“หมอเพชรเดี๋ยวรีบกลับบ้านไหมลูกหรือจะกลับไปที่งานหรือเปล่า” ระหว่างที่นั่งรถกลับบ้านดวงหทัยเอ่ยถามสารถีหนุ่มที่เธอเอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลานอีกคน ด้วยเห็นมาตั้งแต่ยังเยาว์
“ไม่รีบครับคุณน้า...มีอะไรหรือเปล่าครับ” นภดลเหลือบมองไปยังผู้ถาม
“ไม่มีอะไรมากหรอก...พอดีเมื่อเช้าตาภูมิเขาส่งของขวัญมาให้คนงาน แล้วก็เลยส่งของตกแต่งห้องมาให้น้ำหวานด้วยน่ะสิ วันนี้ทั้งวันเราก็มัวแต่ยุ่งที่งาน พวกโต๊ะเครื่องแป้งเอย ตู้เอย โต๊ะเอย ตั้งระเกะระกะเต็มห้องน้ำหวานไปหมด ป้าเห็นว่ามันชิ้นไม่ใหญ่เท่าไหร่แค่ผู้ชายคนเดียวก็ยกไหวเลยจะขอแรงให้ช่วยจัดให้หน่อย ไม่งั้นน้ำหวานไม่รู้จะนอนยังไง”
“อย่ารบกวนพี่หมอเลยค่ะ...นี่ก็ดึกมากแล้วไว้พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะคุณป้าคนเยอะจะได้ช่วยกัน น้ำหวานนอนได้ค่ะไม่เป็นไร” สาวน้อยรีบเอ่ยค้านด้วยความเกรงใจ
