เปลวไฟอสูร

9

9

เขาพูดอยู่กับซอกคอขาว ริมฝีปากแนบสนิทที่ผิวเนื้อ ดวงตาคมเข้มมองที่ทรวงอกตาไม่กะพริบ ยอดถันที่ถูกฝ่ามือของเขาเคล้นคลึงเริ่มชูชันขึ้นมา เนินอกอวบขาวทำให้เขาตาลายพร่ามัว ความซาบซ่านไหลเวียนไปทั้งร่าง หยุดค้างนิ่งอยู่บริเวณใจกลางร่างกาย ประสาทความต้องการถูกปลุกตื่นขึ้นมา

“คุณปกรณ์ปล่อยฉันไปเถอะ...ฉันขอร้อง...ฉันแค่มาทวงสิทธิ์ความเป็นพ่อให้จินนี่เท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงอย่างอื่น คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ คุณจะพิสูจน์ความจริงแบบนี้ไม่ได้ การตรวจดีเอ็นเอเท่านั้นคือการพิสูจน์ที่ดีที่สุด” เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมสติที่เตลิดไปไกลให้กลับย้อนมาในสมองแม้ว่ามันจะยากมากแค่ไหนก็ตาม ยามนี้เธอต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้รอดพ้นจากการกระทำของเขาให้ได้

“แต่ฉันว่าพิสูจน์อย่างนี้ดีแล้ว เพราะวิธีนี้ดีที่สุด” เขาพูดเบาๆ ดวงตาเคลิ้มฝันจินตนาการไปว่าตอนนี้เขากำลังดูดกลืนยอดถันที่ล่อตาล่อใจเขาอยู่อย่างกระหาย

“คุณมีเมียแล้วนะ คุณจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้” เธอพูดเตือนสติเขา

“เธอก็รู้ว่าฉันมีเมียแล้ว แต่เธอก็ยังพาลูกสาวของเธอมาทำลายพิธีแต่งงานของฉัน เธอทำกับฉันได้...ทำไมฉันจะทำกับเธอไม่ได้”

เขายกร่างของเธอสูงเหนือพื้น เท้าบางทั้งสองข้างเตะไปในอากาศ สีหน้าของเธอตื่นตกใจเมื่อร่างหนาอุ้มเธอมาที่เตียงนอน เขาตะแคงร่างนอนบนที่นอน เธอจึงนอนตะแคงตามไปด้วย เท้าทั้งสองข้างตวัดกระแทกไปที่ลำขาของเขา ถูกบ้างไม่ถูกบ้าง เขาจึงใช้ลำขาพาดทับไปที่ขาทั้งสองข้างของพิมลวัลย์ ชายหนุ่มดันร่างเขาออกห่างเธอเพียงนิด จับร่างของเธอให้นอนหงายลงบนที่นอน ใช้ความเร็วที่มีทาบทับเธอทั้งตัว กักร่างบางไม่ให้ดิ้นรนหนี ส่วนมือทั้งสองข้างของเธออยู่ในอุ้งมือหนาที่กอบกำข้อมือทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะบาง

เรียวปากหนาประทับลงที่กลีบปากนุ่มอย่างแนบแน่น วินาทีแรกที่เขาได้สัมผัสเขารู้ทันทีเลยว่าผู้หญิงใต้ร่างของเขานี้ เขาไม่เคยแตะต้องมาก่อน ที่รู้เพราะกระแสความซาบซ่านที่เขารู้สึกไม่เคยก่อเกิดขึ้นมาก่อน ริมฝีปากของเขาไม่ได้จูบผู้หญิงพร่ำเพรื่อ มีไม่กี่คนที่ได้ลิ้มรสความดุดันจากลิ้นหนาที่ตวัดหยอกเอินกับลิ้นนุ่มของหญิงผู้โชคดีคนนั้น พิมลวัลย์นิ่งงัน ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเขาบดจูบอย่างเร่าร้อน ร่างกายสาวสั่นสะท้าน ทรวงอกแน่นขนัดไปด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน สติที่เคยแข็งแรงอ่อนยวบลง ไม่มีสมองจะคิดหาวิธีแก้สถานการณ์ เธอเป็นอะไร ทำไมมือและร่างกายของเธออ่อนแรงเช่นนี้

ความชำนาญที่มีมากกว่ากระตุ้นให้เธอเผยอปาก เพื่อมอบจุมพิตที่ดื่มด่ำซ่านไหว เขาหยุดตัวเองไม่ได้ เขารู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ผ่านมาของเขา ทำไมเขาไม่หยุดและไล่สองแม่ลูกคู่นี้ออกไปจากบ้าน เขาไม่ทำ...สิ่งที่เขาทำคือ ส่งลิ้นหนาสะอาดกวาดไปทั่วปากของเธอจนทั่ว เสาะแสวงหาความหอมนุ่ม ความหวานอย่างไม่ลดละ แขนทั้งสองข้างของเธออ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงมากกว่าเดิม เธอเริ่มฟุ้งซ่านไม่ต่างจากเขาที่อารมณ์ดิบพลุ่งพล่าน ราวกับกระสุนปืนที่แล่นออกมาจากกระบอกปืน มันร้อนและเสียวซ่าน

