มธุรสเดินจากห้องรับแขกที่อบอวลเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของทุกคน เธอเปรียบเสมือนคนนอกไปในทันทีเมื่อได้เห็นภาพนั้น ความอ้างว้างวังเวงครอบงำเธอ ยามก้าวเท้าแต่ละก้าวรู้สึกเหมือนกำลังเดินดิ่งลงเหว
นั่นสินะก็แค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงมันจะมีค่ามีความหมายอะไรกับใครหนักหนา แถมยังใจง่ายยอมพลีกายให้ลูกชายเจ้าของบ้านเชยชมครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนเป็นของเล่นแก้ขัดชิ้นหนึ่ง ยามนี้ตัวจริงเขากลับมาแล้วคนไร้ค่าอย่างเธอก็หมดความหมายไร้ความสำคัญอีกต่อไป
ไม่สิ...เธอไม่เคยมีความสำคัญอะไรเลยต่างหาก ตลอดมาเธอเป็นเพียงที่ระบายอารมณ์ที่ผู้ชายทั่วๆ ไปต้องการปลดปล่อยเท่านั้นเอง น้ำตาที่พยายามกักเก็บเอาไว้ยามที่ยืนอยู่ในห้องรับแขกร่วงรินไหลเป็นทาง ด้วยอดกลั้นไม่ไหว มธุรสใช้มือปิดเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาจากปากด้วยความเสียใจแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องปิดประตูขังตัวเองไว้ในความมืด หวังให้ราตรีกาลช่วยโอบอุ้มปกปิดความเ
