บทที่5
1027 Words
บทที่ 5
แสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องผ่านผืนฟ้าสีคราม คลื่นทะเลกระทบฝั่งอย่างแผ่วเบา เป็นบรรยากาศที่ทำให้หงหงกำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของซิงอีอย่างสบายใจ
แม้อู๋ไฉ่หงจะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่แม่ของตนแต่เธอก็สามารถรับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและกลิ่นหอมเฉพาะตัวจากอีกฝ่าย ที่ได้กลิ่นเมื่อไรก็ทำให้เธอสงบลงทุกครั้ง นี่คงเป็นพลังของคนเป็นแม่
และถึงแม้ตอนนี้เธอจะนอนหลับสบายเหมือนเป็นเพียงทารกคนหนึ่ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความคิดที่ซับซ้อนเกินกว่าที่เด็กเล็ก ๆ คนหนึ่งควรจะมี
อู๋ไฉ่หงในร่างทารกพยายามมองดูพ่อกับแม่ของเธอ และก็พบว่า พอไม่มีหานตง คนทั้งสองก็แสดงชัดว่ารักกัน ไม่มีท่าทางน้อยใจหรือตัดพ้ออะไร เพียงแค่บางครั้งพ่อของหงหงตัวน้อยก็มักจะทำหน้าคิดมาก ส่วนแม่ของเธอก็มีใบหน้ารู้สึกผิดปรากฏขึ้นบ่อยครั้ง ทั้ง ๆ ที่รักกันแล้วแท้ ๆ แต่ความรู้สึกบางอย่างกลับทำให้พวกเขาไม่อาจปล่อยวางอดีตได้เสียที เห็นได้ชัดว่าคนที่เป็นพ่อและแม่ของเธอในตอนนี้ ต่างคนต่างมีความลังเลอยู่ในใจ และปัญหานี้ก็เหมือนเป็นหมอกจาง ๆ ที่พอถูกกระทบก็จะฟุ้งกระจายกลายเป็นปัญหาใหญ่ เหมือนอย่างวันที่เธอเพิ่งเข้าร่างเด็กน้อยหงหงนี่
อู๋ไฉ่หงรู้ดีว่าความรู้สึกเจ็บปวดในอดีตของทั้งคู่เป็นสิ่งที่ซับซ้อนและยากจะลืม เธออ่านบทจนทะลุย่อมเข้าใจทุกเรื่องอยู่แล้ว แต่ที่ไม่แน่ใจก็คือความรู้สึกของเฉินกวง ตอนที่รู้ว่าภรรยาของตนแต่งเข้ามาเพราะหานตง เขาต้องทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น จะต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆ บางทีนี่อาจจะเป็นปมแรกที่เธอจะต้องจัดการ เมื่ออู๋ไฉ่หงคิดได้ดังนั้น ร่างของหงหงก็หัวเราะออกมาทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เพิ่งง่วง ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วเหมือนคิดอะไรอยู่แท้ ๆ
เสียงคลื่นทะเลที่กระทบฝั่งยังคงดังเป็นจังหวะ ซิงอีวางหงหงที่ตื่นแล้วลงในรถเข็นเด็กก่อนจะหันไปมองเฉินกวงที่กำลังยืนอยู่ไม่ไกล
“ท่าทางหงหงของเราจะชอบจริง ๆ ด้วยค่ะ ตื่นมาก็ทำหน้างง ๆ ก่อนจะหัวเราะ ไม่ร้องเลยสักนิด” ซิงอีบอกกับสามี เขาเดินเข้ามาใกล้ทำเหมือนจะกอดภรรยาของตัวเองแต่ก็ชะงักเอาไว้ ทำให้อู๋ไฉ่หงที่มองอยู่อยากจะถอนหายใจแรง ๆ และก็ใช่ร่างของหงหงถอนหายใจออกมาจริง ๆ
“อุง อุง กอก กก” เสียงที่ดังออกไปคงพอทำให้เฉินกวงคนเป็นพ่อรับรู้ได้ แต่คนที่เร็วกว่ากลับเป็นซิงอีที่รีบอุ้มลูกสาวของเธอขึ้นทันที