เขาเหลือบมองต่ำลงไปที่ลำคอขาวผ่องงดงาม ช่วงไหล่บอบบาง ส่วนโค้งเว้าของทรวงอกตูมเต่ง ความรู้สึกร้อนผ่าวผสมผสานกับอารมณ์ปรารถนาไหลเวียนไปทั่ว ความต้องการอัดแน่นจนเขาเริ่มเจ็บปวดทรมาน

มือใหญ่อีกข้างเริ่มทำงานพร้อมกับเรียวปากหนาเริ่มเล้าโลมไปทั่วลำคอ เรื่อยมาถึงทรวงอกสะท้อนไหวด้วยแรงลมหายใจ มือใหญ่ประคองกอบกุมเต้าทรวงล้นมืออย่างหลงใหล แม้จะจับต้องเป็นครั้งแรก รู้สึกหวงแหนสิ่งที่อยู่ในมืออย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากให้ชายอื่นได้เห็นได้สัมผัส ความรู้สึกแบบนี้ไยไม่ก่อเกิดกับนีรนารถบ้าง เลือดในกายสาวหมุนไหลวนไปวนมา เสียดสีกับความปรารถนาที่อยู่ในร่างกาย โลดแล่นเบียดบดกับโลหิต ทำให้เกิดความร้อนลุกโชนขึ้น

ความชื้นจากอุ้งปากครอบครองยอดถัน แข็งเป็นตุ่มไตไหวระริกเชื้อเชิญให้เขาลิ้มลอง ยอดถันถูกกลืนกินอย่างเอร็ดอร่อย หิวกระหาย ลิ้นหนาทำหน้าที่สร้างความเสียวซ่านรัญจวน ด้วยการตวัดลากไล้ไปมาเร็วระรัวที่ตุ่มไต เสียงครางของเธอดังลอดออกมาไม่ขาดปาก ขาดห้วง สั่นเครือ เบาหวิว ร่างบางบิดเร้าส่ายสะบัดรับความอุ่นซ่านจากอุ้งปากของชายหนุ่ม ราวกับงูที่ถูกตีเลื้อยหนีการถูกทำร้าย พิมลวัลย์หาลมหายใจของตัวเองไม่เจอ รู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังยืนอยู่ในที่มืด ไม่มีแสงสว่างมากพอที่จะหาทางออก ใช่...เธอไม่รู้ว่าจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของปกรณ์ได้อย่างไร ผู้หญิงแกร่งและเก่งอย่างเธอ กลายเป็นคนไร้ทางสู้เมื่อถูกปลุกเร้าอารมณ์ด้วยริมฝีปากและมือของเขา

มือหนาละจากทรวงอกที่กอบกุมจนพอใจ ต่ำลงไปยังเรียวขางามลูบไปมาแผ่วเบา ขนในกายของเธอลุกชันตอบสนองฝ่ามือใหญ่ ความสยิวซ่านก่อตัวอัดแน่นอยู่บริเวณท้อง มือของเขาเลื่อนสูงมาเรื่อยๆ อีกนิดเดียวจะถึงกลุ่มไหมนุ่มที่หลบซ่อนอยู่ใต้ผ้าขนหนู หากแต่เสียงหนึ่งดังอยู่ที่หน้าห้อง เสียงนี้เองทำให้ภวังค์วาบหวามของพิมลวัลย์ถูกดึงกลับมาสู่ร่างกายของตน

“คุณแม่ขา...คุณแม่” ศิริกาญจน์ร้องเรียกมารดาที่หน้าห้อง เธอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ผลักร่างหนาให้ออกห่าง ดึงผ้าขนหนูที่กองอยู่ที่เอวมาพันกายไว้เหมือนเดิม

“คุณมันเลว...คุณมันชั่ว” เธอพูดเสียงสั่น ก้าวลงจากเตียงด้วยขาที่สั่นไม่แพ้กับน้ำเสียง เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดชั้นในและชุดลำลองออกมาจากตู้ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ หลบหน้าเขาหลีกหนีความเขินอาย เขามองร่างบางที่วิ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ ความหอมและหวานที่เขาได้สัมผัสมันทำให้เขาอิ่มเอม วาบหวิวและเต็มไปด้วยความต้องการ

“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเข้ามาในชีวิตของฉันทำไม?...และเด็กคนนั้นเป็นใคร?” เขาพูดกับตัวเอง สายตาคมมองไปที่ประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ เสียดาย ก่อนจะตัดใจก้าวเดินออกไปจากห้อง และเริ่มค้นหาความจริงที่เขาอยากรู้