให้กับพ่อของเธอ ไม่ได้เรื่อง เธอคิดในใจแค่นี้ก็ดูไม่ออกว่าสถานการณ์มันเป็นอย่างไร แม่เธอก็ นู่น นั่งร้องไห้อยู่อีกห้อง ตัวร้ายแบบไหนไม่เห็นจะร้ายสักนิด
"ปะป๊า... ปะป๊าหม่ำ ๆ" หงหงพูดเสียงอู้อี้พลางดึงชายเสื้อของเฉินกวง ดวงตาน้อย ๆ ของเธอเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น มือเล็ก ๆ ถือกล่องของขวัญเล็ก ๆ มาให้
เฉินกวงหันไปมองลูกสาวคนโปรดของเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ
"หงหง... นี่อะไรครับไปเอาของใครมาเล่น" เขาถามเสียงนุ่มแต่เต็มไปด้วยความสงสัย
หงหงยิ้มกว้างแล้วชูของขวัญในมือขึ้นสูงจนเจ้าตัวแทบจะล้ม
“หม่าม้า...หม่าม้าให้ หงหงให้ปะป๊า” เสียงของหงหงเต็มไปด้วยความภูมิใจและความตื่นเต้น มือเล็ก ๆ ของเธอยื่นของขวัญมาให้เฉินกวง
เฉินกวงรับกล่องของขวัญนั้นมาด้วยสีหน้าที่เริ่มเปลี่ยนไป เขาค่อย ๆ เปิดกล่องและพบกับนาฬิกาข้อมือที่ดูเรียบง่ายแต่มีความหมายลึกซึ้ง เขาจำได้ทันทีว่านี่คือนาฬิกาที่เขาเคยเล็งไว้นานแล้ว แล้วนี่หงหงไปเอามาจากไหน ชายหนุ่มไม่ได้หัวช้าขนาดนั้น เขาปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้ว ก็อยากจะต่อยตัวเอง เขาหันไปมองหงหงที่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ
"หงหง... หม่าม้าให้ของนี้กับปะป๊าเหรอคะ" เฉินกวงถาม เด็กน้อยพยักหน้ารัวทันที
"ช่ายยย หม่าม้า... ออกไปซื้อ หม่าม้าบอก... ปะป๊าต้องชอบ" อู๋ไฉ่หงในร่างของหงหง พยายามพูดให้ได้เนื้อหาที่สมบูรณ์ที่สุด แต่ด้วยคำพูดแบบเด็ก ๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและไม่ค่อยเป็นประโยคนัก แต่เธอคิดว่าพ่อของเธอก็คงจะเข้าใจได้
สิ่งที่หงหงพูดยิ่งย้ำสิ่งที่เฉินกวงคิดก่อนหน้านี้ และมันก็ทำให้หัวใจเขาเต้นแรง เมื่อความจริงแล้ว เรื่องราวที่เขาคิดกับที่เกิดขึ้นจริงมันไม่ได้ตรงกันสักนิด ซิงอีไม่ได้ออกไปกับหานตงเพราะความรู้สึกเก่า ๆ ของเธอ แต่ภรรยาของเขาออกไปซื้อของขวัญให้เขาต่างหาก
เฉินกวงรู้สึกตัวว่าตัวเองงี่เง่ามาก ที่ทำเรื่องไม่เป็นเรื่องให้ใหญ่โตได้ขนาดนี้ และยังเข้าใจซิงอีผิดไปอีก
"ปะป๊า... ชอบมะ" หงหงถามพร้อมกับเอียงคอมอง เฉินกวงยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนแล้วลูบหัวลูกสาวเบา ๆ
"ชอบสิ หงหง ปะป๊าชอบมากเลย ขอบคุณนะ" เขาหอมหน้าผากของหงหงด้วยความรัก แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
พอรู้ตัวว่าผิดเฉินกวงก็รีบลุกจากที่นั่ง เดินตรงไปยังห้องของซิงอีทันที เขาเคาะประตูเบา ๆ ก่อนจะเปิดเข้าไป
"ซิงอี..." ชายหนุ่มเรียกเสียงเบา แต่ท่าทีของซิงอีที่นั่งหันหลังอยู่กลับไม่สนใจเขาเลยแม้แต่นิด
"ซิงอี ฉันขอโทษ..." เฉินกวงพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ มือของเขาแตะที่ไหล่ของเธอเบา ๆ
ซิงอีไม่ได้สะบัดหนีแต่ก็ไม่หันกลับมามองสามีของตน น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
"ฉันไม่อยากคุยกับคุณตอนนี้ เฉินกวง..." เธอตอบสั้น ๆ แต่หนักแน่น
เฉินกวงถอนหายใจ เขาคิดว่าตัวเองได้สร้างปัญหาใหญ่ให้กับครอบครัวอีกครั้งแล้ว เขาเข้าใจดีว่า เขาทำให้ซิงอีเจ็บปวดเพราะความเข้าใจผิด แต่เรื่องนี้มันก็เกาะกินใจเขามานาน จนยากจะไม่คิดอะไรกับภาพที่เห็นเมื่อเช้าได้
"ฉันรู้ว่าฉันทำให้เธอเสียใจ แต่ได้โปรด... ฟังฉันก่อน ฉันแค่..." เฉินกวงพยายามอธิบาย แต่ซิงอียังคงนิ่งเงียบ ไม่ยอมเปิดใจรับฟังเขา
"ฉันเหนื่อย... เฉินกวงฉันพยายามทำทุกอย่างแล้ว แต่คุณก็ยังไม่เชื่อใจฉันและคิดไปเองว่าเรื่องที่คุณรู้มันจริง...แล้วฉันจะทำอะไรได้อีก" ซิงอีพูดเสียงแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความขมขื่น
เฉินกวงได้แต่ยืนนิ่ง ใจเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และความเสียใจที่สะสมมานาน เขารู้ดีว่าตัวเองต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้ไขเรื่องนี้ แต่ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง
แต่ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเศร้ากับความรู้สึกของตัวเอง หงหงก็ขยับเดินเข้าไปใกล้ทั้งคู่และใช้ความไร้เดียงสาให้เป็นประโยชน์ เธอจับมือพ่อไว้แน่นแล้วดึงเขาให้เข้าใกล้แม่
"ปะป๊า... มะม้า... ดีกัน ๆ น้าาา" หงหงพูดเสียงอ้อแอ้ ยืนโยกตัวไปมา ดวงตาของเธอเบิกกว้างเต็ม
- Writer
