Bedtime Story คืนร้อนอ้อนรัก

ตอนที่ 9

หลังจากวันนั้นทุกอย่างก็กลับมาเป็นปรกติถึงจะยังไม่สามารถตรวจสอบได้ว่าคนที่บุกไปช่วยนั้นเป็นใครและคนที่จับตัวไปนั้นเป็นใครเลยก็ตาม คนที่หายตัวไปก็ยังไม่กลับมาจนน่าหวั่นใจเพราะนี่ก็สองอาทิตย์แล้วข่าวคร่าวทุกอย่างนั้นเงียบกริบ เหลืออีกอาทิตย์กว่าจะถึงวันงานประมูลที่เธอพูดถึงแล้วตามที่เราตกลงกันไว้คือต้องอยู่ด้วยกันหนึ่งอาทิตย์

ตอนนี้ทำงานคนเดียวเงียบๆเพราะลางสังหรว่าอาจจะเกิดปัญหาใหญ่ตามมาแบบไม่คาดฝัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงคิดแบบนี้แต่จากความรู้สึกมันบอกแบบนั้นซึ่งหลายครั้งก็ไม่เคยพลาด

"บอสครับมีคนส่งของมาให้"

"ของ?"

"เอกสารเกี่ยวกับงานประมูลที่จะจัดขึ้นอาทิตย์หน้า"

"ส่งมา"

งานประมูลที่จัดขึ้นเพียงปีล่ะครั้งยาวนานถึงหนึ่งอาทิตย์ทำให้เขตหนึ่งเต็มไปด้วยผู้คนหลั่งไหลเข้ามาหนึ่งในนั้นคือกลุ่มโจรต่างๆที่หมายจะเข้ามาปล้นของมีค่า เรื่องการรักษาความปลอดภัยจะเป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ระดับสูงของแต่ล่ะเขตซึ่งจะมาประชุมกันในวันพรุ่งนี้ทั้งหมดสิบสามคนและผู้ติดตามอีกจำนวนหนึ่งรวมถึงบางคนก็พาครอบครัวมาเพื่อความปลอดภัย เจ้าหน้าที่จะอยู่จนกว่างานทุกอย่างจบถึงได้เดินทางกลับไปดูแลเขตของตัวเองตามเดิม

เอกสารที่ส่งมาไม่ได้มาจากทางผู้จัดประมูลและรัฐบาลแต่มาจากคนที่กำลังทำให้รู้สึกเหมือนจะเป็นบ้าตายต่างหาก เครื่องเพชรสีนิลที่เธอวงกลมเอาไว้พร้อมกับข้อความย้ำอีกทีรวมถึงราคาที่น่าจะเริ่มต้นตั้งแต่ประมาณห้าสิบล้าน

ถ้าชอบขนาดนี้เอาเหมืองเพชรไปเลยไหมละ

แลกกับการแต่งงาน!

เขาเปิดดูอย่างอื่นเผื่อว่าจะมีสิ่งที่เธอชอบแต่มันไม่มีอะไรเลยต่อให้เครื่องประดับนั้นจะสวยกว่าเพชรเม็ดที่เธออยากได้ก็ตาม ในขณะที่กำลังจะวางเอกสารนี้ทิ้งไปเสียงข้อความก็ดังขึ้นโดยที่ไม่มีชื่อผู้ส่งนัดเพียงแค่สถานที่เท่านั้นเอง

"คืนนี้เหรอ?"

"กลับมาตั้งแต่เมื่อไรกัน!" ด้วยความสงสัยทำให้กดเบอร์โทรหาสายเพื่อสอบถามเรื่องของลาเบลแต่สิ่งที่ได้รับกลับแทบไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยซ้ำ

ครึ่งเดือนมาแล้วที่ลาเบลหายตัวไป

เธอมาหาเขาคนแรกงั้นเหรอ!?

คิดถึงผัวละสิท่า!!

"นี่เนย์บ่ายฉันจะไปธุระด่วนมีอะไรส่งข้อความอย่างเดียวห้ามโทรหาเด็ดขาดและตลอดทั้งอาทิตย์นี้จนถึงวันงานประมูลไม่อนุญาตให้ใครเข้าพบทั้งนั้น"

"เกิดเรื่องร้ายแรงเหรอครับบอส!?"

"ทำตามที่ฉันบอกก็พอ"

"ครับบอส!" เนย์ก้มหน้ารับด้วยความหวาดหวั่นใจเป็นอย่างมากในเรื่องที่เกิดขึ้นและนับจากวันนี้จนถึงงานประมูลต้องเพิ่มการดูแลอีกสองเท่าตัว สมองเริ่มประมวลผลรวมถึงมือยกขึ้นมาจับกรอบแว่นขยับด้วยความเคยชินทุกครั้งก่อนจะมองบอสที่ลุกขึ้นมองแล้วเดินผ่านเลยไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเล็กน้อย

เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นแล้วบอสยังอารมณ์ขนาดนี้

เหอะ! วางแผนเล่นงานแล้วแน่เลย

ลับหลังบอสก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความเรียกบอดี้การ์ดทั้งทีมเพื่อประชุมการรักษาความปลอดภัยรวมถึงหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อกำหนดทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็เดินออกจากห้องไปเพื่อจัดการธุระของตัวเอง

บอสของเขาใครก็ห้ามทำร้ายเด็ดขาด!!

