“หิว” พัทธิรานอนร้องไห้จนไม่มีน้ำตาอยู่หลายชั่วโมง เธอเหนื่อยล้าเพราะความเสียใจและความหวาดกลัว อยากจะนอนหลับเพื่อพักฟื้นสภาพจิตใจ แต่ท้องมันร้องจนรบกวนความเคลิ้มของเธอ
“ไม่ไปดีกว่า” เธอเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียง หลังจากยกเลิกความคิดที่จะไปหาลูคัส
“ไปก็ได้!” พัทธิราตัดสินใจใหม่ จะอดข้าวตายไม่ได้ แมวสุดที่รัก ที่นอนหลับอยู่ข้างๆ จะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่เธอ
“อุ้ย!” เธอสะดุ้งตัวโยน เมื่อเปิดประตูมาเจอลูคัส แต่ท่าทางเขาเหมือนเดิมผ่านมาทางนี้เฉยๆ
“สภาพหน้าเธอหรือเปล่าที่ฉันควรจะตกใจ” เขาหยุดเดินแล้วยืนล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ ส่วนมืออีกข้างก็ยกมาชี้หน้าเธอ
“ฉันหิวข้าว” เธอบอกเขาไปตามตรง และมองเขาอย่างจับผิดด้วย อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น เขาอาจจะมายืนอยู่หน้าห้องเธอนานแล้วก็ได้
“บอกทำไม” ลูคัสทำหน้านิ่ง แต่ในใจรู้สึกผิดหวังที่คาดเดาว่าเธอคงจะอดข้าวประท้วง รวมทั้งต้องปิดบังอาการไม่ให้เธอรู้ว่าเขาตกใจ
