4-2 บุตรบุญธรรมและการเป็นครอบครัวของคนสองคน
1540 Words
หลังจากที่ไล่นางกลับไปพัก เฉินอวี้อันเพราะในใจยินดียิ่งนักจึงดื่มสุราไปมากมายกว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้งก็ผ่านเข้าสู่ยามเหม่า
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็ทบทวนความจำ เมื่อคืนตนดื่มสุราหลังจากนั้นๆ "ฮ่าฮ่าฮ่า" ข้าจำได้แล้วเช้านี้ข้าตื่นขึ้นมามีบุตรสาว(บุญธรรม)แล้ว เขารีบลุกขึ้นล้างหน้า เปลี่ยนชุดเรียกพ่อบ้านฉินเข้ามาสั่งงานก่อนที่จะรีบไปร่วมประชุมเช้าในพระราชวังด้วยความสุขใจที่ฉายออกมาบนใบหน้า ขุนนางคนอื่นๆไม่มีใครรู้ว่าท่านแม่ทัพเฉินอวี้อันยินดีกับสิ่งใด
อีกฝากของเมืองหลวง เพล้ง! ถ้วยชาทำด้วยหยกเนื้อดีดูกเขวี้ยงด้วยแรงตามอารมณ์ของเจ้าของ ยามนี้แตกกระจายอยู่บนพื้นหลังกระทบหน้าผากคนชุดดำที่มิกล้าขยับหลบมีโลหิตค่อยๆ ไหลออกมา มู่หลงฉางชิงหรือชินอ๋องกำลังทรงเกี้ยวกราด ปลดปล่อยพลังในกายกดดันออกมาอย่างรุนแรงผู้เข้ามารายงานย่อมรู้ดีว่าเขาจะโกรธเป็นอย่างมากจึงมิได้ขยับตัวหลบ องค์รักษ์ลับถูกส่งออกไปมากมายแต่มิอาจกำจัดเป้าหมายและช่วงชิง"ของ"กลับมาได้
“พวกเจ้าสมควรตาย”
“ท่านอ๋อง ได้โปรดไว้ชีวิต "ของ"น่าจะยังมิได้ส่งเข้าวังพวกข้าขอโอกาสอีกครั้งพะยะค่ะ”
“หากไม่สำเร็จ พวกเจ้าและครอบครัวข้าจักมิละเว้นสักคน” / “พะยะค่ะ”
สิ้นเสียงชายชุดดำก็รีบขยับกายหลบหายไปจากห้องอย่างเงียบเชียบราวกลับหลีกหนีเอาชีวิตรอด
“ไยท่านจึงต้องโมโหให้กระทบต่อสุขภาพด้วยเล่า ท่านยังมีช่องทางอีกมากมายมิใช่หรือ”
ร่างในชุดคลุมสีม่วงเข้มปักลวดลายงูสีเงินรายรอบด้วยดอกพุดตานปิดคลุมร่างกายมิสามารถมองได้แม้กระทั่งใบหน้าที่ก้มต่ำเล็กน้อย มีเพียงรองเท้าสีดำปักลวดลายด้วยด้ายสีเงินเช่นเดียวกับผ้าคลุม ก้าวเข้ามาโดยมิมีผู้ใดกั้นขวางบ่งบอกความสำคัญของบุคคลผู้นี้เป็นอย่างดี
“หึ เจ้าไปที่ใดมา”
พ่อบ้านฉินยามได้รับรู้เรื่องราวที่คาใจตั้งแต่เมื่อคืนตนเห็นแม่นางชิงที่กลับมากับนายท่านยกสุราคำนับก็ทำให้กังวลต่างๆ นานา นายท่านไม่มีภรรยาและอนุหรือจับนางไว้ข้างกายแต่ว่านางยังเด็กยิ่งนักไม่เหมาะๆอย่างยิ่งจะทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงนายท่าน เขาได้เตรียมคำพูดไว้มากมายเพื่อเตือนสตินายท่านแม้จะถูกตำหนิก็ตาม เวลานี้กลับรู้สีึกยินดีกับนายท่านยิ่งนัก ได้มีบุตรสาว เขารู้มานานแล้วว่านายท่านหดหู่ใจยามกลับมาพักที่จวนลำพังคนเดียว จากนี้ไปมีคุณหนูเพิ่มเข้ามานายท่านย่อมมีความสุข เป็นครอบครัว(ขนาดเล็ก)ของคนสองคนจริงๆ
