11
1334 Words
“พี่นทีจะกลับเลยหรือเปล่าคะ?” พิมลวัลย์เอ่ยถามน่านนทีชายหนุ่มรุ่นพี่ที่ตามจีบเธอมากว่าเจ็ดปี แม้ว่าเขาไม่เคยได้รับความรักตอบกลับไปเลย เธอนึกเสมอว่าเขาคือพี่ชายที่แสนดีเท่านั้น น่านนทีรู้เรื่องทุกอย่างของเธอและชาติกำเนิดที่น่าสงสารของศิริกาญจน์เป็นอย่างดี เขาไม่รังเกียจศิริกาญจน์ ตรงกันข้ามรักและสงสารเป็นอย่างมาก
“อืม...พี่กลับเลยก็แล้วกัน เจอกันที่งานเลยนะ” ชายหนุ่มมาที่นี่ทันทีที่เขาเดินทางมากรุงเทพฯ เขามีกิจการโรงแรมอยู่ที่หัวหิน สถานที่ท่องเที่ยวที่นิยมในหมู่คนไทยและต่างชาติ ค่ำคืนนี้จะมีงานเลี้ยงรุ่นที่จัดอย่างยิ่งใหญ่ รวมตัวศิษย์เก่าทุกรุ่นที่เคยศึกษาอยู่ที่ประเทศอังกฤษ เป็นงานใหญ่มีศิษย์เก่านับร้อยมาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย โต้โผใหญ่ที่จัดงานครั้งนี้ไม่ใช่ใครคือลูกชายสุดเลวทรามของนักธุรกิจชื่อดัง ที่คงความเลวคงเส้นคงวา ไม่เคยกลัวใครเพราะมีคนให้ท้ายอย่างศักดิ์ชัย ผู้มีอิทธิพลทางด้านการเมืองและทางสังคม
“ค่ะ...เจอกันที่งาน” หญิงสาวรับคำ
“มล...วันนี้โต้งมันเป็นเจ้าภาพจัดงานนะ ระวังตัวหน่อยก็ดี ไอ้นี่ยิ่งกัดไม่ปล่อยอยู่ด้วย” น่านนทีหมายถึงกิตติขจรที่ไม่ลงรอยกับพิมลวัลย์ ทั้งๆ ที่เรียนอยู่รุ่นเดียวกัน คอยกระทบกระเทียบเรื่องที่เธอท้องไม่มีพ่อเสมอ พิมลวัลย์เกือบจะหมดความอดทนหลายครั้ง หากแต่สามารถยับยั้งชั่งใจได้ โดยมีน่านนทีคอยห้ามปรามอยู่เสมอ
“ค่ะ...พี่นที มลจะระวังตัว ขับรถดีๆ นะคะ” เขาพยักหน้ารับคำด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เมื่อพิมลวัลย์เดินมาส่งเขาที่รถยนต์ที่จอดอยู่หน้าประตูรั้ว เพราะยามที่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตูไม่ให้เขานำรถยนต์เข้ามาในบ้าน และต้องให้พิมลวัลย์มายืนยันว่ารู้จักคนที่มาเยี่ยมเยียนจริงๆ น่านนทีจึงเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้ ก่อนจะขับรถออกไปจากบ้านรัตนะบดินทร์ พิมลวัลย์เดินกลับมาที่เรือนหลังเล็ก ร้องเรียกลูกสาวอยู่หลายครั้ง หากแต่ไม่มีเสียงตอบรับของศิริกาญจน์
