“ป๋ามีปัญหาอะไรคะ กะอีแค่ให้ไปเปลี่ยนชุดที่หนูเลือกให้ ทำไมต้องทำตาขวางใส่หนูแบบนี้ด้วย”
ใบหน้างามของคนถามนั้นติดจะบึ้งตึงบ่งบอกถึงความไม่พอใจ ราวกับว่ากำลังคุยกับคนที่เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งไม่ได้มีอำนาจหรือเป็นผู้บริหารระดับสูงแต่อย่างใด
“เปล่า! แต่ผมไม่เข้าใจ แค่มาดูหนังทำไมผมต้องแต่งตัวใหม่ อีกอย่างชุดที่ผมใส่มาก็ดูดีอยู่แล้ว ไม่เห็นจะน่าเกลียดอะไรเลย”
คลินท์บอกกับหญิงสาว ยอมรับว่าไม่เข้าใจความต้องการของวัยรุ่นสาวสมัยนี้สักเท่าไหร่ เพราะในตอนแรกเธอบอกว่าถ้าเขาพามาดูหนังแล้วจะหายงอน แต่พอมาถึงห้างเธอกลับพาเข้าร้านเสื้อผ้าแล้วก็หยิบเสื้อโอเวอร์ไซส์สีชมพูกับกางเกงยีนส์ที่มีหัวเข่าขาดๆอีกตัวมาทาบๆกับตัวเขาแล้วให้ไปเปลี่ยนโดยที่ไม่ถามความเห็นของเขาเลยสักคำ
“ชุดสูทแบรนด์หรูที่ป๋าใส่ดูดีแค่ในห้องประชุม หรือไม่ก็เดินพรมแดงเท่านั้นแหละค่ะ เวลามาเดินห้างเที่ยวเล่นแบบชิวๆจะต้องเป็นชุดแบบโอปป
