ปกรณ์นั่งมองโทรศัพท์ในมือนิ่ง ตั้งแต่สองแม่ลูกกลับไปที่หัวหินสองวันมาแล้ว เขาไม่เคยโทรศัพท์ไปหาศิริกาญจน์อย่างที่บอกกับหนูน้อยไว้เลย ทั้งๆ ที่ในใจอยากจะโทรฯ ไปหาวันละหลายรอบ แต่อีกใจกลับแย้งว่าจะโทรศัพท์ไปหาทำไม ในเมื่อทั้งสองไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา ทว่าวันนี้ความคิดถึงสองแม่ลูกคู่นั้นมันเพิ่มพูนมากยิ่งขึ้น จนเขาต้องกดหมายเลขของพิมลวัลย์ทันทีอย่างไม่ลังเล
“สวัสดีค่ะ” เสียงที่เขาได้ยินเป็นเสียงที่ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย และไม่ใช่น้ำเสียงของพิมลวัลย์ด้วย
“ขอสายคุณพิมลวัลย์หน่อยครับ”
“คุณมลไม่อยู่ค่ะ ออกไปกับคุณนที ไม่ทราบว่าใครโทรฯ มาคะ จะได้บอกคุณมลให้โทรฯ กลับ” อีกฝ่ายที่ฟังอยู่ถึงกับกำโทรศัพท์ไว้แน่นอย่างลืมตัว
“ถ้าอย่างนั้นขอผมพูดกับจินนี่หน่อย บอกว่าพ่อของเขาต้องการคุยด้วย” สำรวยยิ้มด้วยความดีใจ เมื่อรู้ว่าบุคคลที่โทรศัพท์มาหาคือบิดาของศิริกาญจน์
“รอสักครู่นะคะ” สำรวยรีบวิ่งไปที่ห้
