13
1178 Words
“ปล่อยสิ...ปล่อยนะ” เธอร้องโวยวาย เมื่อลำแขนของเขายังคงรัดร่างของเธอแน่นมากยิ่งขึ้น ฝ่ายชายหาได้สนใจเสียงร้องโวยวายของเธอไม่ เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เพราะตอนนี้เขามีแผนเด็ดจะจัดการผู้หญิงตัวแสบคนนี้
“หยุดแหกปากแล้วก็หยุดตีฉันได้แล้ว ถ้าอยากเจอจินนี่” ปฏิกิริยาของพิมลวัลย์หยุดนิ่งทันทีเมื่อเขาพูดจบ เปลี่ยนมานั่งจ้องหน้าเขานิ่งแทน
‘ทีใครทีมัน ทีฉันบ้างจะเอาให้จุกเลยคอยดู’ พิมลวัลย์หมายมั่นอยู่ในใจ
“ดีมาก...ค่อยน่ารักหน่อย” เขาพูดยิ้มๆ เมื่อเห็นเธอนิ่งสงบบนตักของเขา
“คุณเอาจินนี่ไปไว้ที่ไหนบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวถามอีกครั้งหากแต่น้ำเสียงยังคงห้วนจัดเหมือนเดิม ทำให้คนที่รับฟังไม่อภิรมย์มากนัก
“ไม่บอก...ยังไม่อยากบอก แต่ถ้ามีข้อแลกเปลี่ยนก็น่าสนนะ”
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร?” เธอถามสวนไปทันควันเพราะความเป็นห่วงลูกสาว แต่เมื่อเห็นสายตาของเขาโลมเลียอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มของเธอ ทำให้พิมลวัลย์รู้ตัวว่าหลงกลชายเจ้าเล่ห์นี่เข้าแล้ว
“อืม...อะไรดีน้า มีผู้หญิงสวยๆ ห้าวๆ นั่งอยู่บนตัก เธอคิดว่าฉันต้องการอะไรดี?...ถ้าเธอเคยนอนกับฉันจริงเธอต้องรู้สาวน้อย” น้ำเสียงของเขาเบา กระซิบชิดใบหูหอมกรุ่นของเธอ ร่างกายของเธอสั่นไหวจนเขารู้สึกได้ เนื่องจากลำแขนหนายังคงรัดร่างบางไว้อย่างแนบแน่น แม้ว่าหญิงสาวจะพยายามดันร่างของเขาออกก็ตาม
“จะ...จะไปรู้เหรอ...ฉันจำไม่ได้แล้ว...ไม่อยากจะจำผู้ชายโรคจิตบ้าตัณหาแบบคุณ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างสั่น หากแต่ปกรณ์ยังคงหาทางต้อนเธอให้จนมุม เพราะเขาแน่ใจว่าไม่เคยข้องเกี่ยวกับเธอมาก่อนเลย
“แหม!!...ฉันนี่คงทำให้เธอไม่ประทับใจเลยใช่มั้ย?...ถึงจำเวลาที่เรา...ที่เรามีความสุขร่วมกันไม่ได้ แต่น่าแปลกนะฉันจำผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วยกันได้ ถึงขนาดจำไซซ์ของแต่ละคนได้ดีทุกคนเลยนะ แต่กับเธอเนี่ย ขนาดที่ฉันจับเมื่อวาน มันดูไม่คุ้นยังไงก็ไม่รู้” เขาพูดหน้าตาย ไม่สนใจหญิงสาวที่หน้าแดงราวกับผลสตรอเบอรี่ เมื่อได้ยินคำพูดของเขา จะจำกันได้ยังไงเพราะเธอไม่เคยมีอะไรกับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่มีเหรอว่าเธอจะจนมุม
“จะจำได้ยังไงล่ะคะ...ฉันกับคุณนอนด้วยกันแค่ครั้งเดียว ฉันบอกให้คุณป้องกันคุณก็ไม่ยอมฟัง ตอนนั้นคุณไม่ได้สติ เมาเหมือนหมา แถมไก่ยังไม่ทันขันก็จอดเสียแล้ว อย่างนี้คุณจะให้ฉันจำอีกเหรอคะ...ก็มันไม่น่าประทับใจ ไม่รู้จะจำไปทำไม?”
