“นี่ก็เป็นเวลาเกือบครึ่งเดือนแล้ว ดูร่างกายที่ซูบลงของฮองเต้แล้ว ข้าควรทำอย่างไรดี เสด็จอาก็ทรงมีอาการเลื่อนลอยไม่ตอบคำถามที่มีประโยชน์ออกมาเลย”
"จ้าวหลินฟู่เยีย อย่าหาว่าข้าตำหนิเจ้านะ ดูท่านลืมน้องเฉินไปแล้วหรือ นางคือผู้หลอมโอสถและผู้ใช้พิษ เจ้าเชิญนางมาจะมีโอกาสมากขึ้นก็ได้นะ หรือเจ้าลืมนาง"
เจียจือสิงคิดได้มาสองสามวันแล้ว แต่หาโอกาสที่จะทักให้อีกฝ่ายคิดไม่ได้เท่านั้นเพราะเขาเองก็อยู่ด้านนอกพระตำหนักในขณะที่อีกฝ่ายก็อยู่แต่ด้านใน
“เจ้าก็รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหลายๆ แคว้นช่วงนี้ไม่ชัดเจนมีความซับซ้อน หากต้องเชิญนางมา ต้องมาในตำแหน่งใด”
“เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว นี่เป็นเรื่องของสหายและพี่น้อง หากมีทุกข์แล้วช่วยได้แต่ไม่ช่วยจะนับเป็นสหายหรือพี่น้องได้อีกหรือ”
“เช่นนั้นข้า”
“เช่นนั้นอะไร เจ้าคงมิคิดว่าเจ้าส่งใครไปก็ได้นะ เจ้าคิดว่าอยู่ๆ รัชทายาทของแคว้นจ้าวส่งคนไปเชิญนาง นางจะรีบตามก