“จินนี่ลูก...จินนี่อยู่ที่ไหน อย่าแอบแม่สิลูก...จินนี่” เธอร้องเรียกนับครั้งไม่ถ้วน หัวใจของคนเป็นแม่ร้อนรนยิ่งนัก เป็นห่วงลูกน้อยของเธอ พิมลวัลย์เดินร้องเรียกลูกสาวไปทั่วบ้าน ก่อนจะเดินไปตามเส้นทางที่ไปบ้านใหญ่ ลูกสาวของเธอจะหายไปได้อย่างไร ที่นี่มีระบบรักษาความปลอดภัยอยู่ในระดับดีมาก คนนอกไม่สามารถเข้ามาได้โดยง่าย ลูกสาวของเธอจะถูกจับตัวไปจึงตัดทิ้งไปได้เลย หรือว่าลูกสาวของเธออยู่ที่บ้านหลังใหญ่ หญิงสาวจึงเดินแกมวิ่งไปที่บ้านเป้าหมายทันที
“มาหาใคร?” ยังไม่ทันที่พิมลวัลย์จะก้าวเข้าไปภายในบ้านหลังใหญ่ ร่างของนีรนารถเดินมาขวางเธอที่หน้าประตูมุข พร้อมทั้งเอ่ยถาม
“ฉันมาหาลูกของฉัน” เธอตอบเสียงเรียบ มองนีรนารถนิ่งไม่ยอมหลบ
“ลูกสาวเธอน่ะเหรอ?...จะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่ได้เป็นอะไรกับคนที่บ้านหลังนี้เสียหน่อย แต่ถ้าเป็นกาฝากอย่างเธอกับลูกไม่มีพ่อน่ะ...ใช่เลย” นีรนารถว่ากระทบพิมลวัลย์เลยเถิดไปถึงศิริกาญจน์ด้วย เธอไม่ถูกชะตากับหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่แรกเห็น พิมลวัลย์กำมือแน่นข่มความโกรธที่พลุ่งพล่านในใจ อยากจะสะบัดฝ่ามือสั่งสอนนีรนารถจริงๆ ค่อนขอดใครเธอไม่ว่าแต่อย่ามาแตะต้องลูกสาวของเธอเป็นเด็ดขาด ต่อให้ใหญ่โตมาจากไหน เธอพร้อมจะทำลายให้สิ้นซาก
“ระวังกาฝากที่คุณว่า จะทำให้คุณตกกระป๋องกระเด็นออกไปจากบ้านหลังนี้ เพราะผู้หญิงที่ให้กำเนิดทายาทของคุณปกรณ์ปรากฏตัวแล้ว นี่ขนาดฉันมาอยู่ที่นี่ได้แค่คืนเดียว คุณปกรณ์ยังวิ่งแจ้นไปหาฉันที่เรือนหลังเล็ก เราทบทวนความจำกันตั้งนานสองนาน คุณไม่รู้เลยเหรอหรือว่าเขาไม่ได้บอกคุณ คุณน่าจะถามเขาหน่อยนะว่าหายไปไหนมาเป็นชั่วโมง?”
พิมลวัลย์สวนกลับไปเช่นกัน นีรนารถชี้หน้าพิมลวัลย์ ร่างกายของเธอสั่นไปทั้งตัว จริงสิเมื่อคืนปกรณ์ออกไปจากห้องตั้งแต่สองทุ่ม กลับมาอีกทีเกือบสี่ทุ่ม ยิ่งคิดในใจของนีรนารถยิ่งเดือดปุดๆ
อันที่จริงปกรณ์ไม่ได้มาหาพิมลวัลย์อย่างที่เธอประกาศออกไป เมื่อคืนนี้หญิงสาวเดินสำรวจรอบๆ บริเวณบ้าน สายตาของเธอเห็นปกรณ์มานั่งอยู่ที่ศาลาหลังบ้าน ทอดมองดูทะเลสาบที่ขุดขึ้นมาตั้งแต่สองทุ่มจนเกือบสี่ทุ่ม เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เธอจึงเอาเรื่องนี้มาสวนกลับนีรนารถจนหน้าหงาย
“แก...แก...แกจะกลับมาทำไม ในเมื่อครั้งหนึ่งมาร์คเขาทิ้งแกไปแล้ว แกนังผู้หญิงหน้าด้านไม่มียางอาย ถูกผู้ชายทิ้งแล้วยังมีหน้ากลับมาเรียกร้องสิทธิ์อีก แล้วก็ไม่รู้ว่าเด็กที่เธอพามาเป็นลูกของใคร จะใช่ลูกของมาร์คหรือเปล่าก็ไม่รู้?” นีรนารถพูดอย่างไม่ยอมแพ้พิมลวัลย์เช่นกัน
