ตอนที่20 ข้าเก่าเต่าเลี้ยง
ดาริกาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลียในเวลาสายกว่าทุกวัน หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาก็ปาไปเกือบห้าโมงเช้า เธอใช้เวลาเนิ่นนานหลายนาทีกับการนั่งมองตัวเองหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ดวงหน้าหวานเนืองนองไปด้วยหยาดน้ำตาเปื้อนแก้ม เธอบอกกับตัวเองว่าต้องอดทน เธอมีบุญคุณล้นหัวที่ต้องชดใช้และมีความหวังเล็กๆ ที่จะได้ออกมาจากใต้อาณัติของคนในคฤหาสน์เจริญไพศาล ได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการเหมือนคนปกติทั่วไป หญิงสาวหวังว่าสิ่งที่เธอได้ทำลงไปแล้วทั้งหมดจะเป็นทางลัดและทำให้เธอถึงจุดหมายที่ตั้งไว้โดยเร็ว
เธอใช้เวลาในห้องน้ำนานกว่าปกติคราบสกปรกบางอย่างล้างออกง่ายดายด้วยสบู่หรือครีมอาบน้ำซึ่งใช้อยู่เป็นประจำ ทว่าคราบคาวบางอย่างที่เปรอะเปื้อนล้างเท่าไหร่ก็เหมือนมันจะฝั่งแน่นตราตรึงจนยากจะลบล้างออกไปได้หมด ความสดสาวที่บรรดาผู้หญิงทุกคนต่างหวนแหนได้ถูกพรากไปในค่ำคืนก่อน หญิงสาวปาดน้ำตาออ
