"แล้วไงคะ จะกินก็รีบๆ มากินฉันจะได้ไปนอน" เหมยลี่พูดอย่างหงุดหงิด จนมีมี่กำมือแน่นด้วยความโกรธ
"แกเป็นใครห๊ะ ก็แค่คนใช้กล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง" มีมี่ลุกจากตักกว้างมองเหมยลี่ที่กำลังยกอาหารมาว่างไว้บนเตียงกว้าง
"ฉันไม่ต้องใช้ความกล้าอะไร เฉินฟงบอกเธอแล้วนี่ว่าฉันมีหน้าที่อะไรอีก ทำไมฉันจะต้องเกรงใจเธอด้วย" ร่างเพรียวของเหมยลี่ที่อยู่ในชุดนอนบางเฉียบนั่งลงบนตักของสามีพร้อมกับซุกหน้าเข้ากับซอกคอนั้นแล้วจุ๊บเบาๆ . ทำเอาเจ้าพ่อเฉินฟงถึงกับสะดุ้ง
"คิดจะทำอะไร" คนที่ไม่ได้พูดมานานเปล่งเสียงถามภรรยาอย่างข้องใจกับท่าทางของหล่อน แต่มือใหญ่ก็โอบเอวบางเอาไว้แน่น
"กรี๊ด ออกไปจากตัวคุณเฉินฟงนะ " มีมี่กระชากร่เพียวออกจากตักของเจ้าพ่อเฉินอย่างแรงจนเหมยลี่ล้มลงที่พื้น
"โอ๊ย! " ร่างเพียวร้องออกมาเบาๆ แล้วยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะส่งสายตาอ้อนๆ ไปหาเฉินฟงที่รีบลงมาดูหล่อนอย่างไว
"เป็นอะไรมากมั้ยเหมย "