เมื่อเขาจัดเตรียมห้องสำหรับคุณหนูเรียบร้อยก็ไปเรียนให้นางทราบเพื่อย้ายออกจากเรือนรับรองมาพักยังห้องที่จัดเตรียมตามคำสั่งนายท่าน
“คุณหนูขอรับ นายท่านสั่งให้จัดเตรียมเรือนให้ท่าน เชิญคุณหนูไปตรวจสอบหากมีสิ่งใดไม่ถูกใจหรือต้องการเพิ่มจะได้จัดหาให้ขอรับ”
เฉินหมิงเยว่เดินเข้าไปด้านในเรือนเดินนำหน้าพ่อบ้านฉิน ไปดูทีละห้อง เครื่องประดับในแต่ละห้องถูกจัดแต่งเข้ามาใหม่แม้จะมีจำนวนไม่มากนักก็ตามแต่นางเองก็เคยชินกับห้องโล่งๆ มากกว่าจึงไม่ได้สนใจ ผ้าม่านปลอกหมอนผ้าห่มล้วนเป็นของใหม่ลวดลายค่อนข้างธรรมดา ดูท่าที่พ่อบุญธรรมหลุดปากเมื่อคืนว่าเขายากจนจะเป็นเรื่องจริง แต่ไม่ต้องสนใจนางมีความรู้และทักษะมากมายลำพังแค่ความรู้เกี่ยวกับสมุนไพรและการปรุงโอสถก็เพียงพอจะเลี้ยงคนทั้งจวนแล้ว แต่ไม่จำเป็นต้องรีบบอกใครนี่เป็นสิ่งที่นางกำลังครุ่นคิด
“ไม่มีสิ่งใดต้องเตรียมเพิ่ม”
“บ่ายวันนี้ บ่าวจะออกไปคัดเลือกและซื้อสาวใช้มาให้คุณหนูนะขอรับ ในจวนมีแต่บ่าวชาย ยามเซินจะพาพวกนางเข้ามาให้คุณหนูเลือกนะขอรับ”
“ท่านมิต้องแทนตัวเองว่าบ่าว ท่านอายุมากข้าเรียกท่านว่าท่านลุงฉินแล้วกัน”
อีกฝ่ายก้มหน้าค้อมต่ำมิยอมเงยขึ้น นางมิอยากให้อีกฝ่ายลำบากใจจึงเรียกขานตามที่เขาต้องการ "พ่อบ้านฉิน" ไปคำหนึ่งอีกฝ่ายจึงยืดตัวตรงยิ้มรับด้วยความยินดี เดินจากไปปล่อยนางไว้
จวนแม่ทัพเป็นจวนพระราชทานเป็นเรือนสี่ประสานขนาดไม่ใหญ่โตนัก เพราะแม่ทัพเฉินอวี้อันเป็นคนโสดยามได้รับรางวัลก็ขอเปลี่ยนทุกอย่างเป็นเงินมอบให้กับทหารที่ยากจน ส่วนจวนนี้รับจากการชนะศึกพร้อมการแต่งตั้งยศเมื่อหลายปีก่อนจึงไม่สามารถแลกเป็นเงินออกไปแจกจ่ายได้ เรือนหลักเป็นที่พักของท่านพ่อ(คนใหม่)ของนางพัก ส่วนเรือนหลังนี้อยู่ปีกขวาขนาดกว้างกำลังดีห้องของนางอยู่ด้านในสุด ด้านหน้าเป็นห้องโถงมีห้องว่างเล็กๆ อีกหลายห้อง จากที่นางสังเกตสภาพของเรือนที่นางเดินผ่านมา หลังคาดูเหมือนจะมีรั่ว กำแพงร้าวเป็นบางจุดสีที่ทาไว้ซีดจางบางที่ก็หลุดลอกไปแล้ว ช่างเป็นเรือนที่น่าสงสารจริงๆ เจ้าของน่าจะไม่ค่อยใส่ใจนางปลงกับสภาพเรือนเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมาหลังจากนี้จะทำอะไรค่อยว่ากันวันหลังไม่มีสิ่งใดต้องรีบ เช่นที่ท่านแม่บุญธรรม(ธิดาพิษซิ่วอี๋สยา) เคยกล่าวไว้
"เมื่อถึงเวลาเจ้าจะรู้ได้เองว่าจะต้องทำสิ่งใด เช่นข้าใช้พิษ ทำร้ายคนสังหารคนด้วยความเหี้ยมโหดมาตลอดกับใช้ชีวิตร่วมกับหมอเทวดา จริงหรือไม่"