“แหม!...มันก็ทำใจลำบากอยู่เหมือนกัน คุณก็รู้ว่าคุณปกรณ์เขาร้อนมากแค่ไหน เวลาอยู่บนเตียง มันทำให้ฉันแทบคลั่ง หัวใจสั่นไหว มือไม้อ่อน ตอบสนองเขาไปอย่างลืมตัว ยิ่งตอนที่เขาเคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายฉันเมื่อคืน คุณรู้มั้ย...เสียงครางของเขาร้องออกมาไม่เป็นภาษาเลย พอพูดออกมารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงก็ไม่รู้”
เธอแกล้งพูดยั่วนีรนารถ หากแต่ความรู้สึกที่พูดออกไปนั้น คือความรู้สึกที่แท้จริงยามที่เขาจับต้องลูบไล้ร่างของเธอเมื่อวานนี้ แต่ประโยคหลังที่ปรุงแต่งเพิ่มเติมเพื่อให้นีรนารถอกแตกตาย
“แก...ฉันจะฆ่าแก” นีรนารถร้องตะโกน หมายจะเข้าไปหาร่างของพิมลวัลย์ คำพูดของศัตรูตรงหน้านี้ เธอเชื่อทุกคำพูดที่พิมลวัลย์เปล่งออกมา เนื่องจากมันตรงกับระยะเวลาที่ปกรณ์หายไป และกลับเข้ามาในห้อง พอกลับมาเขาล้มตัวลงนอนหันหลังให้เธอทันที ไม่สนใจเธอที่เบียดกระแซะร่างของเขาอยู่
“เสียงอะไรเอะอะโวยวายไปถึงในบ้าน ไม่เกรงหัวหงอกหัวดำบ้างเลยหรือไง?” เสียงของจักราดังแทรกมาห้ามทัพได้ทันท่วงที นีรนารถชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินไปหาพิมลวัลย์ ก่อนจะตีหน้าเศร้าให้พ่อสามีรู้สึกสงสาร
“ก็คุณคนนี้ เขามาหาเรื่องนารถก่อนค่ะ นารถพูดกับเขาดีๆ เขาก็ไม่ฟัง” นีรนารถปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นไร้เดียงสา คำพูดคำจาอ่อนหวานต่างจากเมื่อครู่ลิบลับ จักราทำหน้าเบื่อหน่ายลูกสะใภ้เจ้ามารยาคนนี้เหลือเกิน
“มลต้องขอโทษคุณลุงด้วยนะคะที่มารบกวนแต่เช้า มลไม่อยากมาเท่าไหร่หรอกค่ะ ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า แต่ที่มลมาที่นี่เพื่อมาตามจินนี่เท่านั้นค่ะ”
พิมลวัลย์พนมมือไหว้จักราอย่างลุแก่โทษ แววตาของเขามองมาที่พิมลวัลย์เต็มไปด้วยความอ่อนโยน แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะดูแข็งกร้าวไม่ยอมใคร แต่เธอซ่อนความหวานและกิริยามารยาทที่นุ่มนวลไว้ภายใน ต่างกับลูกสะใภ้ของเขามากนัก ภายนอกดูเรียบร้อยแต่ภายในเขาไม่อยากพูดเลย จักรายังคิดไม่ตกเลยว่าลูกชายของเขาคิดยังไงถึงได้คว้านีรนารถสาวสังคมชั้นสูงคนนี้มาเป็นคู่ครอง
- Writer
