“ขวดสีดำ”
เขาเปิดจุกออกเทเม็ดโอสถใส่มือนาง รินน้ำชาส่งให้นางทานยา ด้านหลังเจียจือสิงนิ่งมองคนทั้งสองระหว่างที่เขาไม่อยู่ดูเหมือนสหายตนจะทำบางสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง เด็กสาวคนนี้คงไม่รู้เลยว่าการดูแลของจ้าวหลินฟู่เยี่ยไม่ใช่สิ่งที่ใครๆจะได้รับ เวลานี้ดูอ่อนโยนและไหลลื่นราวกับว่าเป็นสิ่งที่เคยทำเป็นประจำ รัชทายาทที่แค่อ้าปากข้าวก็วางตรงหน้าขาดแค่คนป้อนเท่านั้นกลับดูแลคนได้เช่นนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ
“เจ้านอนพัก พวกข้าจะออกไปก่อน”
ทั้งสองเดินออกจากเรือนนอนของจ้าวหลินฟู่เยี่ย ออกมายังห้องหนังสือของตำหนักตะวันออก ทั้งสองออกตามหานางด้วยกันแต่ช่วงหัวค่ำ เขาต้องร่วมประชุมเป็นเวลากว่าสามชั่วยามยังไม่ได้พักผ่อนจริงๆจังๆ ทำให้เหน็ดเหนื่อยเป็นอันมาก
“เจ้ากลับไปพักที่จวนเถอะ”
“ฟู่เยี่ย เจ้าเปลี่ยนไปมากนะ”
เขามองตามสหายตั้งแต่เยาว์วัยพ่วงคนสนิทและองครักษ์ประจำตัว ที่พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะกลับออกไป ตัวเขา