“เยว่เอ๋อร์ ลูกสาวคนดีของแม่ เจ้าต้องจดจำเอาไว้ให้ดีนะ อดีตเป็นสิ่งที่ล่วงผ่านไปแล้วไม่มีสิ่งใดๆ สำคัญให้เจ้าต้องจดจำสิ่งที่ไม่ดีให้ทิ้งไปกับกาลเวลา เยว่เอ๋อร์ ปัจจุบันจึงจะสำคัญที่สุดลูกสาวแม่ เจ้าต้องรู้จักปรับตัวให้เข้ากับกาลเวลาและผู้คนให้ดี
หากคนที่คิดร้ายกับเจ้าจงจำเอาไว้ให้ดีอย่าได้ใจอ่อนละเว้นคนผู้นั้น เวลาลงมือเจ้าต้องเด็ดขาด สำหรับคนที่ดีกับเจ้าควรต้องดีกับเขาและรักถนอมวันเวลาที่ดีเอาไว้ เจ้าดูพ่อกับแม่เป็นแบบอย่างหากเจ้าจะรักใครก็ให้ได้บุคคลที่รักเจ้าเช่นท่านพ่อที่รักแม่ของเจ้าจำไว้นะ เมื่อแม่และพ่อจากไปแล้วแม่หวังเพียงให้เจ้ามีความสุข รับปากแม่ว่าเจ้าจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะลูก”
“ท่านแม่”
ในม่านหมอกที่เบาบางกระจายไปทั่วเสียงท่านแม่บุญธรรมดังแว่วหวานมาเบาๆ เฉินหมิงเยว่ยืนหมุนไปรอบๆ สายตาพยายามเพ่งมองแต่ไม่เห็นเงาร่างที่คุ้นเคย ดวงตาหวานมีน้ำตาคลอหน่วยแสงสว่างจะค่อยๆจ้ามากขึ้นก่อนที่นางจะตื่นยังได้ยินเสียงทุ้มของท่านพ่อผู้แสนใจดีของนาง นางลืมตารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาบนเตียงทบทวนความทรงจำเมื่อคืนที่ผ่านมาอีกครั้ง
“เยว่เอ๋อร์ จำไว้นะลูกพ่อ พ่อรักเจ้าที่สุด ทุกสิ่งที่พ่อสอนเจ้าต้องจดจำเอาไว้เกิดเป็นคนต้องมีใจเมตตา”
“ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านอยู่ที่ใด ข้าคิดถึงพวกท่านเหลือเกิน”
มือเรียวลูบไปที่หางตามีน้ำตาเปียกอยู่ นางฝันไปหรือนี้ เฉินหมิงเยว่พยุงตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงดูเหมือนว่าตนเองจะคิดถึงบิดามารดาบุญธรรมมากเกินไป นิ้วมือเรียวยาวทั้งสิบสางผมยาวที่รุ่ยร่ายลงมาปกหน้าให้กลับไปด้านหลัง แล้วก้มหน้าวางคางเรียวลงบนเข่า
พวกท่านทั้งสองวางใจได้ลูกสาวของท่านดูแลตัวเองได้และจะต้องมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข นางมองออกไปนอกม่านกั้นเตียงนอนในห้องยังคงไม่มีแสงสว่างจากภายนอกเข้ามารอบนอกยังคงมีเพียงเสียงแมลงและใบไม้ไหวเบาๆ จากลมพัดอ่อน
เฉินหมิงเยว่เข้ามาอยู่ในเรือนของจวนแม่ทัพได้สองวันแล้ว ร่างกายผอมบางอยู่แต่เดิมที่มีความอ่อนเพลียจากการเดินทางและการต่อสู้เพื่อช่วยชีวิตคนทั้งสอง หลังจากพักผ่อนเต็มที่และอาหารที่ครบถ้วนทุกมื้อร่างกายก็ดีขึ้นมาก นางควรงเริ่มคิดดูว่าจะทำอย่างไรต่อไป เมื่อก่อนอยู่ลำพังตัวคนเดียวในป่าเขาทำสิ่งใดก็ไม่ต้องคิดมาก ยามนี้ตนเองย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายเปลี่ยนสถานะกลายเป็นคุณหนูจวนแม่ทัพ การวางตัวและหน้าที่ก็ย่อมต้องเปลี่ยนไปให้เหมาะสมคงต้องเริ่มศึกษาดูว่าควรทำสิ่งใดก็ก่อนสินะ
- Writer