ตอนนี้ซิงอีไม่เหลือคราบของนางร้ายที่คอยตามรังควานพระเอกอีกแล้ว เธอเป็นแม่ที่ดี และเป็นภรรยาที่ไม่เคยทำผิดอะไร
เฉินกวงขยับไปกอดซิงอีที่อุ้มหงหงอยู่ “ดูเหมือนหงหงจะชอบให้พวกเราทำแบบนี้” ชายหนุ่มพูดพลางพยักพเยิดไปที่หงหงที่หัวเราะเอิ๊กอ๊าก อู๋ไฉ่หงอดคิดไม่ได้ว่า พ่อของเธอก็ฉลาดไม่น้อยเหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นนี่ก็เป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น เธอจะต้องหาวิธีทำให้ทั้งคู่รู้ใจกันและกันให้ได้ชัดเจนกว่านี้ แล้วก็หานตงพระเอกของนิยายตัวดีนั่น เธอจะเอาให้เข้ามาในสายตาเธอและแม่ไม่ได้เลยทีเดียว
“แล้วเรื่องงานไม่เป็นอะไรจริง ๆ เหรอคะ” ซิงอีถามเธอยังคงกังวลเพราะปกติแล้วเฉินกวงมักจะทำงานหนักวุ่นวายแต่กับเรื่องงานตลอด
เฉินกวงมองหน้าภรรยาแล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อย “อย่าคิดเรื่องอื่นเลย คุณไม่ต้องห่วงเรื่องงานผมหรอก ผมมีคนที่ไว้ใจได้ดูแลอยู่ ตอนนี้ผมอยากอยู่กับคุณและลูกมากกว่า และถ้าหงหงชอบเราก็ซื้อบ้านที่ทะเลสักหลังเลยดีไหม” ซิงอีกำลังจะห้ามชายหนุ่มแต่อีกฝ่ายก็พูดเสริมขึ้นมาซะก่อน
“ที่นี่เดินทางไปฮ่องกงได้สะดวก เผื่อผมจะต่อยอดธุรกิจอะไรได้ด้วย เวลาทำงานก็จะได้มีคุณกับลูกอยู่ข้าง ๆ” และเพราะคำนั้นทำให้หญิงสาวเงียบและพยักหน้าเบา ๆ “แล้วแต่คุณสิคะ” อู๋ไฉ่หงมองคนทั้งสองด้วยรอยยิ้ม และนั่นก็ทำให้ร่างของหงหงน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากขึ้นมาอีกครั้ง
“ดูท่าหงหงก็ดีใจเหมือนกันนะคะ” ซิงอีหันไปยิ้มหวานให้กับสามีก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้หัวใจของเฉินกวงเต้นแรงขึ้น “ขอบคุณนะคะ ที่ดูแลเราดีขนาดนี้” ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “เพราะคุณเป็นคนที่ผมรักอะไรผมก็ทำให้ได้ทั้งนั้นแหละซิงอี” แม้ว่าจะฟังคำว่ารักจากปากของเฉินกวงมาแล้วหลายครั้งแต่ซิงอีที่ตลอดชีวิตเป็นคนที่ต้องวิ่งตามความรักตลอดก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดี “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริง ๆ” และแม้ว่าจะอยากเอ่ยคำว่ารักออกไปบ้าง แต่ในใจก็ยังคิดตะขิดตะขวงใจอย่างไรบอกไม่ถูก ไม่ใช่เพราะไม่รัก
เธอรักเฉินกวงตั้งแต่ยังไม่ได้คลอดหงหงแล้ว แต่เพราะความผิดที่ตัวเองเคยทำและสิ่งที่เธอเคยพูดกับเขาไปก่อนหน้านี้ต่างหาก
หงหงเห็นรอยยิ้มของแม่ตัวเองเปลี่ยนเป็นกังวลอีกครั้งก็อยากจะถอนหายใจ แต่เธอไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก เรื่องแค่นี้เอง
- Writer
