เชิงอรรถประวัติศาสตร์สาปสูญ ทางเจ้าเสด็จ

บทที่ 10

โทรทัศน์ขาว-ดำมือสองขนาด 20 นิ้วตั้งตระหง่านอยู่หน้าบ้านเครื่องเดียวของนายโวช่วยสร้างบรรยากาศของหมู่บ้านน้อยขี้หมาจอกให้สดใสขึ้นทันใด มันเป็นสมบัติส่วนตัวของครอบครัวหนึ่งก็จริง แต่ที่มันจริงมากกว่านั้นคือมันได้ยกกรุงเทพฯทั้งหมดมาวางไว้ตรงนี้ให้ทุกครอบครัวได้สัมผัสความบันเทิงทุกรูปแบบโดยง่ายดาย และมันเป็นเครื่องแรกของหมู่บ้านนี้ซึ่งได้แผ่อานิสงส์ให้ทุกคนโดยทั่วกัน ไม่เว้นแม้กระทั่งโรงเรียนที่ได้นำนักเรียนมาเฝ้าดูการถ่ายทอดสดรายการกีฬาภายในชาติรวมทั้งรายการโอลิมปิค รายการฟุตบอลโลกให้สนุกสนาน ส่งเสียงเฮฮาอยู่ตลอดเวลาในตอนแดดร่มลมตกซึ่งมักจะมีมวยชิงแชมป์โลก ชิงบัลลังก์อะไรต่อมิอะไรบนเวทีมายาแทบไม่เว้นแต่ละวัน และเกือบจะทุกอย่างดังกล่าวมาหนีไม่พ้นการพนันทั้งด้วยปากเปล่าและด้วยเงินสด เงินแห้ง ไม่เว้นแม้กระทั่งหมูเห็ดเป็ด ไก่ซึ่งถูกจับพัดจับพลูมาร่วมสนุกลงเดิมพันโดยไม่รู้ตัว แม้แต่สร้อยเท่าหนวดกุ้งบนคอเมียยังเว้นไม่รอด

เรื่องของเรื่องก็หนีไม่พ้นความคิดอันพิศดารของนายโวที่ได้นำแผงรับสัญญาณขนาดยาวเป็นวาขึ้นไปติดตั้งบนยอดต้นไม้ที่สูงที่สุดข้างบ้านด้วยการดัดแปลงเพิ่มเติมของเขา ไม่แต่เท่านั้นเขายังมีเคล็ดลับในการรับสัญญาณให้ชัดว่า

“ต้องหันไปทางกรุงเทพฯ ดูดได้ทุกอย่างที่เป็นภาพ เป็นเสียงหรือเป็นอะไรทุกอย่างที่เรานึกให้เป็น ต่อไปข้างหน้าข้าจะทำให้มันดูดได้แม้กระทั่งกลิ่นแป้งหอมๆจากนางแบบโฆษณานะเว้ย พูดแล้วจะหาว่าคุย คอยดูก็แล้วกัน หรือจะพนันอะไรก็ได้”

เมื่อต้อนรับเพื่อนบ้านและใครต่อใครที่ผ่านไปมามากเข้าและบ่อยเข้าคนที่รับหน้าที่หนักก็คือนางจำปีผู้เป็นเมียของนายโวนั่นเอง สิ่งที่เปลืองที่สุดคือน้ำดื่มซึ่งตักไว้เต็มหม้อดินหน้าบ้านทุกวันนั้นพร่องลงๆ อย่างรวดเร็ว ๆ นั่นคือหน้าที่ของนางที่จะปล่อยให้น้ำแห้งไม่ได้เป็นเด็ดขาด เมื่อใครมาบ้านต้องได้ดื่มน้ำเวลาหิว เพราะน้ำคือน้ำใจคือสายใยเครือข่ายที่พ่อแม่ได้สอนไว้อย่าได้บกพร่องเป็นอันขาด หากบ้านเรือนใดก็ตามที่ขาดสิ่งสำคัญดังกล่าวนี้เท่ากับยกเท้าขึ้นลูบหน้าตัวเองให้หมองหม่นและพินาศไปเพราะต้องคำสาปที่เรียกว่า “ขลำ”

ไม้คานบนบ่าของนางซึ่งถ่วงอยู่ด้วยถังน้ำจากบ่อน้ำดื่มเก่าแก่ข้างทางเจ้าเสด็จไม่ได้ทำให้นางหนักใจหรือโอดครวญก่นด่า ตรงกันข้ามมันทำให้หัวใจนางชื่นบาน ยิ้มแย้มต่อการเข้ามาเยี่ยมเยือนของเพื่อนบ้านโดยไม่จำเป็นต้องรู้จักกันมาก่อน เพราะสิ่งที่เหมือนกันอยู่อย่างเดียวคือ ทุกคนล้วนแต่เดินดิน ก้มหน้าฝ่าเปลวแดดมุ่งหน้ามาหาความสุข ความบันเทิงเล็กๆน้อยๆจากจอสี่เหลี่ยมให้ภาพเคลื่อนไหวขาว-ดำสุดตระการตาแห่งโลกใหม่อันเป็นความหวังที่ทุกคนเฝ้ารอมานับพันปี

ไม่เฉพาะแต่ผู้คนที่ผ่านทางเจ้าเสด็จเท่านั้นที่แวะหาความรื่นรมย์หน้าบ้านนายโวในเวลากลางวันพอตกถึงกลางคืนประมาณหลังสองทุ่ม เพื่อนบ้านกลุ่มหนึ่งจากดงดำด้านหลังโรงเรียนลุกขึ้นจากบ้านที่พักอาศัย จากหลืบหลุม และที่แหล่งจองจำแห่งอดีตกาลนานโพ้น ผมอยู่บ้านพักข้าราชการผู้น้อยปลายแถวไม่อยากให้เหตุการณ์คราวนี้ผ่านไปกับกาลเวลา ผมมองผ่านไปในความมืดเห็นผู้คนต่างเพศ ต่างวัยถือคบเพลิงไม้ลำปอสว่างโพลงจากเนินดินถิ่นสนธยามุ่งหน้าสู่ลานบันเทิงขนาดย่อม ณ บ้านน้อยขี้หมาจอกซึ่งเสียงเพลง เสียงดนตรีประกอบละครหลังข่าวได้ดังกระหึ่มขึ้น……