“ว่าไง?...ลูกถามไม่ได้ยินเหรอ? ตอบสิ ตอบลูกไป”
ครั้งนี้เขาไม่แก้ตัวแทนกลับเร่งให้เธอตอบ น้ำเสียงที่เขาเปล่งออกมานั้นห้วนจัดและเข้มมาก อยากรู้ว่าพิมลวัลย์จะตอบว่ายังไง
“ตอนไหนคะ? ที่จินนี่เห็น”
“มันมีหลายครั้งนักหรือไงถึงจำไม่ได้น่ะ?” เขาถามเสียงเข้ม มองหน้าเธอด้วยสายตาที่ดุกร้าว แข็งเขม็ง
“อ๋อ...ตอนนั้นคุณลุงนทีเขาดีใจที่เจอคุณแม่ ลุงนทีเลยหอมแก้มแม่ไงคะ” พิมลวัลย์แก้ตัวได้ในที่สุด เหตุการณ์ในวันนั้นไม่ได้เป็นอย่างที่เธอพูด วันนั้นน่านนทีเดินทางมาหาตน บอกความในใจทั้งหมดที่มีให้เธอได้รับฟัง เธอปฏิเสธกลับไปให้เหตุผลว่าที่ผ่านมาเขาคือพี่ชายที่แสนดี เขายอมรับได้และขอหอมแก้มเธอในฐานะที่เป็นน้องสาว และต้องใช้เวลานานกว่าคำว่ารักที่พี่ชายคนนี้มีต่อน้องสาวจะหมดไป
“เหรอคะ...แล้วคุณพ่อดีใจที่ได้เจอคุณแม่หรือเปล่าคะ?” ศิริกาญจน์หันมาถามปกรณ์ที่ยังมีสีหน้าเรียบตึงอยู่ แต่จำต้องเอ่ยตอบหนูน้อย
“ค่ะ
