"ผู้หญิงคนแรกที่พากลับบ้าน ไม่เรียกว่าแฟน แล้วจะให้เรียกว่าอะไร" รอยยิ้มสวยเก๋ที่ประดับอยู่บนใบหน้าของแม่นิกกี้ ทำให้ฉันชะงักไปทันที ท่านหันไปหาคนเป็นสามีพลางอมยิ้มชอบใจ ก่อนที่ท่านจะหันกลับมาหาฉันพร้อมกัน
"เอาเป็นว่า หนูไปทานข้าวกับแม่ก่อนนะ ถ้าทานเสร็จเดี๋ยวค่อยว่ากัน"
"นะ หนู..."
"ไม่เอาค่ะ ไม่งอแงเหมือนลูกชายตัวโตของแม่นะ เอาเป็นว่า ไปทานข้าวกับแม่ดีกว่า" แล้วท่านก็สอดมือเข้ามาจับมือฉันอีกครั้ง แล้วพาฉันเดินไปที่ห้องอาหารทันที
การกระทำที่แม่นิกกี้ทำกับฉัน ทำให้หัวใจของฉันเต้นถี่ ทั้งๆ ที่เราไม่เคยพบหน้ากัน ทั้งที่เราไม่เคยพูดคุยกันมาก่อนด้วยซ้ำ ทั้งที่ได้คุยกันเพียงไม่กี่คำ แต่ฉันกลับรับรู้ได้ถึงความใจดีที่ท่านมี
@ห้องอาหาร
"ว่าแต่ หนูชื่ออะไรนะ แม่จะได้เรียกถูก" เจ้าของบ้านร้องถาม พลางเคลื่อนย้ายร่างกายไปตามมุมต่างๆ ภายในห้องครัว
"ชื่อมิ้นท์ค่ะ"
"น้องมิ้นท์..."
"...แล้วหนู
