"อย่าเอานิสัยตัวเองมายัดเยียดให้เหมย เหมยไม่เคยมีชู้" เหมยลี่ฟังคำดูถูก็ถึงกับโมโห อาจจะจริงที่หล่อนรู้สึกดีกับหยงคังเพราะเขาเป็นที่คอยคุยกับหล่อนเวลาที่หล่อนเหงา แต่ก็ไม่เคยมีอะไรเกินเลยกันสักครั้ง และหล่อนก็ไม่เคยคิดจะทำมัน
"หึ พูดดูดีนี่ ถ้าไม่มีอะไร มีเหรอมันจะตามคุณมาถึงบ้านเด็กกำพร้า ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้นเหมยถึงดูแววตาคุณที่มีให้มันไม่ออก ว่าคนที่ทำให้คุณอยากหย่ากับผม ก็เพราะมัน" เฉินฟงขับรถด้วยเร็วตามแรงของอารมณ์พร้อมกับตะคอกเสียงดังไปทั้งรถ
"รู้ก็ดี งั้นก็หย่าเลยสิ เหมยจะได้เป็นอิสระสักที" ความโกรธทำเหมยลี่พูดประชดประชันออกไปแบบไม่คิด เมื่อก่อนหล่อนอาจจะเคยคิดอยากหย่าจริง แต่พอได้อยู่กับเฉินฟงนานไปความคิดเหล่านั้นก็ไม่มีอีก
"ดี ในเมื่อคุณไม่อยากเป็นเมีย ผมก็จะไม่บังคับ ออ อย่าเพิ่งดีใจไปว่าจะได้หย่านะ เพราะต่อไปคุณจะเป็นได้แค่นางบำเรอเท่านั้น " เจ้าพ่อเฉินเอ่ยเสียงเย็นชาและไม่สนใจ