ไคโรขับรถมาคนเดียวอย่างอารมณ์ดีมากใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงก็ถึงสถานที่นัดซึ่งมันเป็นแค่ร้านกาแฟธรรมดาที่ไม่มีใครรู้จักเราทั้งคู่แน่นอน

นี่ลาเบลชวนเขาเดตงั้นเหรอ!?

น่ารักอะไรขนาดนี้!!

"รอพี่นานไหม?"

"พึ่งมาถึงเหมือนกันค่ะ พี่ไคโรกินอะไรมารึยังที่นี่มีขนมอร่อยๆเยอะนะ"

"ยังเลย"

"งั้นสั่งเลยสิคะมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง"

"หายไปไหนมาสองอาทิตย์?"

"ไปทำธุระค่ะ"

"ดูผอมไปเยอะเลยนะ"

"ก็งานยุ่งนี่คะ แต่เราจะคุยกันแค่เรื่องงานเหรอ?"

"หนึ่งอาทิตย์นี้พี่ว่างอยู่ด้วยทั้งวันทั้งคืน ลาเบลอยากไปไหนอยากทำอะไรก็บอกได้เลยนะเพราะพี่จะคอยดูแลทุกอย่าง"

"ใจดีกับสาวทุกคนเลยรึเปล่าคะเนี่ย?"

"ไม่หรอก"

"งั้นคงเพราะว่าเราเป็นพี่น้องกันเลยใจดีใช่ไหมคะ? น่ารักจังเลยนะ"

พี่น้องงั้นเหรอ?

เอากันมาแทบทุกท่ายังจะเป็นพี่น้องอีก!

ไม่เอา!! เขาจะเป็นผัวเท่านั้น!!!!

ลาเบลสั่งขนมมาพร้อมกับกาแฟอีกคนล่ะแก้วก่อนจะยิ้มอ่อนให้แต่ถึงแม้ว่าความน่ารักจะสาดส่องจนสายตาพร่าเบลอขนาดไหนก็ยังมองเห็นพลาสเตอร์ติดที่หลังมือรวมถึงรอยช้ำจางๆประปรายที่แขนเล็กบอกได้ดีต้องมีการปะทะกับใครสักคนอย่างแน่นอน

ธุระของเธอมันคืออะไรกันแน่

ใครทำร้ายเธอ!!

"มองอะไรคะ?"

"ไปทำอะไรมาถึงได้ช้ำไปหมดขนาดนี้"

"ก็เคลียร์ธุระส่วนตัวนิดหน่อยค่ะ อืม…ได้รับเอกสารที่ฉันส่งไปให้รึยังคะ?"

"ได้แล้วละ สิ่งที่อยากได้มีแค่นั้นเองเหรอแล้วทำไมต้องเป็นพี่ที่ประมูลให้ด้วยละ ของแค่นั้นไม่น่าจะทำให้ขนหน้าของเราร่วงซะหน่อย มีอะไรมากกว่าเครื่องเพชรธรรมดาใช่ไหมลาเบล?"

"ฉลาดสมกับเป็นบอสใหญ่จริงๆเลยนะคะ"

"ลาเบล"

"มันก็แค่เพชรธรรมดาที่มีค่าสำหรับฉันมั้งคะ"

"ปากแข็ง"

"ไม่เจอกันแค่ครึ่งเดือนลืมรสชาติเวลาเราจูบกันแล้วเหรอคะ?"

"..."

"ถ้าปากแข็งจริงคงไม่จูบหรอก พี่ไคโรชอบคนตัวเล็กๆปากนุ่มๆไม่ใช่รึไงคะหรือว่าฉันพูดผิด"

"ใช่ พี่ชอบคนแบบนั้นแหละ" มันก็คือเธอนั่นแหละคนตัวเล็กสูงประมาณหน้าอกเรือนร่างบอบบางจนน่ากลัวว่าจะแตกสลายหายไปได้หากรุนแรงเกินไป ริมฝีปากอมชมพูได้รูปกระจับชวนให้รู้สึกอย่างจูบตลอดเวลาแล้วเรือนกายเย้ายวนชวนให้นึกถึงช่วงเวลาที่จะได้เสพสุขซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ต้องพักผ่อนแล้วเขาต้องการครอบครองเพียงคนเดียว

ผิดแค่ที่เขาไม่ได้ชอบลาเบล

แต่รักหมดหัวใจ!!

"แล้วนี่พี่ไคโรตั้งใจหยุดงานพี่อยู่กับฉันตลอดทั้งอาทิตย์งั้นเหรอคะ แบบนี้คนอื่นจะไม่สงสัยกันแย่เหรอที่บอสใหญ่หายตัวไปดื้อๆหรือว่าเตรียมแผนสำรองไว้แล้วคะถึงยังชิวได้อยู่"

"อืม"

"หวังว่าที่บ้านพี่ไคโรคงมีเรื่องสนุกให้ทำนะเพราะว่าฉันจะไม่กลับจนกว่าจะถึงวันงานประมูล"

"ทำขนาดนี้แล้วย้ายมาอยู่กับพี่เลยไหม?"

"อย่าไปพูดเล่นแบบนี้กับใครอีกนะคะ"

ไม่ได้พูดเล่นโว๊ยทูนหัว!!!

ย้ายมาวันนี้แถมฟรีนามสกุลไปเลย!