เธอย้อนเขาอย่างเจ็บแสบเช่นกัน คนที่ถูกค่อนขอดถึงกับอึ้ง นี่เขามีอะไรกับเธอตอนเมาหรือนี่ แล้วเขาเมาตอนไหนวันไหนเนี่ย ชายหนุ่มนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก และอีกข้อเขาไม่ใช่ประเภทไก่ยังไม่ทันขันเสียที่ไหน เขาอึดขนาดหญิงสาวทุกคนต้องร้องบอกให้หยุดด้วยซ้ำ
“จริงเหรอ?...ไม่จริงมั้ง” เขาถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ
“จริงสิ...ถ้าไม่จริง ฉันจะมาเรียกร้องความเป็นพ่อจากคุณได้ยังไง?” เธอพูดให้เขากระจ่างแจ้ง ซึ่งปกรณ์ก็เริ่มคล้อยตามคำพูดของเธอ หรือว่าจะมีความสัมพันธ์กับเธอตอนเมาจริงๆ
“ถามอะไรหน่อยสิ เธอบอกว่ามีอะไรกับฉันตอนเมา แล้วเธอมาอยู่บนเตียงมานอนกับฉันได้ยังไง?...สงสัยจริงๆ นะเนี่ย พูดไป...น้ำยาของฉันก็ดีเหมือนกันนะ นอนกับเธอแค่ครั้งเดียวมีลูกด้วยกันเลย” เขาถามสิ่งที่ยังค้างคาใจอยู่ พิมลวัลย์เป็นฝ่ายอึ้งบ้างที่เจอคำถามแบบนี้
“ก็...ตอนนั้นฉันอยู่ในผับที่เดียวกับคุณนั่นแหละ ฉันก็เมาหน่อยๆ แต่ก็ยังมีสติอยู่ บังเอิญเหลือเกินว่ารถของเพื่อนฉันมันเหมือนกับรถของคุณ ฉันเห็นคุณกำลังไขกุญแจรถอยู่ก็นึกว่าเพื่อนของฉัน ก็เลยขับรถให้คุณแทน จากนั้นก็ขับรถไปที่โรงแรมที่ฉันพักอยู่ โดยหิ้วคุณไปด้วย พอไปถึงห้องคุณก็ปลุกปล้ำฉัน ฉันเป็นผู้หญิงจะสู้แรงคนบ้ากามอย่างคุณได้ยังไง...นี่...ฉันมาที่นี่ไม่ได้มารื้อฟื้นความหลังนะ ฉันมาตามหาลูกของฉันต่างหาก บอกมาได้แล้วจินนี่อยู่ที่ไหน?”
พิมลวัลย์วกมาพูดเรื่องที่เธอตั้งใจมาที่นี่ เนื่องจากหลงประเด็นไปเรื่องอื่น และอีกอย่างกลัวเขาจะจับผิดเธอได้ด้วย ปกรณ์นั่งนิ่งฟังเรื่องราวของเขาและเธอที่เจอกันครั้งแรกอย่างงุนงงกับคำแก้ตัวที่ไม่สมเหตุสมผล ยิ่งฟังเขายิ่งงง นึกไม่ออกถึงวันและเวลาที่เจอหญิงสาวได้สักที
“อย่างที่บอกต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” ปกรณ์วกมาพูดเรื่องเดิมเช่นกัน เพราะเรื่องอื่นมีเวลาสะสางอีกมาก
“อะไรล่ะ? พูดออกมาเสียทีสิ?”
“ฉันจะให้เธอเลือกนะ...เธอบอกว่าตอนที่เรานอนด้วยกันครั้งแรกและครั้งเดียวนั้น ฉันเมาไม่ได้สติ ทำให้เธอไม่ประทับใจ แถมจอดเร็วไปหน่อย ฉันจะขอแก้ตัวก็แล้วกันเอามั้ย...ที่นี่ตรงนี้...หรือว่าเธอจะต้องจูบฉัน เลือกเอา” พิมลวัลย์หน้าถอดสี ใบหน้าแดงปลั่งมากกว่าเดิม ดวงตาของเธอตื่นตระหนก ริมฝีปากชมพูสดใสสั่นเล็กน้อย ภาพที่เขาเห็นมันทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะภาพนี้สวยงามมาก เป็นธรรมชาติมากๆ
“ใครจะบ้าทำตามข้อแลกเปลี่ยนทุเรศของคุณ...ฉันเสียเปรียบอยู่คนเดียว” เธอพูดเสียงสั่น ปัดมือที่เริ่มป้วนเปี้ยนอยู่ที่เอวบางเลื่อนขึ้นมาถึงบริเวณทรวงอกของเธอเป็นพัลวัน อยากจะตัดมือเฉาะปากของเขาทิ้งจริงๆ
“ไม่งั้นเขาจะเรียกว่าข้อแลกเปลี่ยนเหรอ?...เร็วสิเลือกเอาจะเอาแบบไหน?”
“ถ้าฉันไม่เลือกเลยสักข้อล่ะ?” เธอย้อนถามอย่างไม่ยอมจำนนง่ายๆ
“เธอก็จะไม่ได้เจอจินนี่เลยตลอดชีวิต...ทีนี้เลือกได้หรือยัง?” คำพูดของปกรณ์ทำให้คนที่เป็นแม่เจ็บจี๊ดขึ้นมา ความเป็นห่วงลูกสาวที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน เป็นตายร้ายดียังไง มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ และคนที่รู้ก็ยักท่าเสียเหลือเกิน เธอจึงตัดสินใจเลือกทางนี้ตามข้อเสนอของเขา เพราะเป็นทางเดียวที่เธอเสียเปรียบน้อยที่สุด ริมฝีปากบางแตะที่เรียวปากหนาเบาๆ เบาจนเขาแทบไม่รู้สึก
- Writer
