“ทำอะไรอยู่ครับน้ำหวาน” เสียงทักทายของนภดลดังมาพร้อมกับตัวเป็นๆ ของเขาที่เดินเข้ามาใกล้ มธุรสส่งยิ้มหวานให้เหมือนเคย วันนี้เขามาส่งมารดาตามปกติและบังเอิญได้เจอหญิงสาวในครัวพอดี เขาไม่เห็นเธอมาสองสามวันแล้วมารดาของเขาบอกว่าเธอไม่สบาย
“สวัสดีค่ะพี่หมอ...น้ำหวานกำลังจัดกับข้าวให้คุณณกรค่ะ...ทำใส่ปิ่นโตตอนเที่ยงให้ด้วย” หญิงสาวยังคงสาละวนกับการทำอาหารนานา ชนิดอย่างจดจ่อไม่ได้สนใจหมอหนุ่มเท่าใดนัก
“อ๋อครับ...แปลกนะเดี๋ยวนี้คุณณกรกลับมานอนที่บ้านบ่อยจัง เมื่อก่อนกว่าจะมาได้คุณๆ ต้องเคี่ยวเข็ญกันแทบแย่” คราวนี้มธุรสถึงกับสะดุ้ง
“เขาคงอยากกลับมาอยู่กับครอบครัวบ้างมั้งคะ พี่ภูมิก็ไม่ค่อยอยู่ไม่มีใครคอยดูแลพวกคุณท่าน ท่านก็เหงาน่ะค่ะ อยากให้ลูกหลานอยู่ใกล้ชิด คงบ่นจนคุณณกรเบื่อก็เลยยอมทำตามใจพวกท่าน” สาวน้อยก้มหน้างุดไม่กล้าสบตายามที่พูดแล้วเฉไฉจัดโน่นนี่ต่อไปซึ่งนภดลเองก็ไม่ได้สงสัยอะไรนัก เอออ